Twin Peaks, why I am Laura Palmer 8

Twin Peaks is één van mijn favoriete series aller tijden. De muziek, de sfeer van het kleine stadje, de rare mensen die erin voorkomen (de dame met het houtblok, het kleine dansende mannetje, maar ook het mysterie rond de moord op Laura Palmer, die iedereen in de ban houdt. Agent Dale Cooper die steeds rapporteert aan zijn trouwe secretaresse Diane, koffie met kersentaart. Indianen, deductieve methodes die gehanteerd worden om de moord op te lossen, intriges in het stadje, affaires die aan het licht komen, mensen die niet blijken te zijn voor wie ze zich uitschijnen. Zoals Laura Palmer, het zogezegde 'decent schoolgirl' die een hidden agenda blijkt te hebben. Ik ben ook een braaf schoolmeisje geweest, bedeesd en verlegen. het heeft jaren geduurd vooraleer er een andere kant in mij naar boven kwam, een minder brave kant, de spontane, ondeugende ik. Iedereen kan Laura Palmer zijn, iedereen heeft een schaduwzijde die complementair is met de bovenzijde. het is de kwestie om de yin en yan in evenwicht te houden.Ik vond dat Laura Palmer te vroeg is gestorven. Ze verdient meer eer. Ik hou van de parallelle werelden van David Lynch, het magisch-realistische in zijn opzet. Daarom zal David Lynch begrijpen dat Laura Palmer niet echt dood is maar een nieuwe kans krijgt in haar achtste leven. Dit leven zal ze proberen veel beter te benutten. Moet ze aandacht schenken aan toevallige gebeurtenissen zoals David Lynch die vorig weekend in Rotterdam een lezing gaf over transcendente meditatie? Blijkt toch dat Laura Palmer 8, ja ik, zich net heeft ingeschreven voor een lezing TM in mijn eigen straat. En nu krijgt mijn blog media-aandacht... Zou het met elkaar iets te maken hebben, dat dit het juiste moment is om vooruit te geraken en alle tools worden aangereikt, alle hulpmiddelen die kunnen bijdragen tot een zeker succes en gevoel van gewaardeerd te worden? Als dat zo is, schrijf ik een brief naar David Lynch