Hugo Claus is voor mij altijd een bijzonder man geweest. Niet dat ik veel van hem heb gelezen, om precies te zijn, slechts één boek, maar dan ook wel een bijzonder mooi: "Het jaar van de Kreeft" Deze roman handelde over zijn relatie met Kitty Courbois. Sylvia Kristel is een andere liefde van hem die blijkbaar ooit eens in een interview scandeerde op de vraag wat ze graag wou:
"Ik wil een relatie met Hugo Claus" Wat ze ook kreeg, kort daarna. Onderschat dus nooit de macht van de media en een erotische actrice die hoogtij vierde met films als Emmanuele.
Claus heb ik een paar keer ontmoet, hij is een kleine man. Maar kleine mannen zijn vaak machtig! Zijn kapsel en uitstraling deden me onwillekeurig denken aan Napoleon, ongetwijfeld één van zijn helden. De eerste keer, vijf jaar geleden op het Mechelseplein, wandelden we elkaar voorbij. Ik keek hem in de ogen en knikte bedeesd, dat was ook het enige dat ik durfde. Hij knikte vriendelijk terug. En dan was er een half jaar geleden die expo in het Fotomuseum van die Belgische fotograaf, zijn naam ontglipt me even. Was het Dekeyser of Selleslaghs? Iemand die nog nooit een overzichtsexpo had gekregen maar een zeer waardevol archief aan foto's bezat? Die fotograaf had zo'n mooie foto's gemaakt van Claus, die een knappe flamboyante man was (en tot op het eind van zijn leven is hij dat gebleven) Claus had vele vrouwen en werd vorig jaar nog opgedraafd in een artikel over artistiekelingen. Artiesten zouden meerdere relaties hebben omdat hun creativiteit erotiserend werkte. Claus was geen casanova zoals sommigen beweren maar een seriële monogamist. Wat natuurlijk voor zijn tijd, al vrij ophefmakend was. Hij respecteerde al zijn ex-vrouwen en zij hem. Sylvia Kristel is van hem blijven houden. Zo had hij nog met Sylvia (waarmee hij een zoon heeft, Arthur) gebeld de dag van zijn zelfgekozen euthanasie. Toen ze dat vertelde, zag je oprechte tranen in haar ogen.
Maar goed, ik ontmoette Hugo Claus voor de tweede keer in het Fotomuseum, hij keek ingespannen naar zijn foto's. Deze keer trok ik wel mijn stoute schoenen aan en stapte op hem af, hopend dat hij een goed moment had en ging naast hem staan en zei: Meneer Claus, dat zijn mooie foto's van u, hé. Hij zei "Ja, en keek me uiterst lief glimlachend en een tikkeltje meewarig aan. Ik gaf hem mijn sprookje dat ik had geschreven voor Alexander toen we drie maanden samen waren en al gauw doemde er een vrouw op naast hem, die hem bij de arm nam. "Meneer Claus, zou u mij een plezier willen doen door het te lezen en een e-mailtje te sturen?" Hij aarzelde en zijn vrouw antwoordde in zijn plaats: "Hij stuurt geen e-mailtjes. Ik had het nog kunnen denken, die schrijvers van toen, die schrijven alles met de hand. Ik keek hem na en hoopte dat het niet de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. Maar dat was het wel
Daarom, Hugo, ik kom nog een keer afscheid van u nemen, want u bent nu ons verdriet, het verdriet van België en ik beloof dat ik alles van u zal lezen. Morgen kom ik naar buiten, na een zware griep, om het rouwregister te tekenen.
Toen ik 2001 in NYC in the Public Library was, zocht ik op Hugo Claus, 82 resultaten, vooral toneelstukken en boeken. De hele wereld zal op ons gericht staan, want wij verliezen het monument in de literatuur. Meneer Claus, ik zal mijn best doen om mijn plaatsje te veroveren in het literaire landschap.
Mijn oprechte groeten aan u, waar u ook bent en ook al gelooft u dat er niets meer is, u zal er altijd zijn, u leeft nu al de hele tijd voort in onze harten
En Piet Piryns die de zware taak krijgt, zijn biograaf te zijn, zal die taak uitstekend vervullen, daar twijfel ik geen moment aan
