Haarperikelen (deel 2)

Ik ga niet teveel rond de pot draaien en er niet teveel tijd meer aan verspillen. Feit is dat ik zeer ongelukkig was toen ik thuis kwam. Dat kind heeft mijn haar gekleurd met een kleur die mijn natuurlijke kleur benadert. Niet de kleur die ik beoogde. Ik zie er niet uit als de diva die ik wilde zijn. Volgt dat mens dan niet de haarmode? Weet die dan niet dat er meer soorten blond dan ooit dit najaar op de markt zijn? Ik wou Gwen Stefani blond of Marilyn Monroe blond, niet de saaie kleur waar ik nu meer rond loop. Op mijn hoofd staan korte plukken, die ik amper kan verdoezelen. 

Als ik mijn haar was, is het korter dan ik me ooit heb herinnerd. Je mag niet assertief zijn tegen zo'n wijven hé. Want wat gebeurt er dan? Dan krijg je de meest negatieve dingen over je hoofd. 

In een tiental berichtjes werd duidelijk hoe ze over me dacht: ik ben een MARINAAL wijf (zo schreef ze het) Mijn appartement stinkt naar de kattenpis (compleet uit de lucht gegrepen) Ik stink naar kattenpis. Een hoer kan zich nog beter schminken dan mij, ik ben een vies wijf met een een nog viezere kop en volgens haar lacht iedereen mij uit in dat kapsalon, haha, dat vind ik een goei. Het is geen wonder dat ik niet van de grond geraak. Djeezes, ze moest eens weten hoe groot het aanbod nog eens, maar ja ik ben natuurlijk geen hoer, dus ik ga daar niet op in. Ik zie eruit als een bomma van 80 jaar en mijn ogen liggen diep in mijn hoofd. 

 Alle berichten stuurde ik door naar mijn huisbazin. Die heeft het wicht eens goed onder handen genomen en nu heeft ze haar verontschuldigingen aangeboden. Schromelijk te laat want zo'n mensen krijgen echt geen krediet meer bij mij.

 Ik kende haar amper, ik wist dat ze in het kapsalon werkte en ontmoette haar in de gang. Ik ben echt dom en naïef geweest dat ik haar vertrouwde. Nu komt er niemand meer aan mijn haar tot ik vertrek naar Belgrado waar mijn geliefde gayfriend Vladimir de schade zal herstellen. 

Dan maar twee keer per jaar daarnaar toe. Costa Rica waar Monica een zaak probeert op te starten, is momenteel helemaal buiten mijn budget. Het mag stilaan wel eens in orde gaan komen, mijn carrière. Reisreportages, dat wil ik doen. Ik las gisteren in Het Laatste Nieuws zo een reportage en ik dacht, verdomme dat kan ik ook. Als ik een nieuw land bezoek, ben ik zo opgeslorpt door het nieuwe en zo leergierig en enthousiast, dat ik een perfecte reportage ineen kan boksen. Ik moet gewoon de kans krijgen. 

Het lijkt wel een Lottobiljet winnen, de media binnen geraken. Heel veel moeite doen, voortdurend en dan maar hopen dat op een dag de jackpot zich aandient. Ik blijf hopen want The year of the Pig is nog niet afgelopen. En nog meer: it's the year of the GOLDEN Pig, wat plaatsvindt ééns om de zestig jaar. Buiten mijn korte werkervaring bij Bruid en Bruidegom Magazine, was de buit mager. Ik zal maar eens andere varkentjes proberen te wassen. Knorr!!!

Haarperikelen

Om verder te gaan: Na de thee en de cake ging ze eraan beginnen. Vanuit de keuken steeg een shitgeur op. Ze verdween om terug te komen met een gele puddingachtig papje. Nog nooit heb ik zo'n een kleur gezien. Jammer dat er geen spiegel was. In een mum van tijd had ze me mijn haren ingestreken met de smurrie, een deel ervan toch. 

"Highlights" noemen ze dat. De man die uit de keuken kwam, bleek niet haar man te zijn. Hij grijnsde vriendelijk en sprak gebrekkig de woorden 'goeiedag' uit. Eén of ander familielid nog maar net uit Marokko naar hier gekomen. Hij was een paar maanden aan het werk in een fabriek in Hoboken. Haar vriend was er niet. 

Ze begon me uit te vragen over mijn werk. Ik vertelde haar iets te openhartig over mijn schulden. Ze had de oplossing voor me. Ik moest maar in een bar gaan werken.

Dat had ze ook gedaan, drie klanten per avond. 500 euro per klant. iets mee drinken, in de sauna gaan en als het niet ging, moest ik maar een lijntje c nemen. 

Je zou voor minder doodvallen. Eerst champagne zuipen, dronken worden, dan een geile vent in de sauna en ertussen nog wat wit poeder. Een upper en een downer en dan die vent.

Zonder te oordelen: als je zoiets kan, dan verlies je toch alle contact met je kern? 

 Na 50 minuten mocht ik mijn haar gaan wassen in de sjofele badkamer. Aan de randen van het bad lagen donkere haren, een heel bosje. Had ze haar armen onthaard? Dat zou ik niet laten liggen als ik bezoek had. Na het drogen met de handdoek moest ik gaan zitten. 

Ze begon te knippen en te knippen en terwijl zei ze dat ze er niet veel af deed, dat de andere in het kapsalon er veel meer afknipte. 'Ik luister altijd naar wat de mensen willen en dan doe ik exact wat ze vragen. Dat belooft. Ik loop naar de badkamer en heb er onmiddellijk mijn bedenkingen bij. Maar ze geeft me geen tijd en wil per se de mousse die krullen geeft erin doen. Soft Mousse. Niets van krullen staat er op. Hoe kunt ge zo liegen als het er niet eens zwart op wit staat op gedrukt? 

Confrontaties met het verleden deel 1

2010

Er was een lange stilte op deze blog.  Enerzijds omdat de zoektocht naar meer journalistiek werk mij beperkte, anderzijds omdat het schrijven mij moeilijk lag. Soms moet je dingen eerst verwerken in je hoofd, alvorens ze los te laten op een blog. Komt daarbij het feit dat ik selecteer welke onderwerpen ik al dan niet wil tonen voor een internetpubliek.

Het schrijven lag me moeilijk omdat ik meer in het echte leven stond. Zoveel emoties overvielen mij en dingen plaatsen is niet altijd even evident.

Mijn moeder is mijn grootste schat die ik al acht jaar in het geheim zie. Zie je, mijn vader heeft me weer eens verstoten. Op de begrafenis van mijn teergeliefde nonkel Louis (2000) had ik een speech voorbereid. Zie je, mijn nonkel Louis was eigenlijk mijn eerste favoriete vader. Hij besteedde aandacht aan mij, terwijl ik in de ogen van mijn vader alleen maar een lastig obstakel werd. Dat was niet altijd zo, mijn moeder vertelde me onlangs dat mijn vader alleen maar van kleine kinderen hield. Tot ze konden praten...dan werd het hem teveel.

Omdat mijn tante Gusta en nonkel Louis geen kinderen hadden en ik vlak in de buurt woonde, bracht ik daar een groot deel van mijn jeugd door.

Met deze info als intro, zal ik nu vertellen hoe het met mijn vader zit. Acht lange jaren had ik hem niet gezien. De laatste tijd bekroop mij steeds meer en meer de gedachte dat mijn vader ondertussen al de gezegende leeftijd van 77 heeft bereikt. Misschien wordt het wel eens tijd om de Koude Oorlog tussen ons te beëindigen.

Op een dag telefoneerde ik naar mijn ouderlijk huis en hij nam op. Normaal gezien gooi ik dan de hoorn op de haak, maar ditmaal sprak ik tegen hem

"Dag vader" Zijn eerste impuls, zo vertelde hij me de volgende dag, was om zelf de hoorn op de haak te gooien, maar iets hield hem tegen. Zo praatten we 48 minuten lang over zijn gezondheidstoestand, katten en het verleden. Het was een fijn gesprek en ik voelde me intens gelukkig die dag. Dus ik snelde naar mijn lieve vriendin Tinne om dit geluk met haar te delen. Als vrienden is er toch niets fijner dan intense momenten samen te beleven, waarop je jaren nadien nog kan terugblikken. Dan denk je: zij was toen bij mij, op dat historische moment. Die dag kreeg Tinne telefoon van VTM: ze was geselecteerd voor de tweede ronde van Topmodel. Helemaal in de war bevestigde ze dat ze op 31 mei naar Vilvoorde zou komen.

Achteraf begon ze toch wel te twijfelen, was dat wel iets voor haar, in zo een huis zitten met allemaal vreemde meisjes die je na afloop van tijd nog niet het licht in je ogen gunnen, en dat met heel Vlaanderen op je gericht? Zorgen voor later, voor binnen een paar weken. Ik beloofde Tinne dat ik haar zou vergezellen en de concurrentie in het oog zou houden.

De volgende dag sprak ik weer stiekem met mijn moeder af, ik kijk intens uit naar die wekelijkse ontmoetingen in de supermarkt van Sint-Katelijne-Waver, dat gestolen half uurtje waarin ik mijn moeder affectie probeer te geven, haar levend en actief probeer te houden en haar een reden geef om nog wat op deze wereld te blijven. Want uiteraard heeft ze het niet onder de markt met zo een tirannieke en wereldvreemde man als mijn vader. 

Al jaren komt hij niet buiten, zijn interesse voor de voetbal is hij verloren, lezen doet hij niet meer, enkel klagen, zagen en mijn moeder gebruiken als dienster. Zonder mijn moeder die het ganse huishouden bestiert, is hij niets: een slappe vod. Hij werkte zijn frustraties van zijn onvervulde dromen op mij uit. Nu ik daaraan ontsnapt ben- maar niet heus want het blijft mij achtervolgen- is mijn moeder alleen met hem achtergebleven. 

Scheiden is geen optie meer. Al is er geen sprake van liefde. De kracht van de gewoonte is misschien wel sterker. Als je 51 jaar getrouwd bent, ben je zodanig vergroeid met elkaar dat een ander leven niet meer mogelijk is. Al zou ik niets liever doen dan mijn moeder ontvoeren. Ook al is ze vaak ongelukkig met die vent, haar verantwoordelijkheidsgevoel zou haar na twee dagen al terugvoeren naar die man. Hij liet haar na zes maanden zwangerschap in de steek liet om terug naar zijn moeder te gaan. "Ik had hem nooit terug moeten binnenlaten" zegt ze vaak tegen mij "Je bent nog beter af alleen" wanneer ik begin over mijn ex, de chocolatier, die ik soms nog mis, al was onze relatie totaal verwrongen. Ik zou hem nooit meer op die manier terug willen. Of we nog met een schone lei kunnen beginnen? Dan zal er iets grondigs moeten veranderen. En dat gaat niet lukken want hij is een kernautist. "It is my way or the highway" zei hij altijd en met zo'n mensen valt moeilijk te leven. Alles draait om compromissen maken. Water bij de wijn doen maar niet totdat het water is geworden. 

Maar goed, ik dwaal af, dat was vroeger mijn specialiteit al en af en toe komt dat gevoel terug, ik ben écht automatisch aan het schrijven. Toen ik vorige maand ging solliciteren voor een functie van assistente bij het René Magritte museum, heb ik me twee dagen gestort op het surrealisme, wat sowieso één van mijn favoriete stromingen is en toen ontdekte ik dat die de methode van het automatisch schrijven nastreefde, een methode die ik al jaren toepaste, zo zie je maar, nu kan ik mezelf weer in een hokje plaatsen om meer houvast te krijgen met de wereld.

Dus, de ontmoeting met mijn vader. Terug in mijn ouderlijk huis, na al die jaren, het gaf me een vreemd maar prettig gevoel. Ondanks de nare herinneringen, die ik daar heb meegemaakt, waren er ook momenten dat ik mij veilig en geborgen voelde, al zal dit waarschijnlijk meer te maken hebben met mijn moeder. 

Hij zag er nog hetzelfde uit, behalve zijn haar is nu bijna wit en pluizig geworden. Hij lag in bed, zichtbaar lijdend, een hernia in zijn nek. Hij straalde toen hij me zag, ik omhelsde hem en bedacht me dat dit de eerste keer was dat ik deed. Hij vond dat ik er goed uitzag. 

Hij werd emotioneel, begon te huilen. "Je moet niet denken dat ik al die jaren niet aan je gedacht heb." "Het spijt me vader, wat ik toen heb gezegd op die begrafenis van nonkel Louis" "Ach, antwoordde hij, we hadden het allebei moeilijk, ik zat in een depressie en jij ook." 

Het deed me oprecht goed mijn vader te zien, al moet ik zeggen dat er in mijn verzoening wel wat opportunisme zit. Als ik degene ben die de eerste stap zet, hoef ik mezelf niets meer te verwijten. Als alles terug ok is, heb ik terug een ouderlijke thuishaven en hoeft mijn moeder, die ik wil helpen, niet meer de trap schoon te maken en eraf te vallen, zoals een paar maanden geleden, het arme mens stond vol met blauwe plekken. Gelukkig waren het de laatste drie treden van de trap, stel je voor zeg, ik las vorige week in de krant een verhaal over een dame die overleden was ten gevolge van een val van de trap. Mijn grootste angst is dan ook dat mijn moeder zou sterven.

Toen ik dit tegen mijn therapeute vertelde van die angst, zei ze dat dit heel normaal is, dat iedereen bang is om mensen te verliezen. "Maar ik denk er bijna elke dag aan, sputterde ik, das toch niet normaal. "Jawel, hoor, zei ze. Ik ben mijn therapeute dankbaar dat ze me helpt om het leven te zien zoals het echt is, door mijn ADHD-verleden heb ik teveel in een wereld geleefd die mij een andere perceptie gaf dan andere mensen en zij houdt mij bij de hand en helpt mij nieuwe inzichten te verwerven die ik ook gretig opneem. Ik probeer er een les uit te halen.

Ik moet dit verhaal stilaan afmaken met een besluit, want een vriend wacht hier geduldig op mijn zetel, tot mijn schrijfroes is uitgewerkt, die zou nog uren kunnen aanhouden, heb ik het gevoel, maar soms moet je nu eenmaal je afspraken nakomen, dat besef ik nu ook en buiten wacht het wisselvallige weer op mij. We moeten gaan shoppen.

Mijn besluit is dat ik mezelf niets hoef te verwijten, want ik heb een verzoeningspoging gedaan met mijn vader. In mijn volgende verhaal zie je hoe die na een week al mislukt is. Daarvan was ik toch even onder de voet. Nu besef ik ook dat je dingen moet loslaten, en ondanks het feit dat mijn vader nu weer niets van me wil weten, is er een zekere gelatenheid over mij gekomen, ik heb het aanvaard, dat zo'n dingen bij het leven horen. Maar het heeft een onuitwisbare indruk nagelaten over hoe ik in het leven sta en over relaties denk. En daar moet duidelijk nog aan gewerkt worden!