Dat waren de woorden die mijn dierbare grootnonkel sprak toen hij al de gezegende leeftijd van 100 had bereikt.
Het is Congolees voor:
hij wil niet meer.
Mijn grootoom heette Vital, Jean-Baptist Vital de Hertog. hij zei steeds:
"aan de universiteit waar ik studeerde sprak men Frans en daar was het Jean-Baptist"
Hij sprak het bijna uit op fluisterende toon, alsof het om een spannend geheim ging.
Terwijl glimlachte hij nog enkele tanden bloot. Het gaf hem een kinderlijke vreugde,
een beetje kwajongensachtig. Ik heb mijn grootoom nooit als een oude man gezien.
Toen ik klein was, hoorde ik het verhaal dat hij 'in de Congo' had gezeten.
Hij had zelfs slangen onder zijn bed gevonden. Ik voelde me als kind erg verwant met deze statige man die 2 keer per jaar vanuit Overijse kwam afgezakt naar die belachelijke bekrompen boerengemeente waar ik woonde.
Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik niet paste tussen 'dat volk'
Hoe hooghartig klinkt het als ik dacht dat ik te vondeling was gelegd,
zoals Remi, uit 'Alleen op wereld'
Pas toen hij 99 was, leerde ik grootnonkel Vital intens kennen.
Het rare was, dat ik me de hele tijd ben blijven afvragen hoe het met hem was, ook al had ik hem al jaren niet meer gezien. Ik wist dat zijn geliefde vrouw gestorven was maar veel wist ik er ook niet van.
Op 28/09/1999 stierf nonkel Louis. die meer mijn vader was dan mijn vader ooit zal zijn
Tijdens de begrafenis gaf ik een cynische speech ten beste: vol liefde voor oom Louis maar subtiel snerend naar de afzichtelijke schijnheilige schoonzusters die mij wilden weghouden van hem, verbitterd door afgunst en verziekt door
de strijd om het slijk der aarde!
Nonkel Vital hoorde enkel de boodschap van liefde. Ik heb zijn hart ontroerd. Ik kreeg een briefje van hem. Heel plechtig, met een goudomrand stickertje op de enveloppe waarop zijn naam en adres geschreven was. Mijn oom is gestorven vorig jaar op 11 juni 2003.
11 is onheilspellend getal voor me. 11 oktober 2001, uit met 'de liefde van mijn leven'
Maar toch ook weer niet de liefde van mijn leven, blijkt nu. Ook al ben ik nog steeds alleen.
Nonkel Vital heeft mij zo gesteund in mijn liefdesverdriet. Mislukte kortstondige affaires zonder enige diepgang waren mijn droevig lot sindsdien. Het enige wat mij zoveel voldoening schonk, was de intense relatie met nonkel Vital, die mij tot zijn 101 e levensjaar in topversnelling alle wijsheid en liefde die hij in zich had, aan mij doorgaf. De mensen begrijpen het niet als ik zeg
dat ik zoveel aan hem had. (hij was toch al zo oud) Maar hij was een briljante geest. Hij hield van kunst en van muziek, van reizen en grapjes maken. Tranen glijden over mijn wangen
Ik voel dat hij bij mij is en dat hij me helpt in het najagen van mijn droom. dankzij hem weet ik wie ik ben en dat ik toch geen vondeling ben...en nu ga ik slapen....de droom der onschuld. Hopelijk komt hij naar mij in die droom om me te zeggen dat ik goed bezig ben. Dank u, nonkel om in mij te geloven op het moment dat ik het zo nodig had. Dank u om de dorre vlakte waarin mijn vaders vloek gedijde te herscheppen in een vruchtbare grond. Ik mis u zo erg. Toch voel ik dat u bij mij bent. Laat de mensen maar zeggen dat ik gek ben, je m'en fous, les gens!
