de werken deel 3

Vandaag moet ik uitzonderlijk vroeg opstaan.Ik moet gaan solliciteren in Wommelgem voor een deeltijdse job als receptioniste. Mijn kop doet weeral zeer. Ik grijp gewoontegetrouw naar een zakdoek. Hoe komt het da tik hoofdpijn heb terwijl de ramen dicht zijn? Oh natuurlijk, de ramen kunnen niet goed dicht, er komt steeds een zuchtje cementstof langs de ramen binnengeblazen. Hoe kan ik ooit een goed humeur hebben als ik opsta? Mijn buurman, die ik gisteren ontmoette nadat ie terugkeerde van een verwoed ritje joggen, kan er ook niet meer tegen. Dat ze om 7 u BEGINNEN daar kan ik niet bij. Hij vertrekt binnen een maand naar Brazilië maar waar kan ik naar toe? Nergens, geen geld. Mijn kat zit gedwee naast de vensterbank, nog helemaal te suffen. Heeft als in een droom één vijfde van een blik Whiskas geleegd en weet waarschijnlijk niet meer dat ie weer in de badkamer heeft gepist. Waar er gisteren vooruitgan was, omdat ie in zijn bak is geweeest, is er nu weer achteruitgang.
Gisteravond heeft mijn kat geprotesteerd tegen de werken op zijn eigen eigenzinnige wijze: hij stond een hele tijd klaaglijk aan mijn deur te miauwen. Zeker wel 5 min. Ik kwam even kijken maar niets te zien. En ineens, tsjakka, het geluid van scheurend papier. Oh neen: mijn poster van Luc Deleu: de onaangepaste stad. Deze stad is ook niet aangepast om hier 32 appartementen en 5 huizen te bouwen. Ik woon hier 8 jaar nu en ik voel me serieus bedreigd in mijn buurt. het enige voordeel dat ik voorlopig zie, is dat die mensen dure designerskleren binnenbrengen in den Oxfam die ik dan verover. Buiten spelen, doe ik niet meer. Ik zal eens vragen aan de bouwonderneming of ik gebruik mag maken van de tuin, ter compensatie van de maanden dat ik met een cementen kop door het leven ga.

de werken (deel 2)

De werken rondom mij zijn nog lang niet voorbij. Als ik uit mijn raam kijk, zie ik een blauwe smurf verwoed kloppen op de muil van een bulldozer. Naast mijn raam staat nog steeds de bouwput, de reusachtige fallus. Links van mijn raam is men nog steeds cement aan het mengen met één of ander onsmakelijk goedje. Ik heb razende hoofdpijn. Ik ben chagrijnig. De bouwonderneming vooruitzicht neemt al mijn privacy af.
Elke 5 min beweegt er iets in mijn appartement. Nu is het mijn pc, vijf minuten later zijn het de belletjes die rond mijn drapering hangen.
Ik heb barstende hoofdpijn. Ik zal naar de dokter gaan, gauw. Ik zal hem zo goed mogelijk op de hoogte brengen van mijn situatie. Ben ik een stressgevoelig iemand?
Bouwt stress zich op? Als ik peins over wat er hier allemaal veranderd is de laatste maanden zou het beter zijn dat mijn hoofd een blok cement wordt...Het begon in het kapsalon hier beneden. Mijn geliefde vriend Vladimir, afkomstig uit Kroatië, zit vast in Belgrado. Hij werkte in het kapsalon en was verantwoordelijk voor mijn prachtige kapsel dat stilaan restauratie nodig heeft. Niemand kan mijn haar zo goed knippen als Vladimir. Daarna is Vincent verdwenen, mijn geliefde huisbaas. Ik hoor niets meer van hem. Blijkbaar heeft hij tegen een Bekende Vlaming (waarvan er wel meer het kapsalon bevolken) gezegd dat ALIENS het kapsalon gingen overnemen. Ergens heeft hij gleijk gekregen. De Aliens zijn natuurlijk in menselijke gedaante gekomen om ons te misleiden, wetende dat ik aan een stofallergie lijd...Vincent en Vladimir zijn een zwaar verlies voor MAGIK OAK. De desbetreffende boom ziet er troosteloos uit. Zou ook hij ontwortelen door de aardschokken? Zou ik hier op een gegeven moment gewoon door de grond zakken? Ik hou u op de hoogte, zolang ik nog leef. Groeten vanuit de hippe buurt, het Vleminckveld, waar weldra ontelbare Hollanders onze buurt komen verzieken en het Antwoarps verdrijven? 2004: het jaar van verlies en metamorfose?