De voorproever-Peter Elbling-great novel

If Gordon Ramsay had some time, he should definitely read this book!
Peter Elbling is een veelzijdig man: hij is acteur, regisseur en heeft zich na het schrijven van zijn eerste roman De voorproever op zijn favoriete bezigheid, het zingen geworpen. En dat allemaal voor iemand van drieëntwintig jaar. De Brit die nu in Los Angeles zijn vaste stek heeft, is een echte Italofiel. In het voorwoord van zijn boek onthult hij dat hij, op bezoek in Toscane bij een vriend, aan een manuscript uit de 16de eeuw is gekomen. Met dat manuscript gaat hij naar enkele boekexperts waaronder iemand van het Getty Museum. Verschillende musea (waaronder het Getty Museum) wilden het originele script maar al te graag aanschaffen. Elbling zelf zag er ook wel brood in, besloot het voor zichzelf te houden en heeft een zo nauwkeurig mogelijke vertaling gemaakt. Ongeveer twintig uitgeverijen dweilde hij af met zijn maaksel, zonder succes. Uiteindelijk neemt Permanent Press het onder zijn hoede en net zoals Ugo Difonte, de voorproever, kent zijn eigen story een happy end: het boek wordt uitgegeven in 10 talen. The food taster blijkt de meest winstgevende investering te zijn die uitgeverij in 23 jaar heeft gedaan.
Ugo Difonte is de zoon van een arme boer uit Corsoli, een stad op de grens van de provincies Toscane, Umbrië en Marche. (De stad blijkt overigens vernietigd te zijn op het eind van de zeventiende eeuw). Zijn moeder verhangt zich (waarschijnlijk omdat ze de pest had). Zijn vader en broer Vittore dragen niet echt bij tot zijn geluk: de vader houdt meer van Vittore, die een gemene dief is en hem verder in het verhaal ten val wil brengen. Ugo verliest zijn zwangere vrouw bij de bevalling van hun eerste kind, Miranda. Ugo vat onmiddellijk een grote liefde op voor zijn kind, dat als twee druppels water op zijn overleden vrouw lijkt. Op een dag wordt hij meegenomen door hertog Federico Basillione Di Vincelli. De hertog heeft een nieuwe voorproever nodig. De vorige wordt op een wrede wijze de tong afgerukt en verder geliquideerd. Ugo begrijpt onmiddellijk dat het elke dag een ‘struggle for life’ zal zijn in het paleis. We krijgen weelderige beschrijvingen van het leven in het paleis, de copieuze maaltijden en lotgevallen van de upper- en underclass. De renaissance is alleen een mooie tijd voor de rijken en zelfs dan is het nog uitkijken geblazen: regelmatig wordt het leven van de arrogante hertog bedreigd. Het verhaal heeft alle ingrediënten van een sprookje: Ugo is de held en zoals in echte sprookjes zijn er ook de slechteriken. Het doel van Ugo is om zijn dochter Miranda gelukkig te maken. Zijn eigen liefdesgeluk wordt dramatisch verstoord wanneer éne Giovanni, een hoveling die het nog tot kardinaal schopt, zijn Bosnische liefde die een kind van hem draagt, vermoordt. Wanneer het oog van Federico valt op zijn dochter, (die van de jonge kok Tommaso houdt), broedt Ugo een ingenieus plan uit om het huwelijk van Miranda met Federico te verijdelen. Ondanks alle intriges en de wreedheid kenmerkend aan de renaissance, komen er ook grappige stukken in. Vaak is het spannend. Gifmengers liggen op de loer en het Venetië van de 16de eeuw was vermaard hierom. Vooral is het een beeldend verhaal, door de uitvoerige beschrijvingen van het paleisleven en de rare grillen van de hertog, heb je het gevoel dat je vanuit een veilige kasteeltoren meekijkt naar het gebeuren. Een goed boek lezen is zoals een fijne reis maken: je bent even niet in je zetel maar je zit mee in het verhaal, als een observator weliswaar. Een ideaal boek voor ieder die van geschiedenis houdt, Italië én van lekkere maaltijden. Tenslotte kom je terecht in de culinaire onderbuik van de zestiende eeuw…