donderdag, december 16, 2004

Pour Lui

J'ai fait trop
parce que je pouvais
pas faire
qqchose
d'autre


Après cela
j'ai fait rien
la seule solution
était
l'isolation
mais pas
au Elba


maintenant je dis
à nouveau
au revoir
s'il veut
me voir
il viendra

on verra

woensdag, december 08, 2004

de echte wereld versus de wereld van Anaïs Nin

Soms overweldigt de wereld me. Een belangrijk deel van mijn wereld. Een verraad op Shakespeariaans niveau: ik zoek mijn heil in de literatuur. één van mijn vriendinnen van wie ik dacht dat we iets uniek hadden, heeft me onaangenaam verrast. Na drie jaar vriendschap, met een korte periode van wapenstilstand, dacht ik dat we op een punt waren gekomen dat alles terug goed ging gaan. Ik wou haar helpen. Zij heeft mij een mes in mijn rug gestoken. verraad op hoog emotioneel niveau. Mijn diepste emoties moet ze hebben afgetast om de subtiele woorden op het chatschermpje te spuien, puur om me in de val te lokken. Dat kon ze niet: ik was onschuldig. Ik was zeker geen wolf bij haar. Al was zij wel degene die schaapachtig kon kijken.
Ik had er genoeg van. Ik ben gevlucht in de literatuur met mijn kat Figaro naast mij: het ideale recept om te bekomen van de Grote Boze buitenwereld. Een lieve vriendin deed me het boek Henry and June cadeau. De schrijfster ervan, Anaïs Nin is geen onbekende voor mij: ik heb Erotica op mijn nachtkastje liggen en ja idd, het is al eens gebeurd dat ik voor het slapen gaan een erotisch verhaaltje lees en de M-daad toepas. De M-daad pas ik vooral toe in bijna seksloze periodes.
Ik moet toegeven dat ik al 10 weken de penetratie-act niet heb gedaan omdat ik voor mezelf besloten heb om frigide te worden. Ik wou het niet meer leuk vinden, seks. Waarom? Ik kom amper iemand tegen met wie ik het wil. Ik wil niet zomaar seks, ik wil waardevolle seks. Al moet ik bekennen dat het me stilaan de keel begint uit te hangen. Het is niet zo dat er zich geen kandidaten aanbieden en sommigen zijn zelfs vrij aardig om te zien maar het lijkt niet te werken. Het gaat niet in mijn hoofd. Er is een zekere kortsluiting. Ik kan niet meer dat nymfomane gedrag vertonen van vroeger tenzij ik aan het dansen ben op een lekker elektrofunky vibe. Dan wil mijn natuur nog wel eens naar boven komen. Kon ik maar zuiver reageren op mijn instincten maar ik heb mezelf de hele tijd onder controle! Eigenlijk moet elke vrouw zeker 1 keer per week seks hebben, goede seks! Met een aantal orgasmes. Anders wordt ze chagrijnig. Maar goed, ik ging het hebben over mijn groeiende fascinatie voor Anaïs Nin, die misschien in staat is om mijn tijdelijke frigiditeit te doden. Zij, de dedacente schrijfster die zich niet op één persoon kon richten. Ze was getrouwd met Hugo, een man van de bankwereld. Ze hadden een vrij huwelijk. Anaïs leert Henry Miller kennen en krijgt een relatie met zijn vrouw June. Wanneer die vertrekt naar The Big Apple, begint ze een affaire met Henry. Ze gaat naar een psychiater, pyschiater verliefd. Is Anaïs een nymfomane? Dat valt best wel mee. Voor die tijd was het best wel ophefmakend. Het probleem is: Hugo werkt bij de bank: saai. Hugo doet alles voor haar: gemakkelijk. Ze is 28 op het moment dat ze Henry ontmoet: één van de juiste momenten in een vrouwenleven om de perfecte seks te ontdekken. Ze is gefascineerd door June, meer platonisch verliefd: normaal. Misschien moet iedere vrouw gewoon maar toegeven dat ze wel eens platonisch verliefd geworden is op een vrouw? Ik was dat, op een heel mooi meisje, veel mooier dan June. Ik dacht even dat ze één van mijn beste vriendinnen was. Ik herkende mijn gevoelens toen ik die van Anaïs toen ze June zag.Anaïs deed me nadenken. Na alle intriges die ik de laatste weken heb doorstaan is de literatuur opnieuw mijn redding geweest. Nu kan ik de dingen in een juist perspectief zien en zal mijn lijden om dit verlies een kracht worden.

En dan ga ik naar den Bato Batu waar ik een afspraak heb met de mooie dichter, die
me aanvankelijk wat aan Napoleon deed denken. Zijn fascinatie voor WO II en Sylvia Kristel komt me vreemd maar ergens wel prettig voor. Bovenal intrigeert het me dat Hnery Miller een soort held is voor hem waarmee hij zich identificeert. Wat is mijn bedoeling? Ik wil de sfeer van de jaren dertig herleven, ik voel me wat Anaïs. Ik weet dat het een vlucht is maar het kan me niet schelen.Ik heb dit nodig en Anaïs doet me beseffen dat het leven wel degelijk iets waard is en dat de dichter en ik elkaar kunnen inspireren zoals bij Henry en Anaïs. Ik voel me in een raar romantisch sfeertje, ik ben nu de regisseur van mijn eigen leven en cut: daar ontplooit zich een aangename conversatie met verschillende meningen en daarom niet minder interessant. Hij past perfect in mijn verhaal. Ik pols naar zijn mening over Madame Nin. "Men zegt dat ze een bedriegster is, een oplichtster. Men zegt dat haar dagboeken bestaan uit leugens." En wat dan nog? zei ik vinnig op deze aanval op de schrijfster die al een paar dagen door mijn hoofd spookt.Ik voel me zo verwant met haar. Ze doet me dromen van een wereld die er niet meer is, de decadente jaren 20 en 30. Het lezen van haar dagboek wekt bewondering bij mij. Hoe ze, terwijl ze dingen meemaakt, toch afstand kan nemen daarvan en er op een heel reflectieve wijze over kan schrijven. Een eenvoudige taal, ontdaan van alle franjes. Ik dank Anaïs Nin om mij gelukkig te maken in deze grijze dagen en zal dan ook alleen haar goede kanten zien. Was ik maar June, denk ik dan. Kon ik maar even teruggeflitst worden.
Lezersn het spijt me, Ik ben een onvervalste droomster. Droom met mij mee...

maandag, november 22, 2004

de goorste wc kan een blauw paradijs worden

Liefdeskinderen kunnen
helen
door hun zachte lippen
in een passionele kus
te verbinden
met niet-liefdeskinderen
bijvoorbeeld
een kind-dat-de gezondheid-van-
de- moeder- weer- in- evenwicht -bracht

Wanneer zo'n kinderen even van de
wereld zijn omdat
ze zich schuldig voelen over iets
dat niet is door hen
kan alleen maar een kus- die- van -de
wereld -makend- is

het geheel neutraliseren
en de vloer weer doen voelen
als die even weggemaaid lijkt.

Dan wordt zelfs het goorste wc
een blauw paradijs.

vrijdag, november 19, 2004

de werken deel 3

Vandaag moet ik uitzonderlijk vroeg opstaan.Ik moet gaan solliciteren in Wommelgem voor een deeltijdse job als receptioniste. Mijn kop doet weeral zeer. Ik grijp gewoontegetrouw naar een zakdoek. Hoe komt het da tik hoofdpijn heb terwijl de ramen dicht zijn? Oh natuurlijk, de ramen kunnen niet goed dicht, er komt steeds een zuchtje cementstof langs de ramen binnengeblazen. Hoe kan ik ooit een goed humeur hebben als ik opsta? Mijn buurman, die ik gisteren ontmoette nadat ie terugkeerde van een verwoed ritje joggen, kan er ook niet meer tegen. Dat ze om 7 u BEGINNEN daar kan ik niet bij. Hij vertrekt binnen een maand naar Brazilië maar waar kan ik naar toe? Nergens, geen geld. Mijn kat zit gedwee naast de vensterbank, nog helemaal te suffen. Heeft als in een droom één vijfde van een blik Whiskas geleegd en weet waarschijnlijk niet meer dat ie weer in de badkamer heeft gepist. Waar er gisteren vooruitgan was, omdat ie in zijn bak is geweeest, is er nu weer achteruitgang.
Gisteravond heeft mijn kat geprotesteerd tegen de werken op zijn eigen eigenzinnige wijze: hij stond een hele tijd klaaglijk aan mijn deur te miauwen. Zeker wel 5 min. Ik kwam even kijken maar niets te zien. En ineens, tsjakka, het geluid van scheurend papier. Oh neen: mijn poster van Luc Deleu: de onaangepaste stad. Deze stad is ook niet aangepast om hier 32 appartementen en 5 huizen te bouwen. Ik woon hier 8 jaar nu en ik voel me serieus bedreigd in mijn buurt. het enige voordeel dat ik voorlopig zie, is dat die mensen dure designerskleren binnenbrengen in den Oxfam die ik dan verover. Buiten spelen, doe ik niet meer. Ik zal eens vragen aan de bouwonderneming of ik gebruik mag maken van de tuin, ter compensatie van de maanden dat ik met een cementen kop door het leven ga.

dinsdag, november 16, 2004

de werken (deel 2)

De werken rondom mij zijn nog lang niet voorbij. Als ik uit mijn raam kijk, zie ik een blauwe smurf verwoed kloppen op de muil van een bulldozer. Naast mijn raam staat nog steeds de bouwput, de reusachtige fallus. Links van mijn raam is men nog steeds cement aan het mengen met één of ander onsmakelijk goedje. Ik heb razende hoofdpijn. Ik ben chagrijnig. De bouwonderneming vooruitzicht neemt al mijn privacy af.
Elke 5 min beweegt er iets in mijn appartement. Nu is het mijn pc, vijf minuten later zijn het de belletjes die rond mijn drapering hangen.
Ik heb barstende hoofdpijn. Ik zal naar de dokter gaan, gauw. Ik zal hem zo goed mogelijk op de hoogte brengen van mijn situatie. Ben ik een stressgevoelig iemand?
Bouwt stress zich op? Als ik peins over wat er hier allemaal veranderd is de laatste maanden zou het beter zijn dat mijn hoofd een blok cement wordt...Het begon in het kapsalon hier beneden. Mijn geliefde vriend Vladimir, afkomstig uit Kroatië, zit vast in Belgrado. Hij werkte in het kapsalon en was verantwoordelijk voor mijn prachtige kapsel dat stilaan restauratie nodig heeft. Niemand kan mijn haar zo goed knippen als Vladimir. Daarna is Vincent verdwenen, mijn geliefde huisbaas. Ik hoor niets meer van hem. Blijkbaar heeft hij tegen een Bekende Vlaming (waarvan er wel meer het kapsalon bevolken) gezegd dat ALIENS het kapsalon gingen overnemen. Ergens heeft hij gleijk gekregen. De Aliens zijn natuurlijk in menselijke gedaante gekomen om ons te misleiden, wetende dat ik aan een stofallergie lijd...Vincent en Vladimir zijn een zwaar verlies voor MAGIK OAK. De desbetreffende boom ziet er troosteloos uit. Zou ook hij ontwortelen door de aardschokken? Zou ik hier op een gegeven moment gewoon door de grond zakken? Ik hou u op de hoogte, zolang ik nog leef. Groeten vanuit de hippe buurt, het Vleminckveld, waar weldra ontelbare Hollanders onze buurt komen verzieken en het Antwoarps verdrijven? 2004: het jaar van verlies en metamorfose?

woensdag, oktober 13, 2004

de werken: ik nies me erdoor heen? (deel 1)

Antwerpen is een bouwwerf, dat is geweten. De leien komen stilaan op hun plooien. De puntige daken van het Justitiepaleis zijn te bewonderen vanaf het museum. In felle zon schitteren ze even mooi als het dak van het Guggenheimmuseum van Bilbao. Van vorm lijkne ze op de dakpunten van het Opera House in Sydney (wat niet verwonderlijk is aangezien het om dezelfde architect gaat). Eén van de, uiteraard hebben we als wereldstad in spé (sorry maar daar lach ik mee) buitenlandse architecten nodig voor de opsmukking en/of de evolutie van ons patrimonium.
Antwerpen wil zich profileren als een grootstad. Waar een paar jaar geleden nog werd geklaagd over de leegloop van het centrum, kan er nu gedebatteerd worden over een toestroom aan inwoners. De hamvraag hierbij is: waarom worden er zo weinig krotten opgeknapt?
Het begon vier maanden geleden. Ik geloofde mijn ogen niet. Ik weigerde gehoor te geven aan
het 'rakketakketak'. Ik kijk uit mijn raam naar rechts en ik zie dat de prachtige graffitimuur stukje voor stukje gesloopt wordt. Ze gaan toch wel een stuk laten staan zeker? Maar neen, dit prachtige kunstwerk gaat er onherroepelijk aan. Is dit een revolte tegen het opkomen van graffiti als kunstvorm? Hoe ironisch dat het project 'Graffito' heet als men de muur vernietigt. Twee monsterlijke bulldozers herscheppen de voormalige parking van de ING om in een braakliggend stuk grond. De bedieners van de gele posthistorische wezens grijpen speels hun armen rond zich heen. Ze amuseren zich ermee. Grote stangen rapen ze op en gooien die wild om zich heen. Ik ben woedend. Hoe kan ik nu schrijven? Hoe kan ik verdomme een schrijverscarrière annex journalistencarrière opbouwen als die gasten hiernaast alles zitten af te breken? Hoe durven ze mijn creatititeit te slopen met het geluid van boren die de geniale gedachten versplinteren in duizend stukken? Om verder onheil te voorkomen denk ik aan de woorden van Absynthe Minded in het nummer:
if you have an opinion
just let it out
scream and shout.
Ik hou van Absynthe minded, vandaag nog een stukje over één van de meest veelbelovende Vlaamse talenten, samen met Daan en A Brand....Absynthe Minded in de Roma, vorige week...
Om niet af te wijken: ik roep dus vanaf nu elke dag: klootzakken. Wat heb ik eraan dat hier 32 appartementen komen en 5 woonhuizen? Ik woon al 6 jaar in een fantastische studio en ik woon hier goed. Met de opkomst van de Kammenstraat als hippe buurt is alles hier kapot aan het gaan. waar is de charme van de straat gebleven? Winkelketens zoals Esprit had men faliekant moeten verbieden. Commercialisatie verkloot alles. Daarom tegen iedereen die MIJN buurt belegert: KLOOTZAKKEN Dat geeft een therapeutisch gevoel. Maar gisteren is de zaak verergerd. Nu heeft men naast mijn raam, ja, je leest het goed, een enorm fallussymbool geplaatst. Een bouwput, noemt men het. om de grondpalen vast te leggen of zoiets. Ik moet de brief die ik kwaad richting vuilbak heb gegooid weer opdiepen. Vooruitzicht was eindelijk eens zo attent om een brief te sturen daarrond. Vooruitziend zijn ze niet. En zien doe ik niet veel meer. Dat die put op armlengte afstand staat van mijn raam, dat kon men niet vermelden. Dat mijn babykat Figaro zich niet meer op de dakgoot durft wagen, daar trekt men zich niets van aan. Dat enorme stofwolken uit het gevaarte komen met het gehalte van de instortende Twin Towers ook niet. Dat die mijn appartement rechtstreeks binnenwaaien ook niet. Wat geeft die projectleider erom dat ik hier moet werken om hopelijk binnen tien jaar een appartementje te kunnen kopen? Wat geeft die mens en anderen erom dat ik een zware stofallergie heb? Wat geeft die erom dat ik elke dag moet zwoegen om een plaatsje te veroveren tussen schrijvers, journalisten of columnisten? Weet die oetlul dat ik ooit het stadsdichterschap ambieer? What the fuck? Ik heb er genoeg van
Scream and shout yes, ik volg de filosofie van singer-songwriter Bert Osteyn. En als het me teveel wordt, moet ik dan mijn toevlucht zoeken in de absint? Deze situatie is al hallucinant genoeg...dunkt me. Commentaar graag. Foto van vreseijke fallus komt gauw, zodra mijn technische capaciteiten zich uitbreiden. Dank u voor het luisteren naar mijn geweeklaag. Kuch...
stofmaskertjes en oordoppen zijn altijd welkom...hatsjjjjiee

maandag, oktober 04, 2004

tribute to my granduncle part 1: allengie guti te

Dat waren de woorden die mijn dierbare grootnonkel sprak toen hij al de gezegende leeftijd van 100 had bereikt.
Het is Congolees voor:

hij wil niet meer.

Mijn grootoom heette Vital, Jean-Baptist Vital de Hertog. hij zei steeds:
"aan de universiteit waar ik studeerde sprak men Frans en daar was het Jean-Baptist"
Hij sprak het bijna uit op fluisterende toon, alsof het om een spannend geheim ging.
Terwijl glimlachte hij nog enkele tanden bloot. Het gaf hem een kinderlijke vreugde,
een beetje kwajongensachtig. Ik heb mijn grootoom nooit als een oude man gezien.

Toen ik klein was, hoorde ik het verhaal dat hij 'in de Congo' had gezeten.
Hij had zelfs slangen onder zijn bed gevonden. Ik voelde me als kind erg verwant met deze statige man die 2 keer per jaar vanuit Overijse kwam afgezakt naar die belachelijke bekrompen boerengemeente waar ik woonde.
Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik niet paste tussen 'dat volk'
Hoe hooghartig klinkt het als ik dacht dat ik te vondeling was gelegd,
zoals Remi, uit 'Alleen op wereld'
Pas toen hij 99 was, leerde ik grootnonkel Vital intens kennen.
Het rare was, dat ik me de hele tijd ben blijven afvragen hoe het met hem was, ook al had ik hem al jaren niet meer gezien. Ik wist dat zijn geliefde vrouw gestorven was maar veel wist ik er ook niet van.
Op 28/09/1999 stierf nonkel Louis. die meer mijn vader was dan mijn vader ooit zal zijn
Tijdens de begrafenis gaf ik een cynische speech ten beste: vol liefde voor oom Louis maar subtiel snerend naar de afzichtelijke schijnheilige schoonzusters die mij wilden weghouden van hem, verbitterd door afgunst en verziekt door
de strijd om het slijk der aarde!
Nonkel Vital hoorde enkel de boodschap van liefde. Ik heb zijn hart ontroerd. Ik kreeg een briefje van hem. Heel plechtig, met een goudomrand stickertje op de enveloppe waarop zijn naam en adres geschreven was. Mijn oom is gestorven vorig jaar op 11 juni 2003.
11 is onheilspellend getal voor me. 11 oktober 2001, uit met 'de liefde van mijn leven'
Maar toch ook weer niet de liefde van mijn leven, blijkt nu. Ook al ben ik nog steeds alleen.
Nonkel Vital heeft mij zo gesteund in mijn liefdesverdriet. Mislukte kortstondige affaires zonder enige diepgang waren mijn droevig lot sindsdien. Het enige wat mij zoveel voldoening schonk, was de intense relatie met nonkel Vital, die mij tot zijn 101 e levensjaar in topversnelling alle wijsheid en liefde die hij in zich had, aan mij doorgaf. De mensen begrijpen het niet als ik zeg
dat ik zoveel aan hem had. (hij was toch al zo oud) Maar hij was een briljante geest. Hij hield van kunst en van muziek, van reizen en grapjes maken. Tranen glijden over mijn wangen
Ik voel dat hij bij mij is en dat hij me helpt in het najagen van mijn droom. dankzij hem weet ik wie ik ben en dat ik toch geen vondeling ben...en nu ga ik slapen....de droom der onschuld. Hopelijk komt hij naar mij in die droom om me te zeggen dat ik goed bezig ben. Dank u, nonkel om in mij te geloven op het moment dat ik het zo nodig had. Dank u om de dorre vlakte waarin mijn vaders vloek gedijde te herscheppen in een vruchtbare grond. Ik mis u zo erg. Toch voel ik dat u bij mij bent. Laat de mensen maar zeggen dat ik gek ben, je m'en fous, les gens!

zaterdag, september 25, 2004

muziek, schoonmaken en feromonen

Gisteren op Petrol heb ik een vrouwelijke deejay gezien die qua talent gerust naast Isabel en Clémentine mag gaan staan. Monika Elektronika, een vriendin van onze vertrouwde Josz, die vanavond schitterde in afwezigheid.
Het was een rare avond. Mijn planning in het honderd gelopen. Mijn verslag is nog niet af. Daarom was ik zo pissed. Dan nog eens Glimwormpje die zich de hele tijd heeft zitten moeien met mijn huishouden. Het is een beetje een aanpassing, Laura en ik in het huishouden. Ze houden er andere gewoonten op na. Mensen van Buenos Aires gooien hun afval op 1 hoop: papier bij glas, groenten bij conserven, flessen en sigarettenpeuken; Recycling is duidelijk niet aan hen besteed. Gisterenmorgen kwam ze hier binnengevallen, nou ze heeft me wakker gebeld, zoals je kon lezen in het vorige verhaal. Ik had niet genoeg geslapen. Ze vraagt voortdurend dingen. Waarom lijkt iedereen te denken omdat ik werkloos ben, dat ik niets te doen heb? Waarom moet ik mezelf verdedigen terwijl het werk dat ik doe momenteel weinig opbrengt?
Waarom begrijpt niemand dat ik mijn deadline nu wil halen? Een pentium 4 met een harde schijf van 120 gigabyte schept een wereld van mogelijkheden, een gevoel van enthousiasme. Een machtig wapen voor een schrijfster om al die windows op de wereld snel te kunnen openklikken en al mijn researchmateriaal klaar te hebben achter mijn word-document. Maar welke ziekte heerst er in deejayland? Elke website lijkt wel 'under construction te zijn ofwel wordt ie opnieuw gelanceerd. Deejays hebben ook niet de gewoonte om elke dag hun e-mail te lezen. Liever zullen ze hun platen meesleuren naar een gelegenheid waar ze eventueel de steels of wheel kunnen spinnen. Misschien dat het zien van een set aanstekelijk werkt. Tiga was er zonder zijn friends.
Ik raak in gesprek met den Tom van Lowlands die mijn verslag ook wel wil lezen. Tiga is fan-tas-tisch wouw...pleasure from the bass en nog vele andere nummers die opt moment allemaal mijn lievelingsnummers zijn. Den Tom dacht dat het niet goed ging met zijn grootmoeder maar ik had gelijk, het ging niet goed met Tiga's moeder. Poor guy, in all his misery, he gives away a great set. Na Tiga wil ik naar huis. Buiten spreekt iemand me aan: 'ik ken jou niet', antwoord ik. 'Ik ken jou wel', repliceert hij. 'Ah ja van waar dan?' Ik bekijk hem maar hij zegt me echt niets; soms ben ik met mijn hoofd in de wolken. Wat me overigens bevalt, zeker als je een hele week hard hebt gewerkt.
'Ik ken jou vanop het scherm?' 'Wat?' Oh ja natuurlijk, het is PDW, mijn chatmate, ex-deejay. Hoe maf, want ik had dan eindelijk toch eens met mijn tweede onbekende chatmate afgesproken. Hij zou mij voorzien van een snoepje. Mijn beste vriend was weer aan het zeuren dat het niet goed is maar mijn dokter heeft er geen bezwaar tegen. Voor die drie keer per jaar dat ik me bezondig aan een roesmiddel. Dat is veel erger dan elke dag in het café te zitten zuipen tot je lever er bijna uit hangt. 'Zolang je maar van de coke blijft, is zijn besluit.' En ja, ik heb een dokter die een goede naam heeft. 'Met mate' is de gulden regel.
In ieder geval, nu deze twee chatmates mij in het echt hebben gezien, is hun enthousiasme ten opzichte van mij gestegen. Beiden willen ze engagement in mij steken. Ik heb de indruk dat mannen niet alleen graag jagen maar dat ze ook graag de prooi van hun soortgenoten afpakken. Of ben ik gewoon aantrekkelijker omdat ik pas seks heb gehad? Blijven die feromonen zo lang rond mij hangen? Het is bekend dat mannen ruiken dat vrouwen seks hebben en daardoor zin hebben. Wat is er van de liefde geworden als we alle menselijke reacties neurobiologisch kunnen verklaren?

vrijdag, september 24, 2004

my Argentinian friend Laura returns from loveweekend in London

She just came back from London, my dear friend. two weeks ago she met in Mykonos the only straight guy on the Island; Gavin who lives in Chelsea and works in media.
She is freaking out and starts to clean everything. That Gavin has a twin brother and they are definitely cleaning maniacs because my friend Lauraluna, she is running around in my household trying to clean. It is not dirty here, darling! It is just too small here...
Now I will use the words of Laura when she came back from Mykonos: It was full of lesbians in Lesbos (hihi) so I took the boat from Lesbos to Mykonos. Can you imagine, the most beautiful gays in the world. Then I meet him, 34 years old, a twin? I always end up with freaks. I thought he was gaaaay. He brought me to a beach. there were a lot of guys from London. Everybody was naked. Imagine a blue lagoon. I started to feel very horny. We were talking, taking pictures. The problem was when he was 8 years old. He was abused....Even thaaat I don't expect anything from him. Anayway I go to London. He is a graphic designer. Before he was driving an amboelance.
Laura left for four days. Now she is back. Yesterday I have been writing untill 4 'o' clock AM. Now it is 10.22 am. I did not sleep very much but is so funny to see Laura now. She wants to clean all the time!First we have to get downstairs to get this big red heavy suitcase of her.
I am very curious how things were going.
Lauraluna, tell me? Well first day was very romantic, we went to the Millenium Dome, we were kissing all the time but yesterday we had a fight. He is not used to have relationships, he is so selfish...
Does it ring a bell for me? Yes of course. I met a lot of guys like that. Should I blame my father
for that? Yes. Story of Laura and Laura continues. But first: we have to catch up some sleep. Yes, Laura is my temporary roommate. She will stay here another two or three weeks to build up a life here. She sold her house in Buenos Aires to travel around the world to present a great collection of Argentinian designers. Later, more, more....



disappeared diaries, the destruction of creativity, part 1

Let me tell you a story about a girl who lived in the countryside with her parents.
First she sensed a strong feeling of love but, suddenly a lot of things changed.
Her father lost his job because of medical reasons. Her parents quarrelled all the time.
Although this girl is quite smart, it affected her in lot of ways.
She used to be the artistic type but her father tried to destroy that aspect in her.
She wanted to play piano, dance, do some acting. Nothing was possible, no hobby
for her: only reading and by consequense, maybe, writing.
So she started to write diaries at the age of 9.
This little girl grew into a strong woman who is very decisive of what she wants.

She wants to be a writer…she IS a writer.
She stopped writing a few years because her father
let her diaries disappear…now she is back and she needs help.
Maybe Nicole, Madonna, Britney, Paris, Nicky or Marc Jacobs (he is her favourite designer!!!) can help her and adopt her an,d support her with an amount that is small for them and big for her.
Would be so nice…It could be anything: like allowing her a great interview.
that would be the start of a great career. She can not sell anything like the dollar princess.
'The dollar princess' was at the end of her possibilities but at least: she could sell something on her site. This girl, Laura Palmer8, in case you did not notice, needs financial and educational support to create her novel. It is in her head, but structure is missing a bit. And it is fucking unfair that she can not attend the classes of the Writersacademy as she needs fucking 500 euro to pay that...Who pays first, gets the place. Do they really think that starting writers have that much money? So, is writing also becoming a privilege of the neoyuppies? Laura holds on to one thing: the most beautiful things, they come from a lot of pain and misery.

alien-gedachten van een lichtjaar geleden

Ik ben een alien. Ik zie eruit als een mens maar ik behoor maar half tot
deze wereld. Ik vertel mijn vrienden, dat als zij er niet zouden zijn, ik
mezelf van het leven zou beroven. Omdat ik de dips niet meer aankan.
Ik leef in toppen en dalen en die verschillen zo sterk in hoogte dat ik het
Gevoel heb dat niemand begrijpt hoe moeilijk is te zijn wie ik ben.
Als mensen in mijn hoofd zouden kijken, wat zouden ze dan zien?
Een mix van verschillende personen?
Mijn zwartgalligheid is zo zwaar dat elke minuut wordt beheerst door
Droeve gedachten over mijn zelfbeeld.
Waar is mijn briljante ik gebleven?
Ik ben een schim van mezelf

donderdag, september 02, 2004

De dappere travestiet

à la recherche du temps perdu: in mijn groen gestreepte kaft vind ik een paar schrijfsels
vanuit mijn tienertijd. Gedichten schrijf ik nog zelden maar hier is er alvast één van toen
ik 18 was

Hij staat in de spiegel
en ziet wat ie
niet wil zien
loopt naar de kleerkast van zijn vrouw

rommelende geluiden
kletterende naaldhakken
een weemoedige blik
naar het spiegelbeeld

een schot weerklinkt
van een dappere vrouw
of
een laffe man?