Soms overweldigt de wereld me. Een belangrijk deel van mijn wereld. Een verraad op Shakespeariaans niveau: ik zoek mijn heil in de literatuur. één van mijn vriendinnen van wie ik dacht dat we iets uniek hadden, heeft me onaangenaam verrast. Na drie jaar vriendschap, met een korte periode van wapenstilstand, dacht ik dat we op een punt waren gekomen dat alles terug goed ging gaan. Ik wou haar helpen. Zij heeft mij een mes in mijn rug gestoken. verraad op hoog emotioneel niveau. Mijn diepste emoties moet ze hebben afgetast om de subtiele woorden op het chatschermpje te spuien, puur om me in de val te lokken. Dat kon ze niet: ik was onschuldig. Ik was zeker geen wolf bij haar. Al was zij wel degene die schaapachtig kon kijken.
Ik had er genoeg van. Ik ben gevlucht in de literatuur met mijn kat Figaro naast mij: het ideale recept om te bekomen van de Grote Boze buitenwereld. Een lieve vriendin deed me het boek Henry and June cadeau. De schrijfster ervan, Anaïs Nin is geen onbekende voor mij: ik heb Erotica op mijn nachtkastje liggen en ja idd, het is al eens gebeurd dat ik voor het slapen gaan een erotisch verhaaltje lees en de M-daad toepas. De M-daad pas ik vooral toe in bijna seksloze periodes.
Ik moet toegeven dat ik al 10 weken de penetratie-act niet heb gedaan omdat ik voor mezelf besloten heb om frigide te worden. Ik wou het niet meer leuk vinden, seks. Waarom? Ik kom amper iemand tegen met wie ik het wil. Ik wil niet zomaar seks, ik wil waardevolle seks. Al moet ik bekennen dat het me stilaan de keel begint uit te hangen. Het is niet zo dat er zich geen kandidaten aanbieden en sommigen zijn zelfs vrij aardig om te zien maar het lijkt niet te werken. Het gaat niet in mijn hoofd. Er is een zekere kortsluiting. Ik kan niet meer dat nymfomane gedrag vertonen van vroeger tenzij ik aan het dansen ben op een lekker elektrofunky vibe. Dan wil mijn natuur nog wel eens naar boven komen. Kon ik maar zuiver reageren op mijn instincten maar ik heb mezelf de hele tijd onder controle! Eigenlijk moet elke vrouw zeker 1 keer per week seks hebben, goede seks! Met een aantal orgasmes. Anders wordt ze chagrijnig. Maar goed, ik ging het hebben over mijn groeiende fascinatie voor Anaïs Nin, die misschien in staat is om mijn tijdelijke frigiditeit te doden. Zij, de dedacente schrijfster die zich niet op één persoon kon richten. Ze was getrouwd met Hugo, een man van de bankwereld. Ze hadden een vrij huwelijk. Anaïs leert Henry Miller kennen en krijgt een relatie met zijn vrouw June. Wanneer die vertrekt naar The Big Apple, begint ze een affaire met Henry. Ze gaat naar een psychiater, pyschiater verliefd. Is Anaïs een nymfomane? Dat valt best wel mee. Voor die tijd was het best wel ophefmakend. Het probleem is: Hugo werkt bij de bank: saai. Hugo doet alles voor haar: gemakkelijk. Ze is 28 op het moment dat ze Henry ontmoet: één van de juiste momenten in een vrouwenleven om de perfecte seks te ontdekken. Ze is gefascineerd door June, meer platonisch verliefd: normaal. Misschien moet iedere vrouw gewoon maar toegeven dat ze wel eens platonisch verliefd geworden is op een vrouw? Ik was dat, op een heel mooi meisje, veel mooier dan June. Ik dacht even dat ze één van mijn beste vriendinnen was. Ik herkende mijn gevoelens toen ik die van Anaïs toen ze June zag.Anaïs deed me nadenken. Na alle intriges die ik de laatste weken heb doorstaan is de literatuur opnieuw mijn redding geweest. Nu kan ik de dingen in een juist perspectief zien en zal mijn lijden om dit verlies een kracht worden.
En dan ga ik naar den Bato Batu waar ik een afspraak heb met de mooie dichter, die
me aanvankelijk wat aan Napoleon deed denken. Zijn fascinatie voor WO II en Sylvia Kristel komt me vreemd maar ergens wel prettig voor. Bovenal intrigeert het me dat Hnery Miller een soort held is voor hem waarmee hij zich identificeert. Wat is mijn bedoeling? Ik wil de sfeer van de jaren dertig herleven, ik voel me wat Anaïs. Ik weet dat het een vlucht is maar het kan me niet schelen.Ik heb dit nodig en Anaïs doet me beseffen dat het leven wel degelijk iets waard is en dat de dichter en ik elkaar kunnen inspireren zoals bij Henry en Anaïs. Ik voel me in een raar romantisch sfeertje, ik ben nu de regisseur van mijn eigen leven en cut: daar ontplooit zich een aangename conversatie met verschillende meningen en daarom niet minder interessant. Hij past perfect in mijn verhaal. Ik pols naar zijn mening over Madame Nin. "Men zegt dat ze een bedriegster is, een oplichtster. Men zegt dat haar dagboeken bestaan uit leugens." En wat dan nog? zei ik vinnig op deze aanval op de schrijfster die al een paar dagen door mijn hoofd spookt.Ik voel me zo verwant met haar. Ze doet me dromen van een wereld die er niet meer is, de decadente jaren 20 en 30. Het lezen van haar dagboek wekt bewondering bij mij. Hoe ze, terwijl ze dingen meemaakt, toch afstand kan nemen daarvan en er op een heel reflectieve wijze over kan schrijven. Een eenvoudige taal, ontdaan van alle franjes. Ik dank Anaïs Nin om mij gelukkig te maken in deze grijze dagen en zal dan ook alleen haar goede kanten zien. Was ik maar June, denk ik dan. Kon ik maar even teruggeflitst worden.
Lezersn het spijt me, Ik ben een onvervalste droomster. Droom met mij mee...
