Jude Law- I love him- Is er één vrouw die hem niet onweerstaanbaar vindt? Die moet ik nog tegenkomen...Uitstekend gecast in de rol van sympathieke womanizer. Alfie is trouwens een remake van de versie uit 1966 met Michael Caine.
We volgen Alfie doorheen al zijn 'relaties' Alfie is een limousinechauffeur en wordt het favoriete speeltje van Dorie, tenminste voor een korte tijd. Want wanneer Dorie het iets te serieus begint te menen, krijgt hij niet echt claustrofobie maar toch een zeker gevoel van benauwdheid. Alfie: If someone comes too close, I don(t get stiffle but...)
Het leuke aan de film is dat Alfie geregeld, in the middle of a scene, zelf commentaar begint te geven aan de kijker. Goedbedoelde adviezen passeren de revue.
Nadat hij met Dorie een nummertje heeft geperformed in zijn limousing en Dorie wat te verliefd wordt, muist hij ervanonder door en vraagt aan de kijker: What should we do? Should I nip across town or go to my sweet Julie, my semi-steady sort of girlfriend (Notice the fear of commitment in deze manier van uitdrukken, damn, damn, this is so fucking recognizable) Hij valt binnen bij Julie, kijkt ons charmant aan en zegt: Never start with a single mom, hij tilt een hoogst schattig jongetje op en vervolgt, they come with accessories. and it's very difficult to let go once you are attached to such a cute child.
Julie wil méér van Alfie dan een losse relatie. Ze neemt hem al een hele tijd zoals hij is maar wil een toekomst voor haar kind, een papa die er is en op wie het kind kan rekenen. "Too bad I love you", zegt ze. Donder kan je erop zeggen dat dit de voorbode is van de storm die de arme womanizer zal platleggen. Alfie merkt het dan ook niet onmiddellijk dat er iemand anders in haar leven is geslopen, iemand die een volwaardige papa kan zijn zonder dat het kind verward geraakt omdat hij niet weet waaraan of waaraf. Dus, op een dag wordt Alfie op een vriendelijke manier gedumpt. Eindelijk ziet hij hoe mooi zijn Julie wel is, verliefd en met een nieuw kapsel (aaaarrggggg) maar het is te laat. Zijn bindingsangst doet hem de das om en ook al neemt hij de afwijzing aan met een big smile on his face, vanaf dat moment gaat hij completely lost door het leven, met een innerlijke droefheid en liefdesverdriet dat hij compleet ontkent (typisch mannelijk)
Ondertussen maak je kennis met de zakenpartner Marlon. Marlons' vriendin heeft het uitgemaakt na 18 maanden relatie omdat ook Marlon de houding had van something better might come along Nadat Marlon is gaan slapen met zijn ex, is de maat vol. Ook hij beseft dat hij iets goed heeft laten gaan.
Alfie: Classic, now that he can't have her, he can't live without herAlfie wil Marlon helpen op zijn manier en duikt na een lang avondje van zuipen en poolen de koffer in met Lonette, met de filosofie haar erover te helpen zodat ze haar haat kan vergeten. Zijn strategie lukt en Marlon en Lonette komen terug tesamen. Alfie: no good deed goes unpunished een uitspraak die later in de film duidelijk wordt en onbewust heel profetisch is...
Meanwhile, Alfie tries to pick up his life, he calls it: "the capacity to spring back. New slade, new begin". Dat loopt niet van een leien dakje want ineens worstelt onze viriele man met potentieproblemen. De dokter verzekert hem dat het om stress gaat. Wanneer Alfie na een reeks omzwervingen dan toch de mooie Sienna Miller ontmoet (haar artiestennaam ontglipt me even) beginnen ze een passionele relatie. Ook zij begint teveel van hem te houden. Hij beseft dat Julie de vrouw van zijn leven is en onderneemt nog een wanhopige poging om haar terug te winnen maar het is te laat. Julie heeft zich gesetteld met Adam, die haar de aandacht geeft die ze verdient. Eindelijk begint Alfie in te zien dat niet alleen zij maar ook hij de pineut is. Hij vlucht in de armen van een oudere zakenvrouw. Something cuter comes along? Hij dumpt zijn companion en begint een affaire met haar. Ditmaal zal hij geen fout maken en er echt voor gaan...Opnieuw wordt hij gekwetst...Wanneer hij Lonette en Marlon gaat bezoeken, wacht er hem nog een verrassing maar dat ga ik niet vertellen. Kijk gewoon naar de film, dit is een advies aan alle womanizers! Sometimes you meet the right woman on the wrong moment and that attitude will make that you are blind for something that could have been wonderful but didn't get a REAL chance. Been there, done that and to be honest, I still suffer a bit of losing that "right guy" Too bad he messed up the relation.
dinsdag, november 20, 2007
maandag, november 19, 2007
The Jazz Apple Story
Het weekend van 17 en 18 november was er weer heel wat te doen. Het SMAK (Stedelijk Museum voor Actuele Kunst) heropende zijn deuren en vierde maar ineens zijn 25-jarig bestaan. Die viering werd ondersteund door een optreden van de Antwerpse groep Monkey Pussy en zou dit weekend muzikale assistentie krijgen van Luc Tuymans, de best betaalde schilder in leven en dus tevens één van onze Antwerpse paradepaardjes.
En ook de Vlaamse Opera aan de Frankrijklei opende dit weekend opnieuw zijn deuren met geleide bezoeken, een ballet van William Forsyth maar daarover later (want ik was er helaas niet maar ik draag de opera een warm hart toe)
Jammer genoeg was ik er niet bij. Het was dan ook weer Siberisch koud niet alleen buiten maar ook binnen in de Gb, alwaar ik zaterdag de hele dag aan de afdeling groenten en fruit stond, gehuld in mijn bruine Killah ribfluwelen jas, een petje en een schort van Enza Jazz Fruit. 110 trays van vier appels heb ik verkocht. Ik was best wel wat trots op mezelf want die appels zijn echt niet goedkoop maar goed, het zijn wel appels die het beste van twee werelden verenigen: namelijk die van de Braeburn en die van de Royal Gala. Eigenlijk kende ik geen van die twee appels maar dat maakte niet uit. Als ik hun naam maar kon reproducerenen de juiste informatie in mijn geordende hoofdje kon onthouden was er niets aan de hand.
The Jazz appel, een klinkende naam voor de appel van het jaar, oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland en nu wegens groot succes wordt die ook geteeld in de vallei van de Loire. Fijn, fijn, nu kunnen we het hele jaar door Jazz appels vreten van overal. In Nieuw-Zeeland teelt men ze van mei tot september. Nou ja, dat kunnen jullie lezen op de site.
Het komt erop neer dat ik toch wel verbaasd sta van mijn verkoopstechnieken. Al gauw was ik grapjes aan het maken. Nou, mevrouw als u een stukje van die appel eet, komt er muziek uit misschien. Wel dat gebeurt maar op één van de duizend hé, net zoals met het winnen van die I-pods (van Apple) die bij die andere appels steken, hoe heten ze ook weer?
Sommige klanten dachten dat ik waarschijnlijk zo een dom verkoopstertje was en stelden vragen bij de naam Jazz appel. En dan begon ik: wel de muziekstroming jazz belichaamt de filosofie van het experiment. Dit is hetzelfde met deze fantastische appel, die een kruising is van twee variëteiten. Noem het idd een experiment, weliswaar een zeer geslaagd dan.
Oudere mensen heb ik kunnen overhalen door te drukken op de gezondheid van de appel. Mevrouwtje, dat verlaagt uw cholesterol hé. Goed tegen hartkwalen. Beroertes...U weet wat ze zeggen mevrouw, zei ik tegen een Engelstalige lady: An apple a day keeps the doctor away. Haar man zegt: tsja mevrouw, in ons geval ligt dat wat moeilijk...Ik was even van de wijs. De heer hielp me uit mijn schok: mevrouw is een dokter! Aha, zei ik. But then you have to eat apples because you won't have time to visit another doctor. Something to remember, de apples werden verkocht.
Premium was een boek kaarten, inspelend op de pokerrage. Een man dacht dat het een pakje sigaretten was. Oen! Wie verkoopt er nu appels en sigaretten tesamen? In de marketing moet ie al niet gaan.
Ik was eerst een beetje terughoudend maar al gauw besefte ik dat de dag aan het vliegen was. Dat komt omdat ik een zeer mondig persoon ben en weet hoe ik elke doelgroep moet aanpakken. Ik voelde me dan ook verplicht de mama's en kindjes sterkt te overtuigen. De kindjes vonden de appel erg lekker. Hij is zoet en een klein beetje zuur, wat hard (voor oude menskes met volledig vals gebit) maar toch sappig en vooral knapperig. Vergelijkingen met de Pink Lady waren niet van de lucht, al weet ik abso-fucking-lutely niet meer hoe die appel smaakt. Vaak kwamen kindjes met grote vragende ogen een paar keer terug aan mijn stand. Sommigen kregen wel drie tot vier stukjes appel en dat is niet meer dan juist! Het was die dag mijn plicht om de volgende generatie stevig in de watten te leggen en hun zo vroeg mogelijk te sensibiliseren. En nog andere dagen want Mariette van het merchandising bureau was erg tevreden. Ik ook, want ook al verdient het geen stukken van mensen, toch heeft het mijn ego terug een enorme boost gegeven. Ik begin me nu weer een volwaardig lid van de maatschappij te voelen. Ik heb de laatste jaren te weinig gewerkt omdat ik in een identiteitscrisis zat (lees mijn blog www.the-adhd-files.blogspot.com) maar nu begin ik weer volledig op plooi te komen. Ik wist het dat ik nog steeds een feniks was (een dier dat herrijst uit zijn eigen as) maar nu is die as veel krachtiger. I am back!
En ook de Vlaamse Opera aan de Frankrijklei opende dit weekend opnieuw zijn deuren met geleide bezoeken, een ballet van William Forsyth maar daarover later (want ik was er helaas niet maar ik draag de opera een warm hart toe)
Jammer genoeg was ik er niet bij. Het was dan ook weer Siberisch koud niet alleen buiten maar ook binnen in de Gb, alwaar ik zaterdag de hele dag aan de afdeling groenten en fruit stond, gehuld in mijn bruine Killah ribfluwelen jas, een petje en een schort van Enza Jazz Fruit. 110 trays van vier appels heb ik verkocht. Ik was best wel wat trots op mezelf want die appels zijn echt niet goedkoop maar goed, het zijn wel appels die het beste van twee werelden verenigen: namelijk die van de Braeburn en die van de Royal Gala. Eigenlijk kende ik geen van die twee appels maar dat maakte niet uit. Als ik hun naam maar kon reproducerenen de juiste informatie in mijn geordende hoofdje kon onthouden was er niets aan de hand.
The Jazz appel, een klinkende naam voor de appel van het jaar, oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland en nu wegens groot succes wordt die ook geteeld in de vallei van de Loire. Fijn, fijn, nu kunnen we het hele jaar door Jazz appels vreten van overal. In Nieuw-Zeeland teelt men ze van mei tot september. Nou ja, dat kunnen jullie lezen op de site.
Het komt erop neer dat ik toch wel verbaasd sta van mijn verkoopstechnieken. Al gauw was ik grapjes aan het maken. Nou, mevrouw als u een stukje van die appel eet, komt er muziek uit misschien. Wel dat gebeurt maar op één van de duizend hé, net zoals met het winnen van die I-pods (van Apple) die bij die andere appels steken, hoe heten ze ook weer?
Sommige klanten dachten dat ik waarschijnlijk zo een dom verkoopstertje was en stelden vragen bij de naam Jazz appel. En dan begon ik: wel de muziekstroming jazz belichaamt de filosofie van het experiment. Dit is hetzelfde met deze fantastische appel, die een kruising is van twee variëteiten. Noem het idd een experiment, weliswaar een zeer geslaagd dan.
Oudere mensen heb ik kunnen overhalen door te drukken op de gezondheid van de appel. Mevrouwtje, dat verlaagt uw cholesterol hé. Goed tegen hartkwalen. Beroertes...U weet wat ze zeggen mevrouw, zei ik tegen een Engelstalige lady: An apple a day keeps the doctor away. Haar man zegt: tsja mevrouw, in ons geval ligt dat wat moeilijk...Ik was even van de wijs. De heer hielp me uit mijn schok: mevrouw is een dokter! Aha, zei ik. But then you have to eat apples because you won't have time to visit another doctor. Something to remember, de apples werden verkocht.
Premium was een boek kaarten, inspelend op de pokerrage. Een man dacht dat het een pakje sigaretten was. Oen! Wie verkoopt er nu appels en sigaretten tesamen? In de marketing moet ie al niet gaan.
Ik was eerst een beetje terughoudend maar al gauw besefte ik dat de dag aan het vliegen was. Dat komt omdat ik een zeer mondig persoon ben en weet hoe ik elke doelgroep moet aanpakken. Ik voelde me dan ook verplicht de mama's en kindjes sterkt te overtuigen. De kindjes vonden de appel erg lekker. Hij is zoet en een klein beetje zuur, wat hard (voor oude menskes met volledig vals gebit) maar toch sappig en vooral knapperig. Vergelijkingen met de Pink Lady waren niet van de lucht, al weet ik abso-fucking-lutely niet meer hoe die appel smaakt. Vaak kwamen kindjes met grote vragende ogen een paar keer terug aan mijn stand. Sommigen kregen wel drie tot vier stukjes appel en dat is niet meer dan juist! Het was die dag mijn plicht om de volgende generatie stevig in de watten te leggen en hun zo vroeg mogelijk te sensibiliseren. En nog andere dagen want Mariette van het merchandising bureau was erg tevreden. Ik ook, want ook al verdient het geen stukken van mensen, toch heeft het mijn ego terug een enorme boost gegeven. Ik begin me nu weer een volwaardig lid van de maatschappij te voelen. Ik heb de laatste jaren te weinig gewerkt omdat ik in een identiteitscrisis zat (lees mijn blog www.the-adhd-files.blogspot.com) maar nu begin ik weer volledig op plooi te komen. Ik wist het dat ik nog steeds een feniks was (een dier dat herrijst uit zijn eigen as) maar nu is die as veel krachtiger. I am back!
Abonneren op:
Posts (Atom)