een artiest of creatieveling heeft de ruimte nodig om iets moois te maken. Als hij die ruimte niet heeft, verdwijnen al zijn ingenieuze invallen naar de donkere dalen van zijn onderbewustzijn. Wanneer ze terug opduiken en of ze terug naar boven komen, dat is de vraag. Het beste zou zijn dat ze onder een getransformeerde vorm terug het daglicht zien en dan zo schitterend verbeterd dat ze ineens klaar zijn om door iedereen goed bevonden te worden. Meestal is dat ook zo want de ideeën kregen ondertussen tijd om te rijpen, niet te lang want anders is iemand anders er mee gaan lopen of zijn ze achterhaald.
Een artiest moet vaak toegevingen doen en aanvaarden dat er aan zijn concept gesleuteld wordt. Ik maak het ook mee. Vanavond wordt mijn monoloog opgevoerd in de Arenbergschouwburg. Ik heb de tekst geschreven maar mijn oorspronkelijke concept was heel anders. Het leven bestaat uit aanvaarden en loslaten dat niet alles gaat zoals je het wilt. Omdat dit mijn eerste monoloog is, werd de tekst nog eens onder handen genomen door een ervaren regisseur, Peter Michel. Mag ik nu nog trots zijn op mijn kindje dat inmiddels serieus gekloond gaat zijn? Binnen een half u zal ik het weten want dan is de generale repetitie. Voor het geld hoef ik het niet te doen, want ik verdien er geen ZAK mee. Misschien is het een goede opstap naar iets anders! Ik verlang niet naar de eeuwige roem, ik wil slechts mijn leven vullen met bezigheden die mijn leven vol maken. Ik kan er toch niet aan doen dat ik depri word van het verkopen van abonnementen voor Trends of Knack, omdat dat zo ver staat van mijn eigen persoon? Het heeft geen zin om te klagen, ik moet gestadig verder timmeren aan de weg naar de roem en hopen dat de baan van mijn dromen spoedig in mijn schoot valt, na genadeloos op verschillende poorten te hebben geklopt. Er moet er toch wel één open gaan? Soon?
