Ons land heeft na de Verletermisering van de laatste maanden in een serieuze impasse gezeten. Ondertussen is iedereen het gezeik over de regering beu en zijn wij, Belgen, toe aan iets anders.
Eén zesde van de wereldbevolking, één miljard mensen dus heeft geen toegang tot drinkbaar water en dat zullen wij geweten hebben. Wat ik op zich een goede zaak vind, dat we nog eens bezig zijn met de ellende van iemand anders, zo vergeten we onze eigen problemen die in het niets verzinken bij de gedachte dat je zelfs geen water hebt! Wie het nu nog niet weet, zit waarschijnlijk op Mars en wie zegt dat daar leven is? Fantastisch, dat dit kan door Music For Life, het grootste en meest geëngageerde verzoekprogramma. Hopelijk gaat vanaf nu iedereen ook wat voorzichtiger omspringen met water. Mensen die de kraan maar laten lopen, terwijl ze hun tanden aan het poetsen zijn, stop ermee. Neem vaker een douche in plaats van een bad en trek niet de WC door als je hebt geplast, want daarmee kan je een gezin een hele dag drinkwater geven.
Ook al is Verhofstadt alles wat de onverlichte Leterme heeft verkloot aan het oplossen, is "Music for Life" van Studio Brussel een welkome afleiding. Muziek is misschien wel, meer dan die saaie politiek, de oplossing om een land dichter bij elkaar te brengen en terug solidariteit, samenhorigheid en gevoel voor engagement te kweken. Om te tonen hoe bevlogen wij Belgen wel zijn met de minderbedeelden in de wereld. In dit geval mensen die geen drinkwater hebben.
Maandag waren Tomas De Soete, Siska Schoeters en Peter Van De Veire te gast bij Frieda Van Wijck in de laatste show. We kregen een blik op het glazen huis, waar de presentatoren zes dagen lang het grootste verzoekprogramma in goede banen zullen leiden, overlevend op sapjes. "Zien jullie het zitten?", vroeg Frieda. De drie musketiers antwoordden volmondig ja, al klonk dat van Siska toch iets zwakker.
Dinsdag 19 december, 8.25 u
Het startschot voor Music For Life is weggelegd voor Minister van Buitenlands beleid en Media Geert Bourgois. 150.000 euro in naam van de Vlaamse regering, 50.000 euro meer dan vorig jaar. Eva De Roovere keeltje zal wel droog worden van opwinding wanneer ze hoort dat de heer Bourgois haar beschouwt als de ambassadrice van het Nederlandstalige lied. Hij kiest dan ook als beginplaat het tedere nummer: “Fantastig tog” Hij belooft eveneens het eindbedrag met procent te verhogen. Vorig jaar bracht de actie 2.7 miljoen euro op en dat zal nu sowieso meer zijn.
Vervolg volgt, maar mijn pc blijft hangen. En ik heb honger. Ik heb geprobeerd mee te vasten maar het zal niet voor vandaag zijn. Sorry!
vrijdag, december 21, 2007
dinsdag, november 20, 2007
Alfie- about a womanizer with a heart
Jude Law- I love him- Is er één vrouw die hem niet onweerstaanbaar vindt? Die moet ik nog tegenkomen...Uitstekend gecast in de rol van sympathieke womanizer. Alfie is trouwens een remake van de versie uit 1966 met Michael Caine.
We volgen Alfie doorheen al zijn 'relaties' Alfie is een limousinechauffeur en wordt het favoriete speeltje van Dorie, tenminste voor een korte tijd. Want wanneer Dorie het iets te serieus begint te menen, krijgt hij niet echt claustrofobie maar toch een zeker gevoel van benauwdheid. Alfie: If someone comes too close, I don(t get stiffle but...)
Het leuke aan de film is dat Alfie geregeld, in the middle of a scene, zelf commentaar begint te geven aan de kijker. Goedbedoelde adviezen passeren de revue.
Nadat hij met Dorie een nummertje heeft geperformed in zijn limousing en Dorie wat te verliefd wordt, muist hij ervanonder door en vraagt aan de kijker: What should we do? Should I nip across town or go to my sweet Julie, my semi-steady sort of girlfriend (Notice the fear of commitment in deze manier van uitdrukken, damn, damn, this is so fucking recognizable) Hij valt binnen bij Julie, kijkt ons charmant aan en zegt: Never start with a single mom, hij tilt een hoogst schattig jongetje op en vervolgt, they come with accessories. and it's very difficult to let go once you are attached to such a cute child.
Julie wil méér van Alfie dan een losse relatie. Ze neemt hem al een hele tijd zoals hij is maar wil een toekomst voor haar kind, een papa die er is en op wie het kind kan rekenen. "Too bad I love you", zegt ze. Donder kan je erop zeggen dat dit de voorbode is van de storm die de arme womanizer zal platleggen. Alfie merkt het dan ook niet onmiddellijk dat er iemand anders in haar leven is geslopen, iemand die een volwaardige papa kan zijn zonder dat het kind verward geraakt omdat hij niet weet waaraan of waaraf. Dus, op een dag wordt Alfie op een vriendelijke manier gedumpt. Eindelijk ziet hij hoe mooi zijn Julie wel is, verliefd en met een nieuw kapsel (aaaarrggggg) maar het is te laat. Zijn bindingsangst doet hem de das om en ook al neemt hij de afwijzing aan met een big smile on his face, vanaf dat moment gaat hij completely lost door het leven, met een innerlijke droefheid en liefdesverdriet dat hij compleet ontkent (typisch mannelijk)
Ondertussen maak je kennis met de zakenpartner Marlon. Marlons' vriendin heeft het uitgemaakt na 18 maanden relatie omdat ook Marlon de houding had van something better might come along Nadat Marlon is gaan slapen met zijn ex, is de maat vol. Ook hij beseft dat hij iets goed heeft laten gaan.
Alfie: Classic, now that he can't have her, he can't live without herAlfie wil Marlon helpen op zijn manier en duikt na een lang avondje van zuipen en poolen de koffer in met Lonette, met de filosofie haar erover te helpen zodat ze haar haat kan vergeten. Zijn strategie lukt en Marlon en Lonette komen terug tesamen. Alfie: no good deed goes unpunished een uitspraak die later in de film duidelijk wordt en onbewust heel profetisch is...
Meanwhile, Alfie tries to pick up his life, he calls it: "the capacity to spring back. New slade, new begin". Dat loopt niet van een leien dakje want ineens worstelt onze viriele man met potentieproblemen. De dokter verzekert hem dat het om stress gaat. Wanneer Alfie na een reeks omzwervingen dan toch de mooie Sienna Miller ontmoet (haar artiestennaam ontglipt me even) beginnen ze een passionele relatie. Ook zij begint teveel van hem te houden. Hij beseft dat Julie de vrouw van zijn leven is en onderneemt nog een wanhopige poging om haar terug te winnen maar het is te laat. Julie heeft zich gesetteld met Adam, die haar de aandacht geeft die ze verdient. Eindelijk begint Alfie in te zien dat niet alleen zij maar ook hij de pineut is. Hij vlucht in de armen van een oudere zakenvrouw. Something cuter comes along? Hij dumpt zijn companion en begint een affaire met haar. Ditmaal zal hij geen fout maken en er echt voor gaan...Opnieuw wordt hij gekwetst...Wanneer hij Lonette en Marlon gaat bezoeken, wacht er hem nog een verrassing maar dat ga ik niet vertellen. Kijk gewoon naar de film, dit is een advies aan alle womanizers! Sometimes you meet the right woman on the wrong moment and that attitude will make that you are blind for something that could have been wonderful but didn't get a REAL chance. Been there, done that and to be honest, I still suffer a bit of losing that "right guy" Too bad he messed up the relation.
We volgen Alfie doorheen al zijn 'relaties' Alfie is een limousinechauffeur en wordt het favoriete speeltje van Dorie, tenminste voor een korte tijd. Want wanneer Dorie het iets te serieus begint te menen, krijgt hij niet echt claustrofobie maar toch een zeker gevoel van benauwdheid. Alfie: If someone comes too close, I don(t get stiffle but...)
Het leuke aan de film is dat Alfie geregeld, in the middle of a scene, zelf commentaar begint te geven aan de kijker. Goedbedoelde adviezen passeren de revue.
Nadat hij met Dorie een nummertje heeft geperformed in zijn limousing en Dorie wat te verliefd wordt, muist hij ervanonder door en vraagt aan de kijker: What should we do? Should I nip across town or go to my sweet Julie, my semi-steady sort of girlfriend (Notice the fear of commitment in deze manier van uitdrukken, damn, damn, this is so fucking recognizable) Hij valt binnen bij Julie, kijkt ons charmant aan en zegt: Never start with a single mom, hij tilt een hoogst schattig jongetje op en vervolgt, they come with accessories. and it's very difficult to let go once you are attached to such a cute child.
Julie wil méér van Alfie dan een losse relatie. Ze neemt hem al een hele tijd zoals hij is maar wil een toekomst voor haar kind, een papa die er is en op wie het kind kan rekenen. "Too bad I love you", zegt ze. Donder kan je erop zeggen dat dit de voorbode is van de storm die de arme womanizer zal platleggen. Alfie merkt het dan ook niet onmiddellijk dat er iemand anders in haar leven is geslopen, iemand die een volwaardige papa kan zijn zonder dat het kind verward geraakt omdat hij niet weet waaraan of waaraf. Dus, op een dag wordt Alfie op een vriendelijke manier gedumpt. Eindelijk ziet hij hoe mooi zijn Julie wel is, verliefd en met een nieuw kapsel (aaaarrggggg) maar het is te laat. Zijn bindingsangst doet hem de das om en ook al neemt hij de afwijzing aan met een big smile on his face, vanaf dat moment gaat hij completely lost door het leven, met een innerlijke droefheid en liefdesverdriet dat hij compleet ontkent (typisch mannelijk)
Ondertussen maak je kennis met de zakenpartner Marlon. Marlons' vriendin heeft het uitgemaakt na 18 maanden relatie omdat ook Marlon de houding had van something better might come along Nadat Marlon is gaan slapen met zijn ex, is de maat vol. Ook hij beseft dat hij iets goed heeft laten gaan.
Alfie: Classic, now that he can't have her, he can't live without herAlfie wil Marlon helpen op zijn manier en duikt na een lang avondje van zuipen en poolen de koffer in met Lonette, met de filosofie haar erover te helpen zodat ze haar haat kan vergeten. Zijn strategie lukt en Marlon en Lonette komen terug tesamen. Alfie: no good deed goes unpunished een uitspraak die later in de film duidelijk wordt en onbewust heel profetisch is...
Meanwhile, Alfie tries to pick up his life, he calls it: "the capacity to spring back. New slade, new begin". Dat loopt niet van een leien dakje want ineens worstelt onze viriele man met potentieproblemen. De dokter verzekert hem dat het om stress gaat. Wanneer Alfie na een reeks omzwervingen dan toch de mooie Sienna Miller ontmoet (haar artiestennaam ontglipt me even) beginnen ze een passionele relatie. Ook zij begint teveel van hem te houden. Hij beseft dat Julie de vrouw van zijn leven is en onderneemt nog een wanhopige poging om haar terug te winnen maar het is te laat. Julie heeft zich gesetteld met Adam, die haar de aandacht geeft die ze verdient. Eindelijk begint Alfie in te zien dat niet alleen zij maar ook hij de pineut is. Hij vlucht in de armen van een oudere zakenvrouw. Something cuter comes along? Hij dumpt zijn companion en begint een affaire met haar. Ditmaal zal hij geen fout maken en er echt voor gaan...Opnieuw wordt hij gekwetst...Wanneer hij Lonette en Marlon gaat bezoeken, wacht er hem nog een verrassing maar dat ga ik niet vertellen. Kijk gewoon naar de film, dit is een advies aan alle womanizers! Sometimes you meet the right woman on the wrong moment and that attitude will make that you are blind for something that could have been wonderful but didn't get a REAL chance. Been there, done that and to be honest, I still suffer a bit of losing that "right guy" Too bad he messed up the relation.
maandag, november 19, 2007
The Jazz Apple Story
Het weekend van 17 en 18 november was er weer heel wat te doen. Het SMAK (Stedelijk Museum voor Actuele Kunst) heropende zijn deuren en vierde maar ineens zijn 25-jarig bestaan. Die viering werd ondersteund door een optreden van de Antwerpse groep Monkey Pussy en zou dit weekend muzikale assistentie krijgen van Luc Tuymans, de best betaalde schilder in leven en dus tevens één van onze Antwerpse paradepaardjes.
En ook de Vlaamse Opera aan de Frankrijklei opende dit weekend opnieuw zijn deuren met geleide bezoeken, een ballet van William Forsyth maar daarover later (want ik was er helaas niet maar ik draag de opera een warm hart toe)
Jammer genoeg was ik er niet bij. Het was dan ook weer Siberisch koud niet alleen buiten maar ook binnen in de Gb, alwaar ik zaterdag de hele dag aan de afdeling groenten en fruit stond, gehuld in mijn bruine Killah ribfluwelen jas, een petje en een schort van Enza Jazz Fruit. 110 trays van vier appels heb ik verkocht. Ik was best wel wat trots op mezelf want die appels zijn echt niet goedkoop maar goed, het zijn wel appels die het beste van twee werelden verenigen: namelijk die van de Braeburn en die van de Royal Gala. Eigenlijk kende ik geen van die twee appels maar dat maakte niet uit. Als ik hun naam maar kon reproducerenen de juiste informatie in mijn geordende hoofdje kon onthouden was er niets aan de hand.
The Jazz appel, een klinkende naam voor de appel van het jaar, oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland en nu wegens groot succes wordt die ook geteeld in de vallei van de Loire. Fijn, fijn, nu kunnen we het hele jaar door Jazz appels vreten van overal. In Nieuw-Zeeland teelt men ze van mei tot september. Nou ja, dat kunnen jullie lezen op de site.
Het komt erop neer dat ik toch wel verbaasd sta van mijn verkoopstechnieken. Al gauw was ik grapjes aan het maken. Nou, mevrouw als u een stukje van die appel eet, komt er muziek uit misschien. Wel dat gebeurt maar op één van de duizend hé, net zoals met het winnen van die I-pods (van Apple) die bij die andere appels steken, hoe heten ze ook weer?
Sommige klanten dachten dat ik waarschijnlijk zo een dom verkoopstertje was en stelden vragen bij de naam Jazz appel. En dan begon ik: wel de muziekstroming jazz belichaamt de filosofie van het experiment. Dit is hetzelfde met deze fantastische appel, die een kruising is van twee variëteiten. Noem het idd een experiment, weliswaar een zeer geslaagd dan.
Oudere mensen heb ik kunnen overhalen door te drukken op de gezondheid van de appel. Mevrouwtje, dat verlaagt uw cholesterol hé. Goed tegen hartkwalen. Beroertes...U weet wat ze zeggen mevrouw, zei ik tegen een Engelstalige lady: An apple a day keeps the doctor away. Haar man zegt: tsja mevrouw, in ons geval ligt dat wat moeilijk...Ik was even van de wijs. De heer hielp me uit mijn schok: mevrouw is een dokter! Aha, zei ik. But then you have to eat apples because you won't have time to visit another doctor. Something to remember, de apples werden verkocht.
Premium was een boek kaarten, inspelend op de pokerrage. Een man dacht dat het een pakje sigaretten was. Oen! Wie verkoopt er nu appels en sigaretten tesamen? In de marketing moet ie al niet gaan.
Ik was eerst een beetje terughoudend maar al gauw besefte ik dat de dag aan het vliegen was. Dat komt omdat ik een zeer mondig persoon ben en weet hoe ik elke doelgroep moet aanpakken. Ik voelde me dan ook verplicht de mama's en kindjes sterkt te overtuigen. De kindjes vonden de appel erg lekker. Hij is zoet en een klein beetje zuur, wat hard (voor oude menskes met volledig vals gebit) maar toch sappig en vooral knapperig. Vergelijkingen met de Pink Lady waren niet van de lucht, al weet ik abso-fucking-lutely niet meer hoe die appel smaakt. Vaak kwamen kindjes met grote vragende ogen een paar keer terug aan mijn stand. Sommigen kregen wel drie tot vier stukjes appel en dat is niet meer dan juist! Het was die dag mijn plicht om de volgende generatie stevig in de watten te leggen en hun zo vroeg mogelijk te sensibiliseren. En nog andere dagen want Mariette van het merchandising bureau was erg tevreden. Ik ook, want ook al verdient het geen stukken van mensen, toch heeft het mijn ego terug een enorme boost gegeven. Ik begin me nu weer een volwaardig lid van de maatschappij te voelen. Ik heb de laatste jaren te weinig gewerkt omdat ik in een identiteitscrisis zat (lees mijn blog www.the-adhd-files.blogspot.com) maar nu begin ik weer volledig op plooi te komen. Ik wist het dat ik nog steeds een feniks was (een dier dat herrijst uit zijn eigen as) maar nu is die as veel krachtiger. I am back!
En ook de Vlaamse Opera aan de Frankrijklei opende dit weekend opnieuw zijn deuren met geleide bezoeken, een ballet van William Forsyth maar daarover later (want ik was er helaas niet maar ik draag de opera een warm hart toe)
Jammer genoeg was ik er niet bij. Het was dan ook weer Siberisch koud niet alleen buiten maar ook binnen in de Gb, alwaar ik zaterdag de hele dag aan de afdeling groenten en fruit stond, gehuld in mijn bruine Killah ribfluwelen jas, een petje en een schort van Enza Jazz Fruit. 110 trays van vier appels heb ik verkocht. Ik was best wel wat trots op mezelf want die appels zijn echt niet goedkoop maar goed, het zijn wel appels die het beste van twee werelden verenigen: namelijk die van de Braeburn en die van de Royal Gala. Eigenlijk kende ik geen van die twee appels maar dat maakte niet uit. Als ik hun naam maar kon reproducerenen de juiste informatie in mijn geordende hoofdje kon onthouden was er niets aan de hand.
The Jazz appel, een klinkende naam voor de appel van het jaar, oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland en nu wegens groot succes wordt die ook geteeld in de vallei van de Loire. Fijn, fijn, nu kunnen we het hele jaar door Jazz appels vreten van overal. In Nieuw-Zeeland teelt men ze van mei tot september. Nou ja, dat kunnen jullie lezen op de site.
Het komt erop neer dat ik toch wel verbaasd sta van mijn verkoopstechnieken. Al gauw was ik grapjes aan het maken. Nou, mevrouw als u een stukje van die appel eet, komt er muziek uit misschien. Wel dat gebeurt maar op één van de duizend hé, net zoals met het winnen van die I-pods (van Apple) die bij die andere appels steken, hoe heten ze ook weer?
Sommige klanten dachten dat ik waarschijnlijk zo een dom verkoopstertje was en stelden vragen bij de naam Jazz appel. En dan begon ik: wel de muziekstroming jazz belichaamt de filosofie van het experiment. Dit is hetzelfde met deze fantastische appel, die een kruising is van twee variëteiten. Noem het idd een experiment, weliswaar een zeer geslaagd dan.
Oudere mensen heb ik kunnen overhalen door te drukken op de gezondheid van de appel. Mevrouwtje, dat verlaagt uw cholesterol hé. Goed tegen hartkwalen. Beroertes...U weet wat ze zeggen mevrouw, zei ik tegen een Engelstalige lady: An apple a day keeps the doctor away. Haar man zegt: tsja mevrouw, in ons geval ligt dat wat moeilijk...Ik was even van de wijs. De heer hielp me uit mijn schok: mevrouw is een dokter! Aha, zei ik. But then you have to eat apples because you won't have time to visit another doctor. Something to remember, de apples werden verkocht.
Premium was een boek kaarten, inspelend op de pokerrage. Een man dacht dat het een pakje sigaretten was. Oen! Wie verkoopt er nu appels en sigaretten tesamen? In de marketing moet ie al niet gaan.
Ik was eerst een beetje terughoudend maar al gauw besefte ik dat de dag aan het vliegen was. Dat komt omdat ik een zeer mondig persoon ben en weet hoe ik elke doelgroep moet aanpakken. Ik voelde me dan ook verplicht de mama's en kindjes sterkt te overtuigen. De kindjes vonden de appel erg lekker. Hij is zoet en een klein beetje zuur, wat hard (voor oude menskes met volledig vals gebit) maar toch sappig en vooral knapperig. Vergelijkingen met de Pink Lady waren niet van de lucht, al weet ik abso-fucking-lutely niet meer hoe die appel smaakt. Vaak kwamen kindjes met grote vragende ogen een paar keer terug aan mijn stand. Sommigen kregen wel drie tot vier stukjes appel en dat is niet meer dan juist! Het was die dag mijn plicht om de volgende generatie stevig in de watten te leggen en hun zo vroeg mogelijk te sensibiliseren. En nog andere dagen want Mariette van het merchandising bureau was erg tevreden. Ik ook, want ook al verdient het geen stukken van mensen, toch heeft het mijn ego terug een enorme boost gegeven. Ik begin me nu weer een volwaardig lid van de maatschappij te voelen. Ik heb de laatste jaren te weinig gewerkt omdat ik in een identiteitscrisis zat (lees mijn blog www.the-adhd-files.blogspot.com) maar nu begin ik weer volledig op plooi te komen. Ik wist het dat ik nog steeds een feniks was (een dier dat herrijst uit zijn eigen as) maar nu is die as veel krachtiger. I am back!
zaterdag, oktober 20, 2007
Het is niets voor niets dat men het leven indeelt in seizoenen. Technisch gesproken zit ik met mijn 36 jaren in de zomer van mijn leven. De lente is nu echt wel voorbij voor mij. Het vreemde is dat je in de zomer van je leven meer dan ooit wordt geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Begrafenissen horen daar nu eenmaal bij. Ik heb een heel dubbel gevoel bij begrafenissen. Ik hou er niet van op het eerste gevoel maar toch kom ik tot de conclusie dat het wreed egoïstisch zou zijn om die gebeurtenissen te mijden. Het is ook een teken van onvolwassenheid, vermijdingsgedrag. Iemand verdient het om voor de laatste keer in zijn leven in de schijnwerpers te staan, ook al is het dan op een pijnlijke manier. Het verdriet van de mensen in de kerk herbergt een zekere schoonheid, een geruststellend gevoel dat je toch in je leven bent gewaardeerd, ook al heb je het gevoel van niet.
Vandaag ging ik naar de begrafenis van een 63-jarige dame die een paar weken voor haar verjaardag de moed had opgegeven. Vorig jaar had ze haar moeder verloren. Ik ben enorm dankbaar dat ik nog steeds mijn geliefde mama heb en weet bij god niet hoe ik me ga voelen als ik haar verlies. Je kan je nooit voorbereiden op de dood van iemand, ook al probeer je erover te contempleren. Ik kende deze dame niet, Gwendolina, alleen van horen spreken. Ze is de moeder van een vriend van me, die de jeugdvriend is van mijn soulmate, de man die ik als mijn eerste grote liefde beschouw. Ik hoorde gisteren pas van de begrafenis en vond het niet meer dan mijn plicht om Ivan een steuntje te geven in deze barre tijden. En zo deden mijn soulmate en ik dan weer eens iets samen, al was het dan niet zo een prettig evenement als pakweg een concert van de Rolling Stones. Het zijn juist momenten zoals deze die mensen dichter bij elkaar brengen, momenten van rouw.
Het was een prachtige dienst. Ivan had de muziek utgezocht. Kyrie uit Missa Criolla van Ariel Ramirez. Via con me van Paolo Conte klonk iets te vrolijk in de kerk en op een gegeven moment bleef de cd hangen. Was dat een grapje van Wendy, mama, omi, oma?
geef me vleugels uit de musical de kleine zeemeermin was kinderlijk ontroerend. Lacrimosa uit Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart en Verdi.Een jong meisje (ik vermoed de kleindochter Stephanie bracht het verhaal dat dochter Vera Kovacic had geschreven. Zakdoeken werden duchtig uit zakken gediept toen het meisje op het einde in tranen haar betoog eindigde.
Ik ken Ivan al jaren en zie hem nu iets minder nu hij met 'Hilleke' en zijn zoon Matthias een gezinnetje heeft gesticht. Bruno en ik waren diep geschokt door het intense verdriet dat op zijn gegroefde gezicht te lezen was. Temeer omdat wij Ivan altijd kenden van zijn ongelooflijk aanstekelijke lach en eeuwigdurende grapjes. Het doet ons oprecht pijn te zien hoe een vriend van ons zo lijdt en ik hoop dat we met onze aanwezigheid zijn leed een heel klein beetje kunnen verlichten.
Het leven verrast me elke dag met nieuwe inzichten. Ergens maakt dit me gelukkig omdat je beseft dat je nog zoveel hebt te leren. Ik heb Gwendolina (zo werd ze naar het schijnt het liefst genoemd) leren kennen door deze eredienst. Zij heeft geen gemakkelijk leven gehad door Ivan en Vera al vroeg alleen te moeten opvoeden. Haar levenstapijt ging niet over rozen, klonk de aangename stem van de priester. Het bestaat nog van die priesters die je kunnen beroeren tijdens een dienst. Ik zou er warempel bijna terug katholiek van worden. Mijn geloof zit dieper in mij geworteld dan ik zelf door heb. Ook bij Bruno, het leek wel alsof wij praktisch de enigen waren in de kerk die nog alle gebeden konden meeprevelen, ditmaal zonder op de automatische piloot te functioneren, maar met een diep besef van de inhoud van de boodschap. Ik begrijp nu waarom mensen troost vinden in het geloof. Ook mij overviel dat gevoel daar. Maar toch is het eng te moeten realiseren dat die mensen die hun dierbaren verliezen nu ook nog eens voor de laatste keer fysisch afscheid moeten nemen. Die kist die daar staat, waar je niet kan stoppen naar te kijken, die vrouw die veel te vroeg moest gaan. Die vrouw, daar herkende ik dingen van mezelf in, misschien daarom wel dat Ivan en ik goed met elkaar opschieten. Hoe jammer is het niet afscheid te nemen van iemand die je nooit hebt gekend en eensklaps tot het besef komen dat je zoveel gemeen hebt? Zij was ook een gaysister, zij had ook liefde voor andere culturen, zij schreef ook over het leven en voelde zich vaak eenzaam en onbegrepen. Gwendolina, ik weet niet of je over mijn schouder meekijkt, maar ik ben blij dat ik er was om jou te eren. Ik hoop dat je gelukkig bent bij je mama. Ik zal proberen, hier op aarde, je zoon te steunen. Want op dagen zoals deze, valt het je weer in dat je te weinig tijd aan die of die persoon hebt besteed en dan wordt het tijd om de dingen weer eens op een rijtje te zetten en prioriteiten te stellen. Niet alleen aan jezelf denken maar er zijn voor de vrienden die je nodig hebben.
Ik heb gehuild, ik kan niet goed tegen begrafenissen. Ik zou ingehuurd kunnen worden als professionele blèter. De dood beangstigt mij diep ook al geloof ik dat onze doden bij ons zijn. Tenminste als wij dat toelaten, leven ze verder in onze gedachten. Vandaar de term iemand doodzwijgen. Als je niet meer over iemand praat, dan pas is iemand echt dood. Maar ik geloof opnieuw in een soort hemel Als je dat gelooft, kan je een hemel op aarde creëren. Ik ben atheïst af, het was al langer aan het broeien. Misschien ga ik wel terug eens naar de kerk, met mijn geliefde mama
Vandaag ging ik naar de begrafenis van een 63-jarige dame die een paar weken voor haar verjaardag de moed had opgegeven. Vorig jaar had ze haar moeder verloren. Ik ben enorm dankbaar dat ik nog steeds mijn geliefde mama heb en weet bij god niet hoe ik me ga voelen als ik haar verlies. Je kan je nooit voorbereiden op de dood van iemand, ook al probeer je erover te contempleren. Ik kende deze dame niet, Gwendolina, alleen van horen spreken. Ze is de moeder van een vriend van me, die de jeugdvriend is van mijn soulmate, de man die ik als mijn eerste grote liefde beschouw. Ik hoorde gisteren pas van de begrafenis en vond het niet meer dan mijn plicht om Ivan een steuntje te geven in deze barre tijden. En zo deden mijn soulmate en ik dan weer eens iets samen, al was het dan niet zo een prettig evenement als pakweg een concert van de Rolling Stones. Het zijn juist momenten zoals deze die mensen dichter bij elkaar brengen, momenten van rouw.
Het was een prachtige dienst. Ivan had de muziek utgezocht. Kyrie uit Missa Criolla van Ariel Ramirez. Via con me van Paolo Conte klonk iets te vrolijk in de kerk en op een gegeven moment bleef de cd hangen. Was dat een grapje van Wendy, mama, omi, oma?
geef me vleugels uit de musical de kleine zeemeermin was kinderlijk ontroerend. Lacrimosa uit Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart en Verdi.Een jong meisje (ik vermoed de kleindochter Stephanie bracht het verhaal dat dochter Vera Kovacic had geschreven. Zakdoeken werden duchtig uit zakken gediept toen het meisje op het einde in tranen haar betoog eindigde.
Ik ken Ivan al jaren en zie hem nu iets minder nu hij met 'Hilleke' en zijn zoon Matthias een gezinnetje heeft gesticht. Bruno en ik waren diep geschokt door het intense verdriet dat op zijn gegroefde gezicht te lezen was. Temeer omdat wij Ivan altijd kenden van zijn ongelooflijk aanstekelijke lach en eeuwigdurende grapjes. Het doet ons oprecht pijn te zien hoe een vriend van ons zo lijdt en ik hoop dat we met onze aanwezigheid zijn leed een heel klein beetje kunnen verlichten.
Het leven verrast me elke dag met nieuwe inzichten. Ergens maakt dit me gelukkig omdat je beseft dat je nog zoveel hebt te leren. Ik heb Gwendolina (zo werd ze naar het schijnt het liefst genoemd) leren kennen door deze eredienst. Zij heeft geen gemakkelijk leven gehad door Ivan en Vera al vroeg alleen te moeten opvoeden. Haar levenstapijt ging niet over rozen, klonk de aangename stem van de priester. Het bestaat nog van die priesters die je kunnen beroeren tijdens een dienst. Ik zou er warempel bijna terug katholiek van worden. Mijn geloof zit dieper in mij geworteld dan ik zelf door heb. Ook bij Bruno, het leek wel alsof wij praktisch de enigen waren in de kerk die nog alle gebeden konden meeprevelen, ditmaal zonder op de automatische piloot te functioneren, maar met een diep besef van de inhoud van de boodschap. Ik begrijp nu waarom mensen troost vinden in het geloof. Ook mij overviel dat gevoel daar. Maar toch is het eng te moeten realiseren dat die mensen die hun dierbaren verliezen nu ook nog eens voor de laatste keer fysisch afscheid moeten nemen. Die kist die daar staat, waar je niet kan stoppen naar te kijken, die vrouw die veel te vroeg moest gaan. Die vrouw, daar herkende ik dingen van mezelf in, misschien daarom wel dat Ivan en ik goed met elkaar opschieten. Hoe jammer is het niet afscheid te nemen van iemand die je nooit hebt gekend en eensklaps tot het besef komen dat je zoveel gemeen hebt? Zij was ook een gaysister, zij had ook liefde voor andere culturen, zij schreef ook over het leven en voelde zich vaak eenzaam en onbegrepen. Gwendolina, ik weet niet of je over mijn schouder meekijkt, maar ik ben blij dat ik er was om jou te eren. Ik hoop dat je gelukkig bent bij je mama. Ik zal proberen, hier op aarde, je zoon te steunen. Want op dagen zoals deze, valt het je weer in dat je te weinig tijd aan die of die persoon hebt besteed en dan wordt het tijd om de dingen weer eens op een rijtje te zetten en prioriteiten te stellen. Niet alleen aan jezelf denken maar er zijn voor de vrienden die je nodig hebben.
Ik heb gehuild, ik kan niet goed tegen begrafenissen. Ik zou ingehuurd kunnen worden als professionele blèter. De dood beangstigt mij diep ook al geloof ik dat onze doden bij ons zijn. Tenminste als wij dat toelaten, leven ze verder in onze gedachten. Vandaar de term iemand doodzwijgen. Als je niet meer over iemand praat, dan pas is iemand echt dood. Maar ik geloof opnieuw in een soort hemel Als je dat gelooft, kan je een hemel op aarde creëren. Ik ben atheïst af, het was al langer aan het broeien. Misschien ga ik wel terug eens naar de kerk, met mijn geliefde mama
Begrafenissen
Het is niets voor niets dat men het leven indeelt in seizoenen. Technisch gesproken zit ik met mijn 36 jaren in de zomer van mijn leven. De lente is nu echt wel voorbij voor mij. Het vreemde is dat je in de zomer van je leven meer dan ooit wordt geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Begrafenissen horen daar nu eenmaal bij. Ik heb een heel dubbel gevoel bij begrafenissen. Ik hou er niet van op het eerste gevoel maar toch kom ik tot de conclusie dat het wreed egoïstisch zou zijn om die gebeurtenissen te mijden. Het is ook een teken van onvolwassenheid, vermijdingsgedrag. Iemand verdient het om voor de laatste keer in zijn leven in de schijnwerpers te staan, ook al is het dan op een pijnlijke manier. Het verdriet van de mensen in de kerk herbergt een zekere schoonheid, een geruststellend gevoel dat je toch in je leven bent gewaardeerd, ook al heb je het gevoel van niet.
Vandaag ging ik naar de begrafenis van een 63-jarige dame die een paar weken voor haar verjaardag de moed had opgegeven. Vorig jaar had ze haar moeder verloren. Ik ben enorm dankbaar dat ik nog steeds mijn geliefde mama heb en weet bij god niet hoe ik me ga voelen als ik haar verlies. Je kan je nooit voorbereiden op de dood van iemand, ook al probeer je erover te contempleren. Ik kende deze dame niet, Gwendolina, alleen van horen spreken. Ze is de moeder van een vriend van me, die de jeugdvriend is van mijn soulmate, de man die ik als mijn eerste grote liefde beschouw. Ik hoorde gisteren pas van de begrafenis en vond het niet meer dan mijn plicht om Ivan een steuntje te geven in deze barre tijden. En zo deden mijn soulmate en ik dan weer eens iets samen, al was het dan niet zo een prettig evenement als pakweg een concert van de Rolling Stones. Het zijn juist momenten zoals deze die mensen dichter bij elkaar brengen, momenten van rouw.
Het was een prachtige dienst. Ivan had de muziek utgezocht. Kyrie uit Missa Criolla van Ariel Ramirez. Via con me van Paolo Conte klonk iets te vrolijk in de kerk en op een gegeven moment bleef de cd hangen. Was dat een grapje van Wendy, mama, omi, oma?
geef me vleugels uit de musical de kleine zeemeermin was kinderlijk ontroerend. Lacrimosa uit Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart en Verdi.Een jong meisje (ik vermoed de kleindochter Stephanie bracht het verhaal dat dochter Vera Kovacic had geschreven. Zakdoeken werden duchtig uit zakken gediept toen het meisje op het einde in tranen haar betoog eindigde.
Ik ken Ivan al jaren en zie hem nu iets minder nu hij met 'Hilleke' en zijn zoon Matthias een gezinnetje heeft gesticht. Bruno en ik waren diep geschokt door het intense verdriet dat op zijn gegroefde gezicht te lezen was. Temeer omdat wij Ivan altijd kenden van zijn ongelooflijk aanstekelijke lach en eeuwigdurende grapjes. Het doet ons oprecht pijn te zien hoe een vriend van ons zo lijdt en ik hoop dat we met onze aanwezigheid zijn leed een heel klein beetje kunnen verlichten.
Het leven verrast me elke dag met nieuwe inzichten. Ergens maakt dit me gelukkig omdat je beseft dat je nog zoveel hebt te leren. Ik heb Gwendolina (zo werd ze naar het schijnt het liefst genoemd) leren kennen door deze eredienst. Zij heeft geen gemakkelijk leven gehad door Ivan en Vera al vroeg alleen te moeten opvoeden. Haar levenstapijt ging niet over rozen, klonk de aangename stem van de priester. Het bestaat nog van die priesters die je kunnen beroeren tijdens een dienst. Ik zou er warempel bijna terug katholiek van worden. Mijn geloof zit dieper in mij geworteld dan ik zelf door heb. Ook bij Bruno, het leek wel alsof wij praktisch de enigen waren in de kerk die nog alle gebeden konden meeprevelen, ditmaal zonder op de automatische piloot te functioneren, maar met een diep besef van de inhoud van de boodschap. Ik begrijp nu waarom mensen troost vinden in het geloof. Ook mij overviel dat gevoel daar. Maar toch is het eng te moeten realiseren dat die mensen die hun dierbaren verliezen nu ook nog eens voor de laatste keer fysisch afscheid moeten nemen. Die kist die daar staat, waar je niet kan stoppen naar te kijken, die vrouw die veel te vroeg moest gaan. Die vrouw, daar herkende ik dingen van mezelf in, misschien daarom wel dat Ivan en ik goed met elkaar opschieten. Hoe jammer is het niet afscheid te nemen van iemand die je nooit hebt gekend en eensklaps tot het besef komen dat je zoveel gemeen hebt? Zij was ook een gaysister, zij had ook liefde voor andere culturen, zij schreef ook over het leven en voelde zich vaak eenzaam en onbegrepen. Gwendolina, ik weet niet of je over mijn schouder meekijkt, maar ik ben blij dat ik er was om jou te eren. Ik hoop dat je gelukkig bent bij je mama. Ik zal proberen, hier op aarde, je zoon te steunen. Want op dagen zoals deze, valt het je weer in dat je te weinig tijd aan die of die persoon hebt besteed en dan wordt het tijd om de dingen weer eens op een rijtje te zetten en prioriteiten te stellen. Niet alleen aan jezelf denken maar er zijn voor de vrienden die je nodig hebben.
Ik heb gehuild, ik kan niet goed tegen begrafenissen. Ik zou ingehuurd kunnen worden als professionele blèter. De dood beangstigt mij diep ook al geloof ik dat onze doden bij ons zijn. Tenminste als wij dat toelaten, leven ze verder in onze gedachten. Vandaar de term iemand doodzwijgen. Als je niet meer over iemand praat, dan pas is iemand echt dood. Maar ik geloof opnieuw in een soort hemel Als je dat gelooft, kan je een hemel op aarde creëren. Ik ben atheïst af, het was al langer aan het broeien. Misschien ga ik wel terug eens naar de kerk, met mijn geliefde mama
Vandaag ging ik naar de begrafenis van een 63-jarige dame die een paar weken voor haar verjaardag de moed had opgegeven. Vorig jaar had ze haar moeder verloren. Ik ben enorm dankbaar dat ik nog steeds mijn geliefde mama heb en weet bij god niet hoe ik me ga voelen als ik haar verlies. Je kan je nooit voorbereiden op de dood van iemand, ook al probeer je erover te contempleren. Ik kende deze dame niet, Gwendolina, alleen van horen spreken. Ze is de moeder van een vriend van me, die de jeugdvriend is van mijn soulmate, de man die ik als mijn eerste grote liefde beschouw. Ik hoorde gisteren pas van de begrafenis en vond het niet meer dan mijn plicht om Ivan een steuntje te geven in deze barre tijden. En zo deden mijn soulmate en ik dan weer eens iets samen, al was het dan niet zo een prettig evenement als pakweg een concert van de Rolling Stones. Het zijn juist momenten zoals deze die mensen dichter bij elkaar brengen, momenten van rouw.
Het was een prachtige dienst. Ivan had de muziek utgezocht. Kyrie uit Missa Criolla van Ariel Ramirez. Via con me van Paolo Conte klonk iets te vrolijk in de kerk en op een gegeven moment bleef de cd hangen. Was dat een grapje van Wendy, mama, omi, oma?
geef me vleugels uit de musical de kleine zeemeermin was kinderlijk ontroerend. Lacrimosa uit Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart en Verdi.Een jong meisje (ik vermoed de kleindochter Stephanie bracht het verhaal dat dochter Vera Kovacic had geschreven. Zakdoeken werden duchtig uit zakken gediept toen het meisje op het einde in tranen haar betoog eindigde.
Ik ken Ivan al jaren en zie hem nu iets minder nu hij met 'Hilleke' en zijn zoon Matthias een gezinnetje heeft gesticht. Bruno en ik waren diep geschokt door het intense verdriet dat op zijn gegroefde gezicht te lezen was. Temeer omdat wij Ivan altijd kenden van zijn ongelooflijk aanstekelijke lach en eeuwigdurende grapjes. Het doet ons oprecht pijn te zien hoe een vriend van ons zo lijdt en ik hoop dat we met onze aanwezigheid zijn leed een heel klein beetje kunnen verlichten.
Het leven verrast me elke dag met nieuwe inzichten. Ergens maakt dit me gelukkig omdat je beseft dat je nog zoveel hebt te leren. Ik heb Gwendolina (zo werd ze naar het schijnt het liefst genoemd) leren kennen door deze eredienst. Zij heeft geen gemakkelijk leven gehad door Ivan en Vera al vroeg alleen te moeten opvoeden. Haar levenstapijt ging niet over rozen, klonk de aangename stem van de priester. Het bestaat nog van die priesters die je kunnen beroeren tijdens een dienst. Ik zou er warempel bijna terug katholiek van worden. Mijn geloof zit dieper in mij geworteld dan ik zelf door heb. Ook bij Bruno, het leek wel alsof wij praktisch de enigen waren in de kerk die nog alle gebeden konden meeprevelen, ditmaal zonder op de automatische piloot te functioneren, maar met een diep besef van de inhoud van de boodschap. Ik begrijp nu waarom mensen troost vinden in het geloof. Ook mij overviel dat gevoel daar. Maar toch is het eng te moeten realiseren dat die mensen die hun dierbaren verliezen nu ook nog eens voor de laatste keer fysisch afscheid moeten nemen. Die kist die daar staat, waar je niet kan stoppen naar te kijken, die vrouw die veel te vroeg moest gaan. Die vrouw, daar herkende ik dingen van mezelf in, misschien daarom wel dat Ivan en ik goed met elkaar opschieten. Hoe jammer is het niet afscheid te nemen van iemand die je nooit hebt gekend en eensklaps tot het besef komen dat je zoveel gemeen hebt? Zij was ook een gaysister, zij had ook liefde voor andere culturen, zij schreef ook over het leven en voelde zich vaak eenzaam en onbegrepen. Gwendolina, ik weet niet of je over mijn schouder meekijkt, maar ik ben blij dat ik er was om jou te eren. Ik hoop dat je gelukkig bent bij je mama. Ik zal proberen, hier op aarde, je zoon te steunen. Want op dagen zoals deze, valt het je weer in dat je te weinig tijd aan die of die persoon hebt besteed en dan wordt het tijd om de dingen weer eens op een rijtje te zetten en prioriteiten te stellen. Niet alleen aan jezelf denken maar er zijn voor de vrienden die je nodig hebben.
Ik heb gehuild, ik kan niet goed tegen begrafenissen. Ik zou ingehuurd kunnen worden als professionele blèter. De dood beangstigt mij diep ook al geloof ik dat onze doden bij ons zijn. Tenminste als wij dat toelaten, leven ze verder in onze gedachten. Vandaar de term iemand doodzwijgen. Als je niet meer over iemand praat, dan pas is iemand echt dood. Maar ik geloof opnieuw in een soort hemel Als je dat gelooft, kan je een hemel op aarde creëren. Ik ben atheïst af, het was al langer aan het broeien. Misschien ga ik wel terug eens naar de kerk, met mijn geliefde mama
dinsdag, augustus 28, 2007
Laura Palmer is back
Ik besloten om niet meer in deze blog te schrijven voorlopig. Ik heb er een paar stukken uitgegooid die in mijn ogen (en in de ogen van één of andere lafaard die het niet kon laten kritiek te spuien maar wel niet de 'guts' heeft om zich bekend te maken) vrij waardeloos waren. Er is ook zoveel veranderd het laatste jaar. Ik heb altijd geweten dat er iets mis was met mij. 7 juni is de definitieve diagnose op tafel gegooid: ik heb ADHD. Vandaar dat ik nu een volledig nieuwe blog zal opstarten alleen in het teken van mijn 'stoornis' die mij tot mijn 35 jaar heeft gehinderd. Ik neem sinds drie weken eindelijk de juiste dosis Rilatine. Sinds dan zijn er heel wat stukken teruggekomen uit mijn leven, flash-backs waarvan ik niet had verwacht dat ze zo intens zouden terugkomen. Wat er echter nog bij komt, is een soort bijkomende info, die ik vroeger niet kreeg, maar die me helpt het vraagstuk te ontrafelen.
Heb ik nu eindelijk de key to happiness gevonden? Of is hij al verroest en moet ik eerst de juiste olie vinden zodat de deur opent zonder te knarsen?
Heb ik nu eindelijk de key to happiness gevonden? Of is hij al verroest en moet ik eerst de juiste olie vinden zodat de deur opent zonder te knarsen?
Abonneren op:
Posts (Atom)