Het is niets voor niets dat men het leven indeelt in seizoenen. Technisch gesproken zit ik met mijn 36 jaren in de zomer van mijn leven. De lente is nu echt wel voorbij voor mij. Het vreemde is dat je in de zomer van je leven meer dan ooit wordt geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Begrafenissen horen daar nu eenmaal bij. Ik heb een heel dubbel gevoel bij begrafenissen. Ik hou er niet van op het eerste gevoel maar toch kom ik tot de conclusie dat het wreed egoïstisch zou zijn om die gebeurtenissen te mijden. Het is ook een teken van onvolwassenheid, vermijdingsgedrag. Iemand verdient het om voor de laatste keer in zijn leven in de schijnwerpers te staan, ook al is het dan op een pijnlijke manier. Het verdriet van de mensen in de kerk herbergt een zekere schoonheid, een geruststellend gevoel dat je toch in je leven bent gewaardeerd, ook al heb je het gevoel van niet.

Vandaag ging ik naar de begrafenis van een 63-jarige dame die een paar weken voor haar verjaardag de moed had opgegeven. Vorig jaar had ze haar moeder verloren. Ik ben enorm dankbaar dat ik nog steeds mijn geliefde mama heb en weet bij god niet hoe ik me ga voelen als ik haar verlies. Je kan je nooit voorbereiden op de dood van iemand, ook al probeer je erover te contempleren. Ik kende deze dame niet, Gwendolina, alleen van horen spreken. Ze is de moeder van een vriend van me, die de jeugdvriend is van mijn soulmate, de man die ik als mijn eerste grote liefde beschouw. Ik hoorde gisteren pas van de begrafenis en vond het niet meer dan mijn plicht om Ivan een steuntje te geven in deze barre tijden. En zo deden mijn soulmate en ik dan weer eens iets samen, al was het dan niet zo een prettig evenement als pakweg een concert van de Rolling Stones. Het zijn juist momenten zoals deze die mensen dichter bij elkaar brengen, momenten van rouw.

Het was een prachtige dienst. Ivan had de muziek utgezocht. Kyrie uit Missa Criolla van Ariel Ramirez. Via con me van Paolo Conte klonk iets te vrolijk in de kerk en op een gegeven moment bleef de cd hangen. Was dat een grapje van Wendy, mama, omi, oma?
geef me vleugels uit de musical de kleine zeemeermin was kinderlijk ontroerend. Lacrimosa uit Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart en Verdi.Een jong meisje (ik vermoed de kleindochter Stephanie bracht het verhaal dat dochter Vera Kovacic had geschreven. Zakdoeken werden duchtig uit zakken gediept toen het meisje op het einde in tranen haar betoog eindigde.

Ik ken Ivan al jaren en zie hem nu iets minder nu hij met 'Hilleke' en zijn zoon Matthias een gezinnetje heeft gesticht. Bruno en ik waren diep geschokt door het intense verdriet dat op zijn gegroefde gezicht te lezen was. Temeer omdat wij Ivan altijd kenden van zijn ongelooflijk aanstekelijke lach en eeuwigdurende grapjes. Het doet ons oprecht pijn te zien hoe een vriend van ons zo lijdt en ik hoop dat we met onze aanwezigheid zijn leed een heel klein beetje kunnen verlichten.

Het leven verrast me elke dag met nieuwe inzichten. Ergens maakt dit me gelukkig omdat je beseft dat je nog zoveel hebt te leren. Ik heb Gwendolina (zo werd ze naar het schijnt het liefst genoemd) leren kennen door deze eredienst. Zij heeft geen gemakkelijk leven gehad door Ivan en Vera al vroeg alleen te moeten opvoeden. Haar levenstapijt ging niet over rozen, klonk de aangename stem van de priester. Het bestaat nog van die priesters die je kunnen beroeren tijdens een dienst. Ik zou er warempel bijna terug katholiek van worden. Mijn geloof zit dieper in mij geworteld dan ik zelf door heb. Ook bij Bruno, het leek wel alsof wij praktisch de enigen waren in de kerk die nog alle gebeden konden meeprevelen, ditmaal zonder op de automatische piloot te functioneren, maar met een diep besef van de inhoud van de boodschap. Ik begrijp nu waarom mensen troost vinden in het geloof. Ook mij overviel dat gevoel daar. Maar toch is het eng te moeten realiseren dat die mensen die hun dierbaren verliezen nu ook nog eens voor de laatste keer fysisch afscheid moeten nemen. Die kist die daar staat, waar je niet kan stoppen naar te kijken, die vrouw die veel te vroeg moest gaan. Die vrouw, daar herkende ik dingen van mezelf in, misschien daarom wel dat Ivan en ik goed met elkaar opschieten. Hoe jammer is het niet afscheid te nemen van iemand die je nooit hebt gekend en eensklaps tot het besef komen dat je zoveel gemeen hebt? Zij was ook een gaysister, zij had ook liefde voor andere culturen, zij schreef ook over het leven en voelde zich vaak eenzaam en onbegrepen. Gwendolina, ik weet niet of je over mijn schouder meekijkt, maar ik ben blij dat ik er was om jou te eren. Ik hoop dat je gelukkig bent bij je mama. Ik zal proberen, hier op aarde, je zoon te steunen. Want op dagen zoals deze, valt het je weer in dat je te weinig tijd aan die of die persoon hebt besteed en dan wordt het tijd om de dingen weer eens op een rijtje te zetten en prioriteiten te stellen. Niet alleen aan jezelf denken maar er zijn voor de vrienden die je nodig hebben.
Ik heb gehuild, ik kan niet goed tegen begrafenissen. Ik zou ingehuurd kunnen worden als professionele blèter. De dood beangstigt mij diep ook al geloof ik dat onze doden bij ons zijn. Tenminste als wij dat toelaten, leven ze verder in onze gedachten. Vandaar de term iemand doodzwijgen. Als je niet meer over iemand praat, dan pas is iemand echt dood. Maar ik geloof opnieuw in een soort hemel Als je dat gelooft, kan je een hemel op aarde creëren. Ik ben atheïst af, het was al langer aan het broeien. Misschien ga ik wel terug eens naar de kerk, met mijn geliefde mama

Begrafenissen

Het is niets voor niets dat men het leven indeelt in seizoenen. Technisch gesproken zit ik met mijn 36 jaren in de zomer van mijn leven. De lente is nu echt wel voorbij voor mij. Het vreemde is dat je in de zomer van je leven meer dan ooit wordt geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Begrafenissen horen daar nu eenmaal bij. Ik heb een heel dubbel gevoel bij begrafenissen. Ik hou er niet van op het eerste gevoel maar toch kom ik tot de conclusie dat het wreed egoïstisch zou zijn om die gebeurtenissen te mijden. Het is ook een teken van onvolwassenheid, vermijdingsgedrag. Iemand verdient het om voor de laatste keer in zijn leven in de schijnwerpers te staan, ook al is het dan op een pijnlijke manier. Het verdriet van de mensen in de kerk herbergt een zekere schoonheid, een geruststellend gevoel dat je toch in je leven bent gewaardeerd, ook al heb je het gevoel van niet.

Vandaag ging ik naar de begrafenis van een 63-jarige dame die een paar weken voor haar verjaardag de moed had opgegeven. Vorig jaar had ze haar moeder verloren. Ik ben enorm dankbaar dat ik nog steeds mijn geliefde mama heb en weet bij god niet hoe ik me ga voelen als ik haar verlies. Je kan je nooit voorbereiden op de dood van iemand, ook al probeer je erover te contempleren. Ik kende deze dame niet, Gwendolina, alleen van horen spreken. Ze is de moeder van een vriend van me, die de jeugdvriend is van mijn soulmate, de man die ik als mijn eerste grote liefde beschouw. Ik hoorde gisteren pas van de begrafenis en vond het niet meer dan mijn plicht om Ivan een steuntje te geven in deze barre tijden. En zo deden mijn soulmate en ik dan weer eens iets samen, al was het dan niet zo een prettig evenement als pakweg een concert van de Rolling Stones. Het zijn juist momenten zoals deze die mensen dichter bij elkaar brengen, momenten van rouw.

Het was een prachtige dienst. Ivan had de muziek utgezocht. Kyrie uit Missa Criolla van Ariel Ramirez. Via con me van Paolo Conte klonk iets te vrolijk in de kerk en op een gegeven moment bleef de cd hangen. Was dat een grapje van Wendy, mama, omi, oma?
geef me vleugels uit de musical de kleine zeemeermin was kinderlijk ontroerend. Lacrimosa uit Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart en Verdi.Een jong meisje (ik vermoed de kleindochter Stephanie bracht het verhaal dat dochter Vera Kovacic had geschreven. Zakdoeken werden duchtig uit zakken gediept toen het meisje op het einde in tranen haar betoog eindigde.

Ik ken Ivan al jaren en zie hem nu iets minder nu hij met 'Hilleke' en zijn zoon Matthias een gezinnetje heeft gesticht. Bruno en ik waren diep geschokt door het intense verdriet dat op zijn gegroefde gezicht te lezen was. Temeer omdat wij Ivan altijd kenden van zijn ongelooflijk aanstekelijke lach en eeuwigdurende grapjes. Het doet ons oprecht pijn te zien hoe een vriend van ons zo lijdt en ik hoop dat we met onze aanwezigheid zijn leed een heel klein beetje kunnen verlichten.

Het leven verrast me elke dag met nieuwe inzichten. Ergens maakt dit me gelukkig omdat je beseft dat je nog zoveel hebt te leren. Ik heb Gwendolina (zo werd ze naar het schijnt het liefst genoemd) leren kennen door deze eredienst. Zij heeft geen gemakkelijk leven gehad door Ivan en Vera al vroeg alleen te moeten opvoeden. Haar levenstapijt ging niet over rozen, klonk de aangename stem van de priester. Het bestaat nog van die priesters die je kunnen beroeren tijdens een dienst. Ik zou er warempel bijna terug katholiek van worden. Mijn geloof zit dieper in mij geworteld dan ik zelf door heb. Ook bij Bruno, het leek wel alsof wij praktisch de enigen waren in de kerk die nog alle gebeden konden meeprevelen, ditmaal zonder op de automatische piloot te functioneren, maar met een diep besef van de inhoud van de boodschap. Ik begrijp nu waarom mensen troost vinden in het geloof. Ook mij overviel dat gevoel daar. Maar toch is het eng te moeten realiseren dat die mensen die hun dierbaren verliezen nu ook nog eens voor de laatste keer fysisch afscheid moeten nemen. Die kist die daar staat, waar je niet kan stoppen naar te kijken, die vrouw die veel te vroeg moest gaan. Die vrouw, daar herkende ik dingen van mezelf in, misschien daarom wel dat Ivan en ik goed met elkaar opschieten. Hoe jammer is het niet afscheid te nemen van iemand die je nooit hebt gekend en eensklaps tot het besef komen dat je zoveel gemeen hebt? Zij was ook een gaysister, zij had ook liefde voor andere culturen, zij schreef ook over het leven en voelde zich vaak eenzaam en onbegrepen. Gwendolina, ik weet niet of je over mijn schouder meekijkt, maar ik ben blij dat ik er was om jou te eren. Ik hoop dat je gelukkig bent bij je mama. Ik zal proberen, hier op aarde, je zoon te steunen. Want op dagen zoals deze, valt het je weer in dat je te weinig tijd aan die of die persoon hebt besteed en dan wordt het tijd om de dingen weer eens op een rijtje te zetten en prioriteiten te stellen. Niet alleen aan jezelf denken maar er zijn voor de vrienden die je nodig hebben.
Ik heb gehuild, ik kan niet goed tegen begrafenissen. Ik zou ingehuurd kunnen worden als professionele blèter. De dood beangstigt mij diep ook al geloof ik dat onze doden bij ons zijn. Tenminste als wij dat toelaten, leven ze verder in onze gedachten. Vandaar de term iemand doodzwijgen. Als je niet meer over iemand praat, dan pas is iemand echt dood. Maar ik geloof opnieuw in een soort hemel Als je dat gelooft, kan je een hemel op aarde creëren. Ik ben atheïst af, het was al langer aan het broeien. Misschien ga ik wel terug eens naar de kerk, met mijn geliefde mama