bijrol voor Ramsey Nasr in een sprookje van mij

dat sprookje van mij kan u lezen op de site

wwww.writehistory.be

magisch realistisch sprookjesverhaal met de volle maan als beste bijrol

Laat ik van de gelegenheid gebruik maken om de nieuwe stadsdichter
Bart Moeyaert geluk te wensen met zijn stadsdichterschap

Bart, ik heb je gevolgd van nabij
jouw 'Duet met valse noten"
je debuut heb ik wel drie keer gelezen
Ik was toen dan ook een blozende verliefde verlegen tiener

De voorstelling van Broere vond ik ook heel aangenaam
Later meer, I have to go, heading off to my dear sister
and my sweet mother

waardeloze paparazzi-journaliste

Zou ik zijn. Ik woon hier echt tussen allerlei BV's. Ik denk dat ik nog meer opval omdat ik geen BV ben. Neen serieus, ik had al serieus kunnen scoren met een aantal topics maar ik weiger flagrant me te bezondigen aan zo'n bullshit


Ik onthul wat ik weet: ik weet al heel lang met wie Mitta van der Maat is, ik heb een paar meisjes de revue zien passeren bij Tommy, een jonge mooie bekende actrice die hier in het straat woont heeft sinds een paar maanden een vriendje, ik heb gewoon geen zin om dat te verraden. Ik voel me eigenlijk wel goed, zo de observatrice zijn van een aantal BV's (echte BV's hé, die IETS verwezenlijkt hebben) en de geheimen van hun leven geheim te houden

Ik heb wel een boodschap aan Jan Verheyen en zijn vrouw Lien, die ik een maand voor de bevalling van Lien tegen het lijf liep in de lift van UGC: Jan, je hebt gelijk, ik moet me niet beperken tot het interviewen van dichters, dat is idd een beperkte niche.Als jij een job voor me hebt, heb ik daarentegen wel interesse!
en heel erg gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter Anna, wat een snoes!
Uiteraard ook met het succes van de film 'Buitenspel' (moet hem nog gaan zien, bloos bloos...
En vergeet zeker niet naar 'Pride & Predjudice te gaan kijken!
Jullie dachten dat ik naar "Sjakie & the chocolate factory" was gaan kijken maar deze romantische ziel was op haar eentje gaan kijken naar de verrukkelijke Mister Darcy
Don't we all want our Mister Darcy?
Die van mij lijkt er wel een beetje op maar niet helemaal

extra voorstelling van de monologen!!!

U zou mijn collegaschrijvers en collega-actrices en mijzelf uiteraard een enorm plezier doen om de organisatie Creatief Schrijven te steunen en
naar onze monologen te komenhier het persbericht


Persbericht 12 januari 2006
Het verhaal van vier alledaagse vrouwen

Van een monoloog op papier tot een voorstelling op de planken, het is vaak een lang en ingewikkeld proces. Vier schrijvers en vier actrices gingen samen de uitdaging aan. Creatief Schrijven bood hen twee weekends in inspirerende afzondering en schrijf- en dramadocent Daan Pleumeekers als begeleider. Een regisseur verstrekte professioneel advies tijdens de laatste repetities. Het resultaat van dit experiment is de voorstelling '4 keer 2', te bekijken op 20 januari in de Arenbergschouwburg te Antwerpen.

Creatief Schrijven is een steunpunt voor niet-professionele schrijvers in Vlaanderen. Jaarlijks geeft zij monologenschrijvers de kans om hun tekst op een podium te brengen. Dit in samenwerking met Opendoek, de organisatie voor amateurtheater. 25 mensen namen vorig jaar deel aan een monologenwedstrijd. Schrijvers An Mertens, Karel Cauwenberghs, Kristiane Vertommen en Peter Cnops werden geselecteerd. Zij kregen de kans om hun tekst te vervolmaken tijdens twee vormingsweekends en samen met een actrice aan de slag te gaan. Het resultaat zijn vier pakkende monologen, vier portretten van vier verschillende vrouwen. De eerste (Cecile Verbruggen) droomt van een carrière als schrijfster maar wacht op haar muze. De tweede (Misé Wyns) denkt dat een yogamat, etherische oliën en een cd met dolfijnengeluid haar kunnen bevrijden uit de jachtige zakenwereld. De derde (Manuela Del Rio) worstelt als jonge moeder met zichzelf en de verwachtingen van de buitenwereld. De vierde (Myriam Van der Borght) wil zich omringen met eeuwige schoonheid: "Mooi voor eeuwig. Zelfs je oortjes eeuwig stijf. Stijf, das interessant. Eeuwige stijfheid, daar kun je wat mee doen. Dat ik daar niet eerder ben opgekomen. Eeuwige jeugd in het mooiste moment van een relatie." De verhalen van de vrouwen amuseren, verrassen en grijpen aan.

'4 keer 2' wordt gebracht op zondag 5 februari 2006 in de kleine zaal van de Arenbergschouwburg. Een ticket kost 5 euro. Reserveren kan telefonisch op 070 222 192 of aan de ticketbalie van de Arenbergschouwburg, Arenbergstraat 28 te Antwerpen.


DE VIERDE MONOLOOG IS VAN MIJ. Regie: Peter Michel


Meer info:
Creatief Schrijven vzw - An Leenders
[t] 03 222 40 99 - [GSM] 0476 92 06 11
[e] an@creatiefschrijven.be
[w] http://www.creatiefschrijven.be

De voorproever-Peter Elbling-great novel

If Gordon Ramsay had some time, he should definitely read this book!
Peter Elbling is een veelzijdig man: hij is acteur, regisseur en heeft zich na het schrijven van zijn eerste roman De voorproever op zijn favoriete bezigheid, het zingen geworpen. En dat allemaal voor iemand van drieëntwintig jaar. De Brit die nu in Los Angeles zijn vaste stek heeft, is een echte Italofiel. In het voorwoord van zijn boek onthult hij dat hij, op bezoek in Toscane bij een vriend, aan een manuscript uit de 16de eeuw is gekomen. Met dat manuscript gaat hij naar enkele boekexperts waaronder iemand van het Getty Museum. Verschillende musea (waaronder het Getty Museum) wilden het originele script maar al te graag aanschaffen. Elbling zelf zag er ook wel brood in, besloot het voor zichzelf te houden en heeft een zo nauwkeurig mogelijke vertaling gemaakt. Ongeveer twintig uitgeverijen dweilde hij af met zijn maaksel, zonder succes. Uiteindelijk neemt Permanent Press het onder zijn hoede en net zoals Ugo Difonte, de voorproever, kent zijn eigen story een happy end: het boek wordt uitgegeven in 10 talen. The food taster blijkt de meest winstgevende investering te zijn die uitgeverij in 23 jaar heeft gedaan.
Ugo Difonte is de zoon van een arme boer uit Corsoli, een stad op de grens van de provincies Toscane, Umbrië en Marche. (De stad blijkt overigens vernietigd te zijn op het eind van de zeventiende eeuw). Zijn moeder verhangt zich (waarschijnlijk omdat ze de pest had). Zijn vader en broer Vittore dragen niet echt bij tot zijn geluk: de vader houdt meer van Vittore, die een gemene dief is en hem verder in het verhaal ten val wil brengen. Ugo verliest zijn zwangere vrouw bij de bevalling van hun eerste kind, Miranda. Ugo vat onmiddellijk een grote liefde op voor zijn kind, dat als twee druppels water op zijn overleden vrouw lijkt. Op een dag wordt hij meegenomen door hertog Federico Basillione Di Vincelli. De hertog heeft een nieuwe voorproever nodig. De vorige wordt op een wrede wijze de tong afgerukt en verder geliquideerd. Ugo begrijpt onmiddellijk dat het elke dag een ‘struggle for life’ zal zijn in het paleis. We krijgen weelderige beschrijvingen van het leven in het paleis, de copieuze maaltijden en lotgevallen van de upper- en underclass. De renaissance is alleen een mooie tijd voor de rijken en zelfs dan is het nog uitkijken geblazen: regelmatig wordt het leven van de arrogante hertog bedreigd. Het verhaal heeft alle ingrediënten van een sprookje: Ugo is de held en zoals in echte sprookjes zijn er ook de slechteriken. Het doel van Ugo is om zijn dochter Miranda gelukkig te maken. Zijn eigen liefdesgeluk wordt dramatisch verstoord wanneer éne Giovanni, een hoveling die het nog tot kardinaal schopt, zijn Bosnische liefde die een kind van hem draagt, vermoordt. Wanneer het oog van Federico valt op zijn dochter, (die van de jonge kok Tommaso houdt), broedt Ugo een ingenieus plan uit om het huwelijk van Miranda met Federico te verijdelen. Ondanks alle intriges en de wreedheid kenmerkend aan de renaissance, komen er ook grappige stukken in. Vaak is het spannend. Gifmengers liggen op de loer en het Venetië van de 16de eeuw was vermaard hierom. Vooral is het een beeldend verhaal, door de uitvoerige beschrijvingen van het paleisleven en de rare grillen van de hertog, heb je het gevoel dat je vanuit een veilige kasteeltoren meekijkt naar het gebeuren. Een goed boek lezen is zoals een fijne reis maken: je bent even niet in je zetel maar je zit mee in het verhaal, als een observator weliswaar. Een ideaal boek voor ieder die van geschiedenis houdt, Italië én van lekkere maaltijden. Tenslotte kom je terecht in de culinaire onderbuik van de zestiende eeuw…

boekrecensie, gepubliceerd, the little friend, 2003

De nieuwe Donna Tartt is eindelijk gearriveerd. Na tien jaar heeft onze aller Donna een tweede roman op haar naam staan. De fans van het eerste boek The secret history hebben lang moeten wachten, wat op zich al een publiciteitsstunt is. Gefluisterd wordt dat zij last had van het tweede romansyndroom. Waarschijnlijk zal Brett Easton Ellis, die zij ontmoette via een blind date, een aantal keer het manuscript gelezen hebben vooraleer het onder de pers vandaan kon rollen. Met Brett Easton Ellis volgde zij samen colleges Grieks in de het Bennington College bij een charismatische docent die figureert in De verborgen geschiedenis.
Feit is dat de wereldpremière van The little friend plaats vond in Nederland. Donna Tartt werd gelanceerd als een popster: Madonna Tartt. Posters, levensgroot (ze is maar 1.50 m!) hingen in abri’s, verspreid over gans Amsterdam. Strak in het zwart, opvallende ogen, een pagekapsel. Ze lijkt haast op een moderne geisha, zonder de witte make-up dan, gekleed in een kimonoachtige outfit. De redenen waarom Nederland met de eer gaat lopen, zijn bekend: de directeur van De Bezige Bij, Robert Ammerlaan, is een persoonlijke vriend. Het succes dat ze in Nederland had, was niet te schatten: in nauwelijks tien dagen tijd was de eerste druk van De kleine vriend, van 150.000 exemplaren, uitverkocht. In België gaat het er iets rustiger aan toe.
Het verhaal van de kleine vriend speelt zich af in een fictief plaatsje Alexandria, Missisipi in het Amerikaanse zuiden van de jaren zeventig. Donna Tartt heeft gekozen voor die periode omdat zich dan pas veranderingen voordoen: de steden dijen uit, de popmuziek doet zijn entree evenals de bijbehorende drugs. In de jaren zestig zat het zuiden namelijk nog vast in de jaren dertig.
In het nieuwe boek is het hoofdpersonage de twaalfjarige Harriet, waarmee Donna Tartt zowel uiterlijke als innerlijke kenmerken deelt. (Harriet is klein, zelfs voor haar leeftijd, geen schoonheid maar wel bij de pinken, ze heeft priemende ogen en sluik zwart haar)
Elf jaar geleden, toen Harriet nog een baby was en Allison vier jaar, wordt hun toen negenjarig broertje Robin teruggevonden in de tuin, opgeknoopt aan een boom. Vermoed wordt dat hij vermoord is; de dader wordt nooit gevonden. Haar broertje heeft nog steeds een zwijgzame, stille plek in de familie.
Harriet en haar zusje, de vijftienjarige Allison groeien op in een huis zonder vader (die werkt en woont in een andere stad en stuurt elke maand een cheque), met een pillenslikkende moeder en bemoeizieke tantes en grootmoeder Edie die beurtelings de rol van moeder op zich nemen. (Ook Donna Tartt groeide op, omringd door tantes.) Tenslotte is er nog de rancuneuze huishoudster Ida Rhew.
Harriet gaat naar de zondagsschool en in de laatste les roept de leraar de kinderen op na te denken over een doel, te verwezenlijken tijdens de grote vakantie. Harriet besluit op zoek te gaan naar de moordenaar van Robin en wordt daarbij gesteund door haar kameraadje Hely, die haar als een ‘genie’ beschouwt. Ze ontpopt zich tot een echte detective: na talloze krantenknipsels te hebben uitgepluisd en de familie te hebben ondervraagd (die niet echt bereidwillig is), leidt een eerste spoor naar een zoon van de Rattclifs, gevoed door Ida. De rest moet je zelf ontdekken.
De kritieken zijn zeer gemengd: de ene helft boekbesprekers zegt dat het niet zo goed is als het vorige boek, de andere helft vindt het een meesterwerk. Miss Tartt vindt het boek beter dan de vorige: omdat ik een stukje ouder en wijzer ben dan toen, en ook omdat ik gewoon technisch een betere schrijfster ben geworden, technieken beheers die ik toen nog niet onder de knie had, uitdagingen aandurf waar ik toen voor terugdeinsde. Bijvoorbeeld het vertellen van een verhaal vanuit het gezichtspunt van totaal verschillende karakters en personages, van een twaalfjarig meisje tot een zeer oude grootmoeder uit een whitetrash-familie. (Bron: DM, woensdag 25 september 2002)
Wat maakt iets tot een ‘beter’ boek? Technisch gezien zit dit verhaal zeker vernuftiger in mekaar maar de voorkeur voor een bepaalde personages en het decor zijn subjectief. Als ik dan toch mijn mening mag spuien: mijn voorkeur gaat uit naar The Secret History. De personages blijken dan volgens Brett Easton Ellis geen seksuele gevoelens te hebben, de Dyonisische rituelen, de sfeer op de universiteit en de groeiende paranoia onder de personages maakt de sfeer veel broeierig.
Centrale thema’s in The Little Friend zijn de dunne lijn tussen goed en kwaad, het onvermogen om te gaan met de waarheid, het verlies van onschuld en onwetendheid, hoe sterk en zwak een mens tegelijk kan zijn.
De karakters zijn erg uitgediept en het is interessant om te weten wat er in ieders hoofd afspeelt. De die hard fans van Donna Tartt mogen dit toch niet missen. Als je 10 jaar op je honger hebt moeten zitten en weet dat de schrijfster met een gemiddelde van 47 woorden per dag schreef, is het verlangen des te groter om een vervolg te breien aan het fijne gevoel dat je overhield aan De verborgen geschiedenis.

sprookje: de vervloekte dichtbundel

Er was eens een mooie jongeman die in het hartje van de stad woonde. Zijn naam was Lucius. Je kon moeilijk een leeftijd op hem plakken. Was hij twintig of dertig, wie zou het zeggen? Het leek alsof de jaren nauwelijks vat op hem hadden. Omdat hij zo mooi was, hoefde hij weinig moeite doen om vrouwen te verleiden Daarenboven was hij ook nog artistiek aangelegd en artistiekelingen hadden nu eenmaal meer succes bij het andere geslacht dan gewone mensen. Hij had paseen dichtbundel uitgebracht. Jaren had hij daar aan gewerkt, dus hij hoopte op de grote doorbraak. Zelf was hij vrij tevreden over het resultaat. Zijn inspiratie had hij gezocht in zijn ervaringen op liefdesgebied. Zeven relaties had hij achter de rug. Allemaal waren die rampzalig afgelopen. Dit lag niet zozeer aan de vrouwen die hij liefhad maar aan zijn eigen perfectionistische geest. Hij was niet alleen mooi maar ook uitermate intelligent; zo intelligent dat de meeste vrouwen die zich aan zijn zijde schaarden, zich na een tijdje oerdom voelden. Ook al was dat niet eens zo: de vrouwen die hij uitkoos, hadden stuk voor stuk kwaliteiten die hen deden uitsteken boven andere vrouwen: de eerste kon goed zingen; de tweede was een prima ballerina; de derde was een niet onverdienstelijk pianiste; de vierde maakte impressionistische schilderijen; de vijfde ontwierp zilveren juwelen; de zesde maakte sculpturen in chocolade en de zevende was bezig aan haar eerste roman. In het begin van de relatie voelden de vrouwen zich op een voetstuk gezet. Hij veroverde hun harten met een liefdesgedicht. Ze smolten ter plekke als ze het lazen en gaven zich over aan een stroom van passionele gevoelens. Daarna begon de ellende. De dichter verlangde wanhopig naar een symbiotische relatie. Hij deelde zijn leefwereld met hen: zijn liefde voor Sylvia Kristel, zijn bewondering voor Steve Mc Queen, zijn fascinatie voor de Tweede Wereldoorlog. Helaas was er geen enkele vrouw die beantwoordde aan zijn verlangens. Eigenlijk was hij op zoek naar een spiegelbeeld van zichzelf. Met die instelling verwoestte hij elke relatie. Elke keer als hij het uitmaakte met een vrouw, schreef hij een cynisch gedicht. Hij hield zoveel van die gedichten dat hij ze wou uitgeven. Hij vond dat de wereld moest weten dat verliefdheid een boosdoener was.

“Verliefdheid, zei hij, zorgt ervoor dat je in een val loopt. Het is net alsof je een blinddoek opzet en je laat je leiden door een woud waarvan je de verschrikkingen niet vermoedt. Ineens trap je in een put. Dan is het te laat.” De wereld moest weten dat het zo ging met verliefdheid. Dan zouden mensen er niet meer aan toegeven en was er op voorhand al heel wat ellende vermeden. Minder mislukte relaties, want er worden er geen meer aangegaan.Enkele maanden verstreken. De dichter vond het vreemd maar er was nog geen enkele dichtbundel verkocht. Hij besloot zichzelf eens aan een nader onderzoek te onderwerpen.Hij nam zijn dichtbundel voor zich, nestelde zich in zijn versleten Chesterfield en begon aandachtig te lezen. “Misschien ben ik hier toch wat hard geweest”, bedacht hij toen hij het gedicht over de zangeres las. Ook bij de tweede, de derde en de vierde ex-vriendin kwam hij tot die conclusie. Ligt het misschien aan mij, dacht hij. Lucius kreeg er hoofdpijn van. Hij legde zijn hoofd op de leuning van de stoel. Zijn kat Figaro sprong spinnend op zijn schoot en het getrappel van diens pootjes bracht hem in een onrustige slaap.
In zijn dromen verscheen zijn moeder, die gestorven was op het moment dat hij haar het meeste nodig had. Dat was toen hij twaalf was, heel onzeker over zichzelf. Zijn moeder was ziek geworden. Niemand wist wat ze had. Van de ene op de andere dag begon ze te vermageren. Tot er bijna niets van haar overbleef. Lucius had verbijsterd gekeken naar het wegkwijnende lichaam dat in bed lag. Zijn moeder was zo mooi geweest. Wat was er toch aan de hand? Maar in de droom was zijn moeder nog even mooi als ze er uitzag toen ze gezond
was. Ze had haar mooiste jurk aan, de blauwe satijnen met tule eromheen. Haar lange blonde krullen zwaaiden sierlijk om haar heen. “Mijn jongen, zei ze. Ik heb je de hele tijd gadegeslagen. Mijn hart doet pijn als ik je zo bezig zie. Ik begrijp dat je van mij houdt maar je moet me loslaten. Je kan niet verlangen van een vrouw dat ze jouw of mijn evenbeeld is. Jij bent mijn zoon, je lijkt sprekend op mij. Laat mij vrij, laat me los. Je dichtbundel zal nooit verkopen want er staan alleen droevige dingen in. Doe iets anders, zoon of je zal eeuwig ongelukkig zijn. Lucius antwoordde: “Als ik nu eens de liefdesgedichten publiceer?”
Zijn moeder knikte goedkeurend. “Je bent gered, ik kan nu rustig afscheid nemen”
Toen werd Lucius wakker. Figaro was heftig aan het miauwen. Hij stond op, nog met zijn moeder in zijn gedachten. Het leek zo echt, die droom. Nu ja, dat was het met dromen altijd. Hij gaf Figaro te eten. De telefoon rinkelde. Hij nam op. De kwetterende stem van zijn publiciteitsagente. “Lucius, de bundel is vandaag beginnen verkopen. Hij vliegt de deur uit. Zeg maar je had me wel kunnen inlichten, hé.”
“Wat bedoel je”, antwoordde Lucius. “Komaan, zeg, repliceerde Audrey, je hebt het hele concept omgegooid. Het zijn nu ‘de Liefdesgedichten’ die in de winkel liggen in plaats van de Cynische gedichten”. Dat is wel een hele ommezwaai.”
“Ik had je moeten verwittigen, dat is waar”, glimlachte Lucius en legde langzaam de hoorn neer. Hij keek uit het raam en meende in de wolkenslierten het gezicht van zijn moeder te herkennen, die naar hem knipoogde.

interview met Paul Mennes voor BO magazine

Niet gepubliceerd. De Pol vond het anders wel ok!

Die hard fans van Paul Mennes hebben reden tot juichen: zijn vijfde boek Kamermuziek is er en valt samen met elf jaar schrijverschap. Zelf had hij er nooit aan gedacht om schrijver te worden: een verjaardagscadeau aan een vriend levert hem een niet onbelangrijke rol op in het literaire circuit. In plaats van een klassieke verjaardagstaart met kaarsjes cadeau te doen, schreef Mennes een verhaal. Een vriend dringt erop aan om een deel van het verhaal in te sturen. In een mum van tijd heeft Mennes een contract op zak bij de uitgeverij Van Nijgh & Ditmar. Tox ontvangt de debuutprijs in 1994. Zijn eerste boeken Tox, Soap en Web worden vaak in één adem genoemd (en verschijnen daarom ook samen in de bundel Toast) omdat ze perfect de tijdsgeest van de nineties uitademen: het gebrek aan communicatie, het niet kunnen maken van keuzes door het overaanbod, kortom: eenzaamheid in een zappende wereld. Terwijl ik deze informatie in mijn hoofd overloop, moet ik bruusk remmen: ik wist niet dat de meester in de cultuur van het samplen zo dicht in mijn buurt woonde...Paul opent de deur van een oud herenhuis en leidt me naar de eerste verdieping. Mijn oog valt onmiddellijk op de foto van de space shuttle van Panamarenko. Paul zou geen schrijver zijn moest hij me niet onmiddellijk met een taalkundig raadseltje opzadelen: ‘zie je de fout in de tekst?’ vraagt hij. Ik bestudeer het onderschrift, een beetje te traag want Pauls’ vinger wijst naar het woord ‘grote’. Het adjectief moet een substantief zijn: ‘grootte’. Als Panamarenko dit zelf geschreven heeft, zat hij waarschijnlijk met zijn hoofd in de wolken, bedenk ik. Een jazzy wijsje van Arvo Pärt vult de L-vormige living. ‘Dat heb ik wel nodig, na al die beats van het afgelopen weekend. Ik was deejay van dienst op het Kunstenfestival des Arts. Dat ging er nogal stevig aan toe.’ Alsof hij aan me ziet dat ik een coladrinker van de zuivere soort ben, verontschuldigt hij zich voor de Cola light: ‘Op die manier doe ik toch iets aan mijn lijn.’ Gezeten in een Starckstoel vuur ik mijn vragen af. Wanneer ik een opmerking maak over hoe comfortabel ze wel zitten, weet Paul me te vertellen dat ze nog hét gespreksonderwerp waren in het stuk Lits Jumeaux van Peter Perceval, waar Paul de vertaling voor schreef.
Om terug te blikken op elf jaar schrijverscarrière. Herinner je je de receptie van je eerste boek? Die was in wezen hetzelfde als alle andere recepties, vijftig procent zeer positief en vijftig procent zeer negatief en ik denk dat het zo hoort. Het rare beeld dat mensen soms hebben, dat alles wat ik doe automatisch goede kritiek krijgt en dat is tot mijn grote spijt niet waar.
Men omschrijft je stijl als ‘sampling’?Ah, dat is een onderdeel ervan. Dat werd specifiek in de eerste drie boeken gebruikt. Die moesten ook een trilogie vormen. Het is eigenlijk alchemie. Er zijn een aantal redenen waarom ik dat op dat moment wou doen. Ten eerste wou ik een bastaardkindje kweken. ik wou een straathond maken met aan de ene kant het genetische materiaal van de letteren, langs de andere kant het genetische materiaal van de popcultuur. De bedoeling was als jij moet kiezen tussen een biezonder fraaie koninginnepoedel met een stamboom van twee meter die drie jaar oud wordt en epilepsie heeft omdat hij gewoon een produkt is van inteelt of een vinnige straathond, waar kies jij dan voor? Ten tweede was het voor mij de perfect logisch manier van werken, ik ben opgegroeid in de jaren tachtig waarin gevonden geluiden de absolute rigueur waren. Ten derde is het een soort “spelleke” dat je speelt met de lezer, ik wou boeken maken die perfect leesbaar waren zonder dat je begreep waar alle verwijzingen over gingen maar die een laag meer kregen als je wist waar de dingen vandaan komen, een soort kruiswoordraadsel. Het is een gevoel van humor. Je ziet het meer en meer in sitcoms, zoals de Simpsons. Die bulkt van de samples. Het heeft te maken met hoe de realiteit zich aan mij presenteert, gefragmenteerd, een versie van een versie.
Men noemt je de chroniqueur van een gedoemde, tv-kijkende, aan fastfood en drugsverslaafde en er vooral stevig op losconsumerende popcultuurgeneratie van de nineties. Wat mogen we in het nieuwe millenium verwachten van je boek Kamermuziek?
Wat ik eigenlijk doe is een soort chronologische ordening van mijn leven, het is niet dat die boeken 100 % autobiografisch zijn. Als je alle lagen fictie eraf haalt bij Soap, kan ik een beeld daaruit destilleren hoe mijn leven eruit zag rond mijn 20e. Kamermuziek is vaagweg gebaseerd op de periode dat ik een huis deelde met drie andere mensen. Ken je het spelletje Cluedo? Dat is één van de motieven waarmee ik werk: gebeurtenissen die zich telkens in een andere kamer afspelen. Ik ben wel op een bizarre manier mijn leven in kaart aan het brengen. Ik ben nu 36 jaar, ik heb niet de constitutie van een junk. Tox gaat niet in wezen niet over drugs, het gaat over jezelf verliezen, je grenzen opzoeken. Soap gaat het over jezelf verliezen in andere mensen.
Kom je nog wel eens in Mechelen, je geboorteplaats?Heel af en toe kom ik nog wel eens in Mechelen. Het ziet er allemaal clean uit. Ik zat wel graag in de cafés rond de Vismarkt. De Gouden Vis bijvoorbeeld, dat is een instituut. Wat me wel van het hart moet en daar was ik nogal door geschokt: na het optreden van Luc Van Acker was ik op zoek naar een nachtwinkel. Ze zeggen: ‘daar is er één’ en automatisch kwam daar de informatie achter: ‘ja maar dat wordt wel opengehouden door Marokkanen.’ Dat strookt niet met het beeld dat ik had van Mechelaars...

Het boek Kamermuziek is uitgegeven door Van Nijgh & Ditmar en kost 15.95 e

interview met meesterflirters

Om even alle misverstanden uit de weg te ruimen, degenen die een foto hebben gezien van mij in de krant tijdens een cursus 'hoe verleid je de ware' dat was dus voor een interview voor Steps magazine, helaas nog niet gepubliceerd.

hier dus het interview

Flirten is het middel, de ware is het doel!
Hoe verleid je de ware? Het antwoord vind je in het nieuwste boek van Tijn Van Ewijk en Robert Rosier. ‘Mysteryflirt’ het vervolg op ‘Masterflirt, (een handleiding om vrouwen te versieren), onthult hoe een vrouw een man moet aanpakken. Het duo is op 15 en 16 oktober in Antwerpen met een workshop voor beide geslachten. Voor Steps een reden om uit te zoeken hoe onze single lezers zich kunnen verfijnen in “l’art de séduire”

Steps: Wat zijn de verschillen tussen de beide boeken?
Tijn: Het spel tussen mannen en vrouwen kent twee totaal verschillende strategieën. In het Frans zeggen ze “l’homme propose, la femme dispose” oftewel in goed Nederlands de man biedt zich aan, de vrouw beslist. Wij leren mannen hoe ze zich zo goed mogelijk kunnen aanbieden. Vrouwen leren we hoe ze zoveel mogelijk hoogwaardig aanbod kunnen krijgen, hoe ze daaruit kunnen kiezen en hoe ze vervolgens de gekozen man aan zich kunnen binden.
Steps: In ‘Mysteryflirt’ halen jullie een aantal redenen aan voor het stijgende aantal singles. Eén van die redenen zou kunnen zijn dat een vrouw een relatie uitstelt omdat ze haar carrière op de eerste plaats zet.
Tijn: We hebben 100 vrouwen ondervraagd waarvan een aantal hun relatie uitstelt voor een topjob. Ze gebruiken hun carrière als excuus omdat ze niet kunnen kiezen tussen het gebonden zijn en het niet gebonden zijn. Net zoals mannen bindingsangst gebruiken om geen relatie aan te gaan. Het is een excuus, omdat het niet om de juiste persoon gaat.

Typische vrouwenvraag
Steps: De voorbije weken is het gebleken dat zelfs vrouwen aan de top hun job opgeven voor de man van hun leven. Kijk maar naar onze VRT-journaliste Greet op de Beeck of Bettina Geysen, beiden vrouwen met een topjob.Tijn: Dit is echt een vrouwenvraag. (lacht) Kan je hem nog eens opnieuw stellen? (Oei, ben ik nu gezakt in mijn poging tot communicatie met de man?) Ik stel de vraag opnieuw. Dit zijn maar twee gevallen, je kan een algemene stelling niet staven met twee voorbeelden.
Er zijn inderdaad wel vrouwen die hun carrière opgeven voor een man.
Steps:Volgens professor Vanhootegem, arbeidssocioloog aan de KU Leuven zijn vrouwen in staat duizend dingen met elkaar te combineren door het biologische verschil tussen de geslachten, wat verklaart waarom ze minder gehecht zijn aan een job. Tijn: Ik denk dat die onderbouwing niet helemaal klopt, dat het uitsluitend vanuit een biologisch verschil tussen de geslachten komt.Vrouwen zijn eerder geneigd zorgtaken op zich te nemen vanuit een relationele benadering, niet omdat ze dan tijd hebben voor die 999 andere dingen.
Roepende hormonen
Steps: Is het waar dat mannen op zoek gaan naar de ‘vruchtbare exemplaren’?
Tijn: Expertisegewijs kan je stellen dat mannen van pakweg 38 vallen op een vrouw van 32.Mannen vallen nu op een aantal kenmerken die vruchtbare vrouwen hebben: glanzende ogen, gladde huid, een volle haardos…
Steps: Jullie raden aan de eerste drie afspraakjes geen seks te hebben met een potentiële partner.Tijn: Als je als vrouw met een man seks hebt, vertroebel je jouw hormonenhuishouding.Je wordt sneller verliefd, je verliest je objectieve kijk die nodig is om de goede keuze te maken. Als je seks hebt met een man, word je aanhankelijk. Op biologisch niveau, roepen je hormonen als het ware: “Let op, je kunt zwanger zijn, dus blijf bij deze man.” Tegenwoordig bestaan er allerlei kunstjes om dit te voorkomen, wat niet weg neemt dat je je instincten zomaar overboord kunt gooien.
Het gevoel van vrijheid
Steps: In hoofdstuk drie: “wat willen mannen eigenlijk?” geven jullie vijf hoofdpunten van wat elke man nodig heeft. Onder punt 1, het gevoel van vrijheid, zien we een extreem negatief beeld van de vrouw, namelijk als slavendrijver
Tijn: Dat voorbeeld is ter illustratie en, dat geef ik toe, een beetje uit effectbejag. Toch zie je ook het extreme voorbeeld in het werkelijke leven. Een man met zelfrespect ziet een dergelijke relatie niet zitten. Als je hem geen gevoel van vrijheid geeft…gaat ie er wel vanzelf vandoor.
Steps: Jullie zeggen dat de verschillen tussen mannen en vrouwen groter lijken dan op het eerste gezicht blijkt. Volgens Sofie Van Bauwel, communicatiewetenschapster aan de Universiteit Gent, lijken we voor 90 % op elkaar. Tijn: Verschillen zijn inderdaad relatief. 90% hetzelfde wil zeggen dat we 10% verschillen... zou graag wat meer weten van de onderbouwing van deze communicatiespecialist. Om enig perspectief aan te brengen: chimpansees verschillen genetisch maar 3% van mensen... Moeten we nu concluderen dat mannen meer op apen lijken dan op vrouwen? Niet toch?
Steps: Gelukkig maar…
Beide boeken liggen in de winkel. Meer informatie over de workshops is te verkrijgen op www.masterflirt.nl


Wist je dat:
er een simpele truc is opdat hij het gevoel heeft dat hij je al jaren kent?
Bij Neuro Linguïstisch programmeren heet het spiegelen. Als je hem op een subtiele
manier nadoet, heeft hij het gevoel dat hij je al jaren kent. Praat op hetzelfde tempo
met de juiste intonatie. Gebruik zijn taal. Adem, beweeg, knipper met zijn ogen zoals
hij het doet. Let op het effect!

Extract uit het mannenwoordenboek:
Wat bedoelt hij als hij:
niet belt…Dan bedoelt hij: ik zie je niet zitten
niet meteen met je naar bed wil…Dan bedoelt hij waarschijnlijk dat hij je als kandidate
voor een relatie ziet.
één keer per week langskomt en heerlijk met je vrijt zonder te blijven slapen…Dan bedoelt hij: de seks is lekker maar verder zie ik je niet zitten

postgraduaat journalistiek, eerste interview 2003

Op ‘red wings’ naar Kaapstad
Serge van de Velde (29) is een nomade. Een echte Antwerpenaar maar ook een wereldburger: achtereenvolgens woonde hij in Boston, New York en Londen. Sinds vorig jaar is hij terug in de stad. Serge heeft een opleiding geluidsingenieur (in Londen) achter de rug en is nu uitgekozen om mee te gaan naar Zuid-Afrika met de prestigieuze Red Bull Academy.

Op 23 november vertrek je naar Kaapstad voor een tweetal weken. Hoe verliep de selectie?

Serge: Je kon een DJ mix inzenden of een eigen productie. Ik had beiden ingestuurd. Ze hebben vooral mijn productie onthouden. Met behulp van een 2-inch tape recorder maakte ik een opname van een drummer en een gitarist in een professionele studio.Daarna bracht ik de tape over op een sequencer om een structuur te kunnen opbouwen en te produceren met bijkomende instrumenten en geluiden die ik zelf speelde.

Onder welke stijl valt die productie?

Serge: Op de mailinglist klasseert men mij onder Down Tempo. Ik ben het er grotendeels mee eens maar het is nogal Free Style. Je kunt er moeilijk een muzikaal etiket op plakken want het stuk heeft veel verschillende invloeden. Het tempo is eerder rustig, maar een echte structuur ontbreekt. Er zitten zowel country- als dub reggae-invloeden in, met nog wat elektronica om het compleet te maken.
Het is een weergave van muzikale genres die mij raken.

Je bent onze Belgische delegatie?
Serge: Inderdaad, uit de 3000 kandidaten werden er 60 geselecteerd, twee groepen van 30 deelnemers uit alle hoeken van de wereld. Zelf maak ik, als enige Belg, deel uit van de tweede groep.
Het zal een multicultureel gezelschap worden maar het is niet zo dat er uit elk land iemand vertegenwoordigd is.

In die trip zitten dan mooie carrièrekansen?
Serge: Dat weet ik niet, maar het is in ieder geval een unieke kans om veel bij te leren en interessante mensen te ontmoeten. We krijgen daar de kans om workshops te volgen bij internationaal bekende DJ’s en producers. Dat is uniek!
Ik vind het fantastisch dat ik kan meegaan maar ik heb nooit de ambitie gehad om professionele DJ te worden. Het komt nu wel goed uit en het is goed meegenomen, maar mijn hoofddoel is en blijft een eigen studio zodat ik me kan toeleggen op het produceren, voor mezelf én voor andere artiesten. De droom is dus nog verre van vervuld.

In de film is een producer degene die het geld op tafel legt. Is dat ook zo in de muziekbusiness?
Serge: Produceren is voor mij: iets in je hoofd hebben, iets willen creëren in een bepaalde stijl. Je hebt bijvoorbeeld een gitarist en een drummer nodig en die breng je samen om je idee verder uit te bouwen.
En dan ga je aan de slag!

Heb je grote voorbeelden onder de hedendaagse DJ’s en producers?

Serge: Dat is nogal moeilijk te zeggen. Ik heb verschillende favorieten, zoals Kenny Hawkes en Mr C. Er zijn dan ook meerdere stijlen die ik kan appreciëren. Derrick May vind ik ongelooflijk qua stijl. Ik hou van zijn vlotheid en beweging. Toen hij, enkele weken geleden in Café d’Anvers kwam optreden, stond ik de hele tijd als in een trance te kijken naar hem. Alles komt natuurlijk over maar is uitgerekend. Het lijkt alsof hij niks aan het toeval overlaat. Hij laat zich volledig gaan en tovert met tonen en frequenties. Dat wil ik ook bereiken. Ik ben soms te zenuwachtig als ik aan het draaien ben. Als die zenuwen weg zijn, durf ik meer en klinkt alles ook vlotter. Toch doet Derrick het nog honderd keer beter.

De studie van de klassieken

Je houdt ook veel van jazz. Je zat in Boston toen je ermee in aanraking kwam? Jazz lijkt mij meer iets voor mensen die al een zekere rijpheid hebben. Je was pas 20…
Serge: Jazz is muzikaal anders, jazz is respect, jazz is de vrijheid van muzikaal talent. Echt experimenteel soms. Het zijn de échte muzikanten die zich overgeven aan muziek. Het is het wetenschappelijke van muziek. Ik zat in een wetenschappelijke fase in mijn leven. Ik was keihard aan het studeren, economie, financiën, allemaal wetenschappen.
Jazz is het fundament van veel andere muziekstijlen in de hedendaagse muziek. Je hoort in elektronische muziek dat er heel veel is gesampled. Ik wou terug naar de roots van wat ik graag hoor.

Jazz kan je vergelijken met de studie van de klassieken.
Wat is hét instrument in de jazz?
Serge: Xylofoon, drums, gitaar, saxofoon. Het kan alles zijn. Dat heeft geen belang. In elk optreden heb je een bepaald moment waarop elke muzikant zijn ding doet. Free the drummer, free the gitarist, dat hij zich echt kan uitleven.
Het blijft altijd in een bepaalde richting maar tegelijkertijd gaat het alle richtingen uit, free style dus.
Dat heb ik gemerkt in Boston, de Good Life jazz club, er is een bepaalde rivaliteit maar toch niet helemaal: je mag wel ‘showen’ maar als iemand teveel ruimte inneemt, is dit echt een probleem. Ik was bij een optreden op zondagnacht: het was een open night.Iedereen kon er komen spelen. Er was die avond een drummer die overdreven veel aandacht opeiste, waardoor de muzikanten achteraf wel kwaad waren.
En ik begrijp dat: het mooie in jazz is voor mij dat iedereen zijn ruimte krijgt om te experimenteren.

Als een vis in een aquarium

Je hebt in New York gewoond? Dat was voor 9/11? Wat vind je van de stad?
Serge: New York is een fantastische stad. Ik vond het heel erg om daar weg te gaan, die vibes, die energie. Ik voelde mij daar onmiddellijk thuis, als een visje in een aquarium.

Een aquarium?

Serge: Wel, eens je in het centrum van New York zit, bijvoorbeeld in Manhattan, is het heel moeilijk om eruit te geraken; in het weekend trok ik wel eens naar Long Island, een wijk buiten New york, met een vissershaven en een strand. Veel New Yorkers ontvluchten in het weekend het jachtige tempo van de werkweek. Voor je daar geraakte, deed je er al twee uur over om uit het centrum te geraken.

Terug naar Antwerpen: Je opent hier volgend jaar een winkel samen met dj Koenie (Wally’s Groove World)? (www.wallysgrooveworld.com)

Serge: Het project zit nog in de ontwikkelingsfase zodat ik er nog niet veel kan over zeggen. Maar samenwerken met Koenie lijkt me alvast een leuke uitdaging.

Een reden te meer om Serge volgend jaar nog eens aan de tand te voelen.
Wil je zijn avontuur in Kaapstad volgen, surf dan naar www.redbullmusicacademy.com

de europrinses deel twee, save Laura

Beste lieve mensen

Dit is een oproep tot hulp. Het is een noodkreet van een ongefortuneerde vrouw, die probeert haar dromen waar te maken maar verzuipt in het moeras der financiële miserie
Als u houdt van mijn verhaaltjes, dan mag u, voelt u zich vrij, mij steunen in mijn carrière.
U doet een donatie van twee, drie of vijf euro (meer mag uiteraard ook)
met in de mededeling uw naam, zo kan ik u opnemen in het voorwoord van mijn roman, die ten laatste binnen drie jaar moet af zijn.
320-0054475-31

Ik ben namelijk volledig failliet. Ik heb een paar schulden die ik moet betalen
maar zonder een vaste job en hier en daar wat interims lukt het niet.
Ik ben niet ziek maar wordt het misschien wel van deze uitzichtloze toestand.
Ik wil vooruit in het leven, mijn schrijversdroom waarmaken maar het lukt niet
zonder enig kapitaal. Hoe moet ik mijn drie andere jaren aan de Schrijversacademie betalen? Hoe kom ik aan degelijk materiaal om mee te werken ipv die oude pentium drie waar maar 6.5 gigabyte op staat? Hoe geraak ik van start met mijn eigen zaak, zonder enige tegemoetkoming? Journalist of schrijver zijn, dat doe je niet voor het geld of het prestige, dat doe je omdat er niets anders is dat je kan.

About agent Cooper, he still exists

I am about to tell you a secret. Agent Cooper still exists and had an important place in my life. Maybe still, but less exclusive, as he lives together with a woman.
No, her name is not Diane. But before he really settled down with his girl, Dale and Laura hung out together for a while. Dale was in love with Laura but he did not want to cheat his girlfriend.Anyway, he did, simply by being in love with Laura.
One day, Dale and Laura went to party in Café d'Anvers, seven years paradise. Laura had been begging all day to her gayfriend
Please darling, make me look like the Real Laura Palmer
And he did. Vladimir tried to help her as much as he could with her hair and make up
When he finished and she finally dared to take a look in the mirror
she screamed out
Wauw, this is amazing, I really look like her!
She arrived at the party with great expectations. But the strange thing was, nobody noticed that she was Laura Palmer. As she was wearing a crown, most people thought she was Miss Paradise or even Miss Belgian Beauty. Suddenly, Dale appeared and what he said was so magic: Hey, you look like Laura Palmer! At once, she realised that it had to be like that, that only Dale would recognise her. He was the only one who also had a ticket to their world...

Twin Peaks, why I am Laura Palmer 8

Twin Peaks is één van mijn favoriete series aller tijden. De muziek, de sfeer van het kleine stadje, de rare mensen die erin voorkomen (de dame met het houtblok, het kleine dansende mannetje, maar ook het mysterie rond de moord op Laura Palmer, die iedereen in de ban houdt. Agent Dale Cooper die steeds rapporteert aan zijn trouwe secretaresse Diane, koffie met kersentaart. Indianen, deductieve methodes die gehanteerd worden om de moord op te lossen, intriges in het stadje, affaires die aan het licht komen, mensen die niet blijken te zijn voor wie ze zich uitschijnen. Zoals Laura Palmer, het zogezegde 'decent schoolgirl' die een hidden agenda blijkt te hebben. Ik ben ook een braaf schoolmeisje geweest, bedeesd en verlegen. het heeft jaren geduurd vooraleer er een andere kant in mij naar boven kwam, een minder brave kant, de spontane, ondeugende ik. Iedereen kan Laura Palmer zijn, iedereen heeft een schaduwzijde die complementair is met de bovenzijde. het is de kwestie om de yin en yan in evenwicht te houden.Ik vond dat Laura Palmer te vroeg is gestorven. Ze verdient meer eer. Ik hou van de parallelle werelden van David Lynch, het magisch-realistische in zijn opzet. Daarom zal David Lynch begrijpen dat Laura Palmer niet echt dood is maar een nieuwe kans krijgt in haar achtste leven. Dit leven zal ze proberen veel beter te benutten. Moet ze aandacht schenken aan toevallige gebeurtenissen zoals David Lynch die vorig weekend in Rotterdam een lezing gaf over transcendente meditatie? Blijkt toch dat Laura Palmer 8, ja ik, zich net heeft ingeschreven voor een lezing TM in mijn eigen straat. En nu krijgt mijn blog media-aandacht... Zou het met elkaar iets te maken hebben, dat dit het juiste moment is om vooruit te geraken en alle tools worden aangereikt, alle hulpmiddelen die kunnen bijdragen tot een zeker succes en gevoel van gewaardeerd te worden? Als dat zo is, schrijf ik een brief naar David Lynch

De Dollarprinses versus de Europrinses, save me!

Aan alle nieuwe bezoekers! Massaal reageren asjeblieft, ook een schrijfster krijgt graag respons, dat is leerrijk en sterkt haar in haar groei naar het ultieme
Wat is het ultieme? De Pullitzer price (volgens mijn opticien). De Gouden Uil? De Libris Prijs? Of kunnen overleven tot zodan, anders komt die Gouden Uil er nooit.
Het ultieme is kunnen leven van wat je graag doet, de kans krijgen je dromen waar te maken. En dat is me helaas nog niet gelukt ondanks mijn postgraduaat in de journalistiek dat ik in 2003 heb behaald, zie ik tot mijn grote treurnis dat een aantal BV's die niet eens serieus kunnen schrijven, de reportages mogen maken of de columns mogen schrijven die ik even goed of beter kan maar niet krijg omdat ik geen BV ben. En wat omhelst eigenlijk het BV zijn? Waarom is iemand BV? Omdat die één of ander groot talent heeft? Niet per se, maar hij heeft een publiek. Ik kick absoluut niet op het BV zijn op zich, ik blijf eigenlijk liever in de anonimiteit maar
hoe geraak ik dan in godsnaam aan een job in de media, als niemand me eerst kent.
LEER ME KENNEN. HELP MEE om een hype rond mij te creeëren!Beste lezers, ik probeer te schrijven voor iedereen, ook voor mensen die in eerste instantie zeggen dat ze nooit lezen. Geef mij één kans, lees mij
en vertel mij hoe het komt dat u normaal niet leest maar dit wel prettig vond?
Mijn doel is jullie niet te overladen met bombastisch gedoe (alhoewel dat in mijn melancholische momenten wel mogelijk is.)
Hetgeen nu belangrijk is, hoe geraak ik uit de financiële miserie?
Vorig jaar las ik een soort sprookje, de Poolse Karyn Bosnak die op een glamourredactie werkt en zo hard aan haar imago werkt dat het gat in haar hand
steeds groter wordt. Op een dag beseft dat ze failliet is en alles moet verkopen.
Ze richt een site op www.savekaryn.com
Gelukkig voor haar had ze allemaal dure merkkleding en handtassen bij elkaar gekocht, waar ze toch nog wel wat centjes kon uit halen: Prada, Versace, Marc Jacobs, Louis Vuitton, Manoloh Blahnik, etc. Het New Yorkse meisje met de zwavelstokjes had toch nog wel wat reservelampen in haar jasje zitten. En veel
zelfs want haar site bleek een geweldige stunt te zijn. Media-aandacht alom.
Nu wordt haar verhaal verfilmd: de dollarprinses. Mensen vonden haar zo sympathiek dat ze hoge bedragen boden voor de luxespullen waar ze zo grootmoedig afstand van deed.
Ik heb ook wel een paar spullen waar ik grootmoedig afstand van doe.Ik had ze op e-bay willen zetten maar helaas, mijn digitale camera heeft het begeven...
Ik zit namelijk ook wat in de nood, weet u. En niet omdat ik mijn fortuin heb verbrast voor een aantal designerkleren maar omdat ik al anderhalf jaar probeer mijn leven een nieuwe wending te geven. Ik ambieer de ondankbare job van journalist.
Ik ben een informatievreter op het gebied van cultuur: muziek, architectuur, films, mode, literatuur, poëzie, make up, ik ben op de hoogte van alle nieuwe trends. Ik heb
al zoveel moeite gedaan om ergens respons te krijgen. Stuur je idee maar, zegt men.
En wanneer krijg ik antwoord? Als ik in de dagbladwinkel binnenstap en voor de zoveelste keer zie dat ik dezelfde ideeën had als de anderen en dat ik dat artikel even goed had kunnen afleveren? Mensen die hetzelfde zoeken als ik, weten hoeveel energie erin kruipt om binnen te geraken op een redactie. Die mensen weten ook dat de contracten dun gezaaid zijn.
Hoe groot is mijn ergernis als ik merk dat er weer eens een ongetalenteerde BV met mijn eventuele broodwinning gaat lopen. Tis misschien daarom dat ik via deze blog eerst BV kan worden en dan de job van mijn leven kan vinden?