Aan alle nieuwe bezoekers! Massaal reageren asjeblieft, ook een schrijfster krijgt graag respons, dat is leerrijk en sterkt haar in haar groei naar het ultieme
Wat is het ultieme? De Pullitzer price (volgens mijn opticien). De Gouden Uil? De Libris Prijs? Of kunnen overleven tot zodan, anders komt die Gouden Uil er nooit.
Het ultieme is kunnen leven van wat je graag doet, de kans krijgen je dromen waar te maken. En dat is me helaas nog niet gelukt ondanks mijn postgraduaat in de journalistiek dat ik in 2003 heb behaald, zie ik tot mijn grote treurnis dat een aantal BV's die niet eens serieus kunnen schrijven, de reportages mogen maken of de columns mogen schrijven die ik even goed of beter kan maar niet krijg omdat ik geen BV ben. En wat omhelst eigenlijk het BV zijn? Waarom is iemand BV? Omdat die één of ander groot talent heeft? Niet per se, maar hij heeft een publiek. Ik kick absoluut niet op het BV zijn op zich, ik blijf eigenlijk liever in de anonimiteit maar
hoe geraak ik dan in godsnaam aan een job in de media, als niemand me eerst kent.
LEER ME KENNEN. HELP MEE om een hype rond mij te creeëren!Beste lezers, ik probeer te schrijven voor iedereen, ook voor mensen die in eerste instantie zeggen dat ze nooit lezen. Geef mij één kans, lees mij
en vertel mij hoe het komt dat u normaal niet leest maar dit wel prettig vond?
Mijn doel is jullie niet te overladen met bombastisch gedoe (alhoewel dat in mijn melancholische momenten wel mogelijk is.)
Hetgeen nu belangrijk is, hoe geraak ik uit de financiële miserie?
Vorig jaar las ik een soort sprookje, de Poolse Karyn Bosnak die op een glamourredactie werkt en zo hard aan haar imago werkt dat het gat in haar hand
steeds groter wordt. Op een dag beseft dat ze failliet is en alles moet verkopen.
Ze richt een site op www.savekaryn.com
Gelukkig voor haar had ze allemaal dure merkkleding en handtassen bij elkaar gekocht, waar ze toch nog wel wat centjes kon uit halen: Prada, Versace, Marc Jacobs, Louis Vuitton, Manoloh Blahnik, etc. Het New Yorkse meisje met de zwavelstokjes had toch nog wel wat reservelampen in haar jasje zitten. En veel
zelfs want haar site bleek een geweldige stunt te zijn. Media-aandacht alom.
Nu wordt haar verhaal verfilmd: de dollarprinses. Mensen vonden haar zo sympathiek dat ze hoge bedragen boden voor de luxespullen waar ze zo grootmoedig afstand van deed.
Ik heb ook wel een paar spullen waar ik grootmoedig afstand van doe.Ik had ze op e-bay willen zetten maar helaas, mijn digitale camera heeft het begeven...
Ik zit namelijk ook wat in de nood, weet u. En niet omdat ik mijn fortuin heb verbrast voor een aantal designerkleren maar omdat ik al anderhalf jaar probeer mijn leven een nieuwe wending te geven. Ik ambieer de ondankbare job van journalist.
Ik ben een informatievreter op het gebied van cultuur: muziek, architectuur, films, mode, literatuur, poëzie, make up, ik ben op de hoogte van alle nieuwe trends. Ik heb
al zoveel moeite gedaan om ergens respons te krijgen. Stuur je idee maar, zegt men.
En wanneer krijg ik antwoord? Als ik in de dagbladwinkel binnenstap en voor de zoveelste keer zie dat ik dezelfde ideeën had als de anderen en dat ik dat artikel even goed had kunnen afleveren? Mensen die hetzelfde zoeken als ik, weten hoeveel energie erin kruipt om binnen te geraken op een redactie. Die mensen weten ook dat de contracten dun gezaaid zijn.
Hoe groot is mijn ergernis als ik merk dat er weer eens een ongetalenteerde BV met mijn eventuele broodwinning gaat lopen. Tis misschien daarom dat ik via deze blog eerst BV kan worden en dan de job van mijn leven kan vinden?
3 opmerkingen:
HEt gaat om wie je kent in zulk wereldje. Het gaat ook enorm snel, iemand die vandaag de artikels schrijft in een populair blad, kan morgen totaal in de vergetlheid zijn gesukkeld, of voor een goedkope soap-serie schrijven. Je weet maar nooit. Jezelf hypen is mogenlijk, maar je zelf populair maken bij redacties is al een ander paar mouwen. Ik ken zelf een aantal mensen in die branche, en ze zijn meestal allesbehalve gelukkig als je het zo hoort. Want alls gaat altijd beter in het buitenland, alles gaat vervelen hier in ons kleine landje. De vraag is, waarom wil iemand per sé bij de BV kliek horen? Waarom wil iemand artikels schrijven over mode en behangpapier? Waarom zijn trends zo belangrijk?
Ja, eignenlijk ben ik je mee aan het hypen :)
jongens, doe alsjeblieft niet zo zielig, zeg! (starters)jobs in de media zijn, net zoals de meeste andere jobs voor starters, minimaal qua jobeisen, voordelen en verloning. kortom: middelmatige jobs, die perfect ingevuld kunnen door de doorsnee persoon met de juiste middelmatige kwaliteiten. probleem is enkel dat er voor de meeste vacatures gewoon veel te veel kandidaten zijn. en het bedrijf in kwestie daar lekker misbruik van maakt: "ben jij HET talent dat we zoeken?" yeah, right. terwijl ze goed weten dat er op elke straathoek wel een pipo rondhangt die de job prima aankan. maar nee hoor, ze moeten per se 'de beste' hebben. en, daar er zich vaak nogal veel kandidaten aandienen met vergelijkbare kwaliteiten, wordt dat 'beste' best ruim interpreteerbaar: vlotste, best scorend op schriftelijke proef, fiscaal interessantste, bekendste van radio en tv of gewoon goed in bed. waar ik naartoe wil met dit betoog? geen idee. of toch: hoe succesvol solliciteren niet meer is dan de combinatie van talent, doorzetten en een grote dosis GELUK (niet in de zin van happiness, doch meer van hoerensjans). over de eerste twee spreek ik me in jouw geval niet uit, maar met nummer drie lijkt het vooralsnog idd niet zo mee te vallen. Beterschap daarmee.
Barend
sollicitatieconsulent en schrijver zonder verhaal (maar dit heb ik toch maar mooi weer eens neergepend!)
Hey,
je geluk is aangekomen! en wel in de vorm van instant-BV-schap, middels een leuk artikeltje en dito fotootje in Metro. 't is maar dat je 't weet.
Een reactie posten