de denkbeeldige wolven

Ik moet mijn huiswerk voor de schrijversacademie afmaken. Daarna ga ik op café en dan zie ik hopelijk mijn lief. Ziet u, mijn lief is geen gemakkelijk iemand maar ik hou wel van hem. Waarschijnlijk omdat ik ook geen simpel mens ben. Mij wil je niet kwaad zien, toch niet echt kwaad want als ge wilt, breek ik dan gans uw kot af.
Misschien is dat nog een goede job voor me: afbraakwerken Vertommen.
Sanitair Vertommen, dat bestaat bijvoorbeeld al. Er zijn zoveel Vertommens.
Ik vind het een vreselijke naam, het geeft altijd aanleiding tot flauwe korte gedichtjes: vertomme, verdomme of: verdomme, vertomme. Ge ziet veel origineels is er niet aan. maar goed, de volle maan is hard aan het schijnen en ik voel de kracht ervan. Mijn manische buien worden er sterker van, ik beheers beter het toetsenbord en de snelheid van de aanslagen is bijna het dubbele. Overdrijven gebeurt in nog sterkere mate dan voorheen ik voel een vreemde drang naar het absurde gebeuren
Want geloof me, als u ervoor openstaat, just give it a try, steek uw beste vals gebit in, ga op een heuvel zitten en huil mee met de denkbeeldige wolven
Ik ga er alvast van door! tsssjusss!

New York, 2001, let me return

vrijdag 23/o8 2001:
alleen het Guggenheim gezien. Aangekomen in de namiddag op JFK, met een uur vertraging. Van daar uit de bus genomen naar Port Authority (een retourticket want helaas zijn we binnen tien dagen terug. Een retourticket is iets goedkoper) Port Authority is een station waar een immens groot winkelcentrum is, met verschillende verdiepingen. Port Authority geeft uit op Fifth Avenue. Tom en ik komen buiten. De grote billboards overweldigen ons. New York, dat zullen we al snel merken, ontlokt vele 'ooh's en aah's en een stijve nek.

We nemen de metro naar 20th West Street, om onze koffers te droppen in een shabby hostel. Onze kamer is klein, er kan enkel een dubbel bed staan. Degene die boven slaapt, krijgt nog eens het licht van de vreselijke tl-lamp in zijn ogen. Tom offert zich op, he can be such a gentleman. 's morgens is hij een beetje boos. Hij is nog aan het slapen en ik ben al druk aan het rommelen in onze koffers. Ik heb me lang ingehouden maar de zon schijnt al sinds zes u door de blinden. Ik ben dynamisch, ik ben wakker, ik kan de hele stad veroveren! Ik wil hier geen tijd verdoen op deze stoffige kamer, die een duimbreed groot is. En dat voor 65 dollar voor twee personen maar ja, that is New York, apparently.

l'amour en rouge, een gedicht uit 1990

Onder het rode licht
van de neonreclame
aanraking van rode lingerie
wild
onbeheerst

sluit je ogen
beheers je lippen
kom in de wereld van
de illusie
namaakliefde te koop
alles is fake

dit soort fake
is duur

doornroosje sliep te lang

Ik viel bijna in slaap
ineens was jij daar met fonkelende bruine ogen
om mij wakker te maken
en mij te ontvoeren naar
een feestje

het leek alsof we
elkaar al heel lang kenden
en ik voelde me veilig
alsof we op reis
waren en

naar een feestje gingen
om de toerist uit
te hangen
misschien pikte
ik jouw gevoel op

jij ging mee met mij
ik was beter met
jou meegegaan
misverstanden
die er niet hoeven te zijn
want ik ben vrij

vrij om jou tegen
te komen en
heerlijk in slaap
te vallen, passie
onder controle
veel te bijzonder ben jij

veel te biezonder
te intrigerend en
zo anders dan
de meesten, passie
naar beneden
en slapen

slapen en wakker
worden, volkomen
verbijsterd, maandag
ochtendhumeur een dag
te vroeg, wat is er fout
gegaan, zeg me dat
het niets is en kus mij


voor je weggaat...
moet ik dan eeuwig slapen?

de valse lente

daar zat ik dan op de groene bank
het is half zeven
23 maart
mijn vingers voelen
verkleumd aan
jij komt niet
naar buiten
je weet niet
dat ik fysisch
enkele meters onder jou zit
op de groene bank
waar vorig jaar
de zon scheen
en ik bloesems uit jouw
engelen krullenhaar viste

Het was een valse lente
4 dagen geleden
liet jij mij jouw lippen
lezen: het leek of je
fluisterde, je hebt mij
gered, ik breng nu de
lente in jouw hart

De volgende dag
scheen de zon
maar niet voor mij
jij wist niet eens
dat wij samen
de lente waren
ik was alleen
met mijn romantiek
jij kuste me wakker
maar zelf viel je
daarna in
een onwetende slaap

Barcelona 1999, girl on the rebound

Mijn grote liefde
wat waren wij verliefd in Barcelona
En hoe belachelijke ruzies om de smaken
van ijsjes

Hoe we het weer goedmaakten
na dramatische ruzies
beetje brommen
deed jij
ooh...ik was zoo gelukkig

Niemand kan evenaren
hoe gelukkig wij
toen waren

alles wat er na komt
is waardeloos
want niemand
hield van mij zoals jij


dat hoorde ik nu
na maanden in het
timbre van je stem
hoe lief jij mij had
maar nu als een vage echo

Ode aan Gainsbourg 1990

Rook nog een Gitane
voor je sterft

je hebt het haar niet gezegd
'je suis venu te dire que je m'en vais'
ze is geschrokken
weet je

je hebt het niet verteld
je vele vrouwen
je zei wel
'je t'aime moi non plus'

geen'Lemon Incest' meer
met Charlotte
Rook nog maar een Gitane
je laatste
beroemd ben je al

Gainsbourg is dood
hij gaf me herinneringen
als eerbewijs
koop ik een pakje Gitane
een Harley is
me iets te prijzig

Het is jammer, ik was van plan om het gedicht rond te delen op Soirée Gainsbourg en dat is er niet van gekomen omdat ik dood was in cyberland. Geld maakt dan misschien niet gelukkig maar het is wel handig als je on line wil blijven...donaties altijd welkom op 320-0054475-31. Ik beloof dat het nuttig besteed wordt!

een gedicht voor mijn overleden tante Gusta (1996)

Je moet weten dat op het moment dat ik het gedicht schreef, helemaal niet wist dat mijn tante, van wie ik dacht dat die zoveel van me hield, me eigenlijk gebruikte als dochter, omdat zij geen kinderen kon krijgen. Op zich is dat niet zo erg, tenzij je dan ook nog weet dat er een vete was tussen mijn ouders en mijn tante en nonkel. Ik als kind, stond middenin die vete, mij van niets bewust. Maar ik werd wel gebruikt om mij moeder te kwetsen! Mijn tante lokte mij met lieve woordjes en lekkere gerechten, hetgeen mijn mama mij niet kon geven op dat moment! Mijn moeke was zelf opgegroeid in een emotioneel arm gezin. Op een gegeven moment is mijn tante me beginnen 'verstoten'. Ze vond dat ik niet genoeg voor haar deed. Ze vond dat ik een studierichting volgde (Latijn) die niet voor 'mijn stand' was. Ik was 16, ik voelde een lichte wrevel en opstandigheid. Mijn katholieke tante die denkt in termen van klassen? Help. Van toen af is het bergaf gegaan. Een jaar voor haar dood ging het terug beter, wou ze opnieuw contact. Jammer dat ze me niet vertelde dat ze kanker had...het gedicht heet: ode aan mijn liefste tante
net als rozenblaadjes
van de rode en roze rozen
uit jouw rozentuin

die door een wervelwind
ik-weet-niet-waar naar toe gaan
ben jij weggerukt uit mijn leven

zonder afscheid te kunnen nemen
geen woord kunnen wisselen
over wat er gebeurd is
en wat er niet gebeurd is

jij die het licht in mijn leven was
je nam me mee naar een zonnig paradijs
en we koesterden
zoete geheimen

waar ben je nu gebleven
ben je nog bij mij
heb je me vergeven
zie je hoe ik lijd

jij, die als een moeder was
ik, je onechte dochter

als een feniks in cyberland

Een feniks, de naam alleen al, doet vermoeden dat het om een vreemdsoortig wezen gaat. Wel die feniks, dat ben ik. Ik ben in as opgegaan en ik herrijs uit mijn eigen as. Ik weet niet of ik sterker ben dan ooit, misschien wel in wezen maar niet in mijn bankrekening. Ik beloof mezelf plechtig om elke morgen te bloggen zodat mijn talloze fans niet op hun honger moeten zitten. Ik wil opnieuw beginnen met een gedicht, geschreven door mijn dierbare grootnonkel, opgedragen aan mij. Het gaat over zijn vrouw en hoe hij die mist. Op 8 juli 2002, wanneer hij dit schreef, was hij honderd jaar en een paar maanden oud:

Mijn vrouw en ik

Je bent gezeten op mijn knie
wijl ik bedeesd je oog bezie
mijn handen blijven stil en roerloos
omdat ik het stil genot verkoos

Ik kan je niet vergeten
mijn hart ligt aan jouw keten
die ik toch nooit kan breken
als jij niet bent geweken

actief bloggen en podcasten

Het leven is moeilijk voor een beginnende schrijfster. Nu zit ik met zoveel inspiratie maar mijn pc is gecrashed, waarschijnlijk door een vervelende gamende stalker, die eerst pretendeerde een vriend te zijn maar dan onverwacht vijand werd, simpelweg omdat hij me niet kon krijgen. Hoe zou hij me kunnen krijgen,ik die al reeds getormenteerd ben door het verlies van mijn Grote Liefde. Hij is trouwens veel te jong, wat kan ik doen met iemand van 20 jaar die net komt kijken? Het ergste is dat die jongen dat niet begrijpt en dat ik die misschien zwaar gekwetst achterlaat maar ik heb geen tijd te verspillen aan dingen die mij achteraf misschien pijn doen. Ik moet actief bloggen, in maart komt er namelijk een algemene site waarin alles blogs vermeld worden. En dan heb ik het nog niet over Podcasting, de nieuwe trend
in blogland, de combinatie tussen I-pod en blospot.Iedereen zijn eigen radiostation, blokletterde de kop in de DS van vorige week. Dat zal dan toch weer voor de meer gefortuneerden onder ons zijn want momenteel heb ik geen pc en geen I-pod. Als iemand mij wil helpen met mij carrière, mag die mij altijd een pc kado doen, bvb die firma die daar pc's opknapt en naar de ontwikkelingslanden stuurt, die mogen aan mij ook ééntje geven, ik ben een ontwikkeld persoon die de pc goed zal benutten. Vergelijk mijn situatie maar met die van een fotograaf zonder toestel ofeen schoonmaker zonder gereedschap. Ik ben niets meer zonder pc.

Virussen verdwenen, firewall doorbroken op Gedichtendag

virussen zijn de dood van elke actieve blogspot.
Asjeblief, maak mijn dode blogspot terug levend
heb kompassie met mijn pc-problemen

Neem mij op in de site van blogspots
Ik heb het niet over tsunami's maar
over bijvoorbeeld de veelkleurigheid van Ramsey Nasr
en de mooiheid aan zijn taalgebruik

Ramsey, ik vind uw gedicht vooral lang
en mooi maar zoals jij zei in je
interview in zone nul 3:

dat je nog maar twee strofen had geschreven
heb ik wortel en stengel gelezen
en bewaar ik bloem als dessert.