Een feniks, de naam alleen al, doet vermoeden dat het om een vreemdsoortig wezen gaat. Wel die feniks, dat ben ik. Ik ben in as opgegaan en ik herrijs uit mijn eigen as. Ik weet niet of ik sterker ben dan ooit, misschien wel in wezen maar niet in mijn bankrekening. Ik beloof mezelf plechtig om elke morgen te bloggen zodat mijn talloze fans niet op hun honger moeten zitten. Ik wil opnieuw beginnen met een gedicht, geschreven door mijn dierbare grootnonkel, opgedragen aan mij. Het gaat over zijn vrouw en hoe hij die mist. Op 8 juli 2002, wanneer hij dit schreef, was hij honderd jaar en een paar maanden oud:
Mijn vrouw en ik
Je bent gezeten op mijn knie
wijl ik bedeesd je oog bezie
mijn handen blijven stil en roerloos
omdat ik het stil genot verkoos
Ik kan je niet vergeten
mijn hart ligt aan jouw keten
die ik toch nooit kan breken
als jij niet bent geweken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten