Gisteren op Petrol heb ik een vrouwelijke deejay gezien die qua talent gerust naast Isabel en Clémentine mag gaan staan. Monika Elektronika, een vriendin van onze vertrouwde Josz, die vanavond schitterde in afwezigheid.
Het was een rare avond. Mijn planning in het honderd gelopen. Mijn verslag is nog niet af. Daarom was ik zo pissed. Dan nog eens Glimwormpje die zich de hele tijd heeft zitten moeien met mijn huishouden. Het is een beetje een aanpassing, Laura en ik in het huishouden. Ze houden er andere gewoonten op na. Mensen van Buenos Aires gooien hun afval op 1 hoop: papier bij glas, groenten bij conserven, flessen en sigarettenpeuken; Recycling is duidelijk niet aan hen besteed. Gisterenmorgen kwam ze hier binnengevallen, nou ze heeft me wakker gebeld, zoals je kon lezen in het vorige verhaal. Ik had niet genoeg geslapen. Ze vraagt voortdurend dingen. Waarom lijkt iedereen te denken omdat ik werkloos ben, dat ik niets te doen heb? Waarom moet ik mezelf verdedigen terwijl het werk dat ik doe momenteel weinig opbrengt?
Waarom begrijpt niemand dat ik mijn deadline nu wil halen? Een pentium 4 met een harde schijf van 120 gigabyte schept een wereld van mogelijkheden, een gevoel van enthousiasme. Een machtig wapen voor een schrijfster om al die windows op de wereld snel te kunnen openklikken en al mijn researchmateriaal klaar te hebben achter mijn word-document. Maar welke ziekte heerst er in deejayland? Elke website lijkt wel 'under construction te zijn ofwel wordt ie opnieuw gelanceerd. Deejays hebben ook niet de gewoonte om elke dag hun e-mail te lezen. Liever zullen ze hun platen meesleuren naar een gelegenheid waar ze eventueel de steels of wheel kunnen spinnen. Misschien dat het zien van een set aanstekelijk werkt. Tiga was er zonder zijn friends.
Ik raak in gesprek met den Tom van Lowlands die mijn verslag ook wel wil lezen. Tiga is fan-tas-tisch wouw...pleasure from the bass en nog vele andere nummers die opt moment allemaal mijn lievelingsnummers zijn. Den Tom dacht dat het niet goed ging met zijn grootmoeder maar ik had gelijk, het ging niet goed met Tiga's moeder. Poor guy, in all his misery, he gives away a great set. Na Tiga wil ik naar huis. Buiten spreekt iemand me aan: 'ik ken jou niet', antwoord ik. 'Ik ken jou wel', repliceert hij. 'Ah ja van waar dan?' Ik bekijk hem maar hij zegt me echt niets; soms ben ik met mijn hoofd in de wolken. Wat me overigens bevalt, zeker als je een hele week hard hebt gewerkt.
'Ik ken jou vanop het scherm?' 'Wat?' Oh ja natuurlijk, het is PDW, mijn chatmate, ex-deejay. Hoe maf, want ik had dan eindelijk toch eens met mijn tweede onbekende chatmate afgesproken. Hij zou mij voorzien van een snoepje. Mijn beste vriend was weer aan het zeuren dat het niet goed is maar mijn dokter heeft er geen bezwaar tegen. Voor die drie keer per jaar dat ik me bezondig aan een roesmiddel. Dat is veel erger dan elke dag in het café te zitten zuipen tot je lever er bijna uit hangt. 'Zolang je maar van de coke blijft, is zijn besluit.' En ja, ik heb een dokter die een goede naam heeft. 'Met mate' is de gulden regel.
In ieder geval, nu deze twee chatmates mij in het echt hebben gezien, is hun enthousiasme ten opzichte van mij gestegen. Beiden willen ze engagement in mij steken. Ik heb de indruk dat mannen niet alleen graag jagen maar dat ze ook graag de prooi van hun soortgenoten afpakken. Of ben ik gewoon aantrekkelijker omdat ik pas seks heb gehad? Blijven die feromonen zo lang rond mij hangen? Het is bekend dat mannen ruiken dat vrouwen seks hebben en daardoor zin hebben. Wat is er van de liefde geworden als we alle menselijke reacties neurobiologisch kunnen verklaren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten