Haarperikelen (deel 2)

Ik ga niet teveel rond de pot draaien en er niet teveel tijd meer aan verspillen. Feit is dat ik zeer ongelukkig was toen ik thuis kwam. Dat kind heeft mijn haar gekleurd met een kleur die mijn natuurlijke kleur benadert. Niet de kleur die ik beoogde. Ik zie er niet uit als de diva die ik wilde zijn. Volgt dat mens dan niet de haarmode? Weet die dan niet dat er meer soorten blond dan ooit dit najaar op de markt zijn? Ik wou Gwen Stefani blond of Marilyn Monroe blond, niet de saaie kleur waar ik nu meer rond loop. Op mijn hoofd staan korte plukken, die ik amper kan verdoezelen. 

Als ik mijn haar was, is het korter dan ik me ooit heb herinnerd. Je mag niet assertief zijn tegen zo'n wijven hé. Want wat gebeurt er dan? Dan krijg je de meest negatieve dingen over je hoofd. 

In een tiental berichtjes werd duidelijk hoe ze over me dacht: ik ben een MARINAAL wijf (zo schreef ze het) Mijn appartement stinkt naar de kattenpis (compleet uit de lucht gegrepen) Ik stink naar kattenpis. Een hoer kan zich nog beter schminken dan mij, ik ben een vies wijf met een een nog viezere kop en volgens haar lacht iedereen mij uit in dat kapsalon, haha, dat vind ik een goei. Het is geen wonder dat ik niet van de grond geraak. Djeezes, ze moest eens weten hoe groot het aanbod nog eens, maar ja ik ben natuurlijk geen hoer, dus ik ga daar niet op in. Ik zie eruit als een bomma van 80 jaar en mijn ogen liggen diep in mijn hoofd. 

 Alle berichten stuurde ik door naar mijn huisbazin. Die heeft het wicht eens goed onder handen genomen en nu heeft ze haar verontschuldigingen aangeboden. Schromelijk te laat want zo'n mensen krijgen echt geen krediet meer bij mij.

 Ik kende haar amper, ik wist dat ze in het kapsalon werkte en ontmoette haar in de gang. Ik ben echt dom en naïef geweest dat ik haar vertrouwde. Nu komt er niemand meer aan mijn haar tot ik vertrek naar Belgrado waar mijn geliefde gayfriend Vladimir de schade zal herstellen. 

Dan maar twee keer per jaar daarnaar toe. Costa Rica waar Monica een zaak probeert op te starten, is momenteel helemaal buiten mijn budget. Het mag stilaan wel eens in orde gaan komen, mijn carrière. Reisreportages, dat wil ik doen. Ik las gisteren in Het Laatste Nieuws zo een reportage en ik dacht, verdomme dat kan ik ook. Als ik een nieuw land bezoek, ben ik zo opgeslorpt door het nieuwe en zo leergierig en enthousiast, dat ik een perfecte reportage ineen kan boksen. Ik moet gewoon de kans krijgen. 

Het lijkt wel een Lottobiljet winnen, de media binnen geraken. Heel veel moeite doen, voortdurend en dan maar hopen dat op een dag de jackpot zich aandient. Ik blijf hopen want The year of the Pig is nog niet afgelopen. En nog meer: it's the year of the GOLDEN Pig, wat plaatsvindt ééns om de zestig jaar. Buiten mijn korte werkervaring bij Bruid en Bruidegom Magazine, was de buit mager. Ik zal maar eens andere varkentjes proberen te wassen. Knorr!!!