een column die ik eens schreef in mei 2007

en vandaag aangepast:

Girl on the rebound




Ik heb me nog eens op een datingsite gezet. Niet om iemand te vinden, slechts om mijn gekwetste ego op te vijzelen van op een veilige afstand. Je kan moeilijk door het scherm kruipen. Je neemt een valse naam aan in dit geval Jane, van Jane Austen, één van mijn favoriete schrijfsters. Het duurt maanden vooraleer ik eventueel met iemand afspreek. De eerste stap is mailen, dan eventueel chatten maar daar hoeft niet noodzakelijk een ontmoeting uit voort te vloeien. Noem het een spel. Maar men heeft met mij ook een wreed spel gespeeld dus ik doe nu hetzelfde met andere mannen, op een zodanig onschuldige manier dat niemand het door heeft en dat ik het afbol voor ik echt iemand ga pijn doen. Noem het een ongezond wantrouwen ten opzichte van mannen, dus ik verkies
de kat min of meer uit de boom te kijken. Maar toch op een dag komt het er van, een date in real life en dat ging als volgt:


Mijn eerste slachtoffer is een architect uit Knokke. We hebben al meerdere keren gemaild. Het wordt tijd om de woorden een klank te geven. We besluiten om met elkaar bellen. Als zijn stem mij niet bevalt, spreek ik niet af. Ik kan echt afknappen op stemmen. Maar de stem van de architect klinkt vriendelijk en warm. Niet écht verleidelijk, maar ijskoningin die ik geworden ben door mijn chocoladen ventje (mijn ex-blanke businessman) wil niet meer smelten. B had een ongelooflijk sexy stem waarmee hij de ganse vrouwelijke bevolking het bed mee kan inpraten. En dat in combinatie met zijn engelachtige uiterlijk (waar helaas een duivel onder schuilt, dat heb je nu eenmaal met mensen die echt mooi lijken, die kunnen het zich permitteren om lelijk te doen tegen iedereen. En als ze het dan écht ook doen en niemand heeft het door, dan is er iets verschrikkelijks aan de hand. Dat wil namelijk zeggen dat mensen zich laten bedriegen door uiterlijk schoonheid die ook innerlijk goed lijkt. In het begin althans…Genoeg gezeurd over de ex, op naar de date.


De architect zakt af naar het Antwerpse en wil een leuke dag met me doorbrengen. Hij heeft me een etentje beloofd en ik mag kiezen waar. Mijn voorkeur gaat uit naar “Le Dôme”, het duurste restaurant van Antwerpen. Daar ging mijn prins op het zwarte paard soms eten met zijn moeder. Met mij is hij maar twee keer gaan eten in twintig maanden, dus de mannen op RDV die mij uitnodigen én voorstellen te betalen, hebben een streepje voor. Met het leven dat ik momenteel leid, is daar geen geld voor, dus een etentje in een restaurant waar ik nog nooit ben geweest, is altijd aangenaam. Ja, ik geef het toe, ik wil niets liever dan een culinaire snob worden. Dat komt ervan, als je in een gezin als het mijne bent opgegroeid. Wij gingen nooit op restaurant! Een mens moet iets doen in zijn leven om de dingen te compenseren.


Hopelijk ziet de architect er niet uit als een miniversie van het monster van Loch Ness want wie zegt dat het uiterlijk totaal geen rol speelt is ofwel blind ofwel oerlelijk of een leugenaar. De bouwmeester ziet eruit als een homo, maar wel zo een gezellige gay, beetje gezet maar met appelwangetjes. Niet mijn ding dus, maar je kan nog met hem gewoon over straat lopen zonder plaatsvervangende schaamte. Mijn goede hart kiest uiteindelijk voor het iets minder dure restaurant “Neuze Neuze”, een verfijnd etablissement gevestigd in vijf prachtig oude middeleeuwse huisjes waar je zowel een “all in menu” als “à la carte” kunt genieten van culinaire lekkernijen. De architect verwacht erg veel van onze ontmoeting want hij is op zoek naar de ware. Dat zou ik wel eens kunnen zijn, dus volgens hem moeten we dat zo snel mogelijk uitzoeken volgens deze methode: in een paar uur vertelt hij me heel zijn leven. Dan begint hij mij op te hemelen, dat ik een mooie vrouw ben, dat ik intelligent ben. Misschien kan hij me wel helpen om een hype te creëren rond mijn schrijverschap. Kortom, hij belooft me gouden bergen. Als begin veertiger heeft hij besloten dat hij de volgende fase van zijn leven als bon vivant wil slijten. En ik heb de kans om daar mee van te genieten, van dat zalige luxeleventje. Misschien kunnen we samen de wereld ontdekken. Allez, ik mag vanàlles organiseren en meneer zal wel mee op de trein springen. Uiteraard moet ik me over geld geen zorgen maken. Deze man heeft zijn sporen zakelijk gezien, goed verdiend en wie weet kan er, moest ik met hem wel iets beginnen, een appartementje van af, waarschijnlijk ontworpen door hem. Ik repliceer dat ik gerust zijn gids wil zijn, maar dat ik niet echt naar een relatie op zoek ben en eerst vanuit een vriendschap wil opereren. Na een gezellige avond (maar niet meer dan dat) besluit ik dat hij betrouwbaar genoeg is om me af te zetten in zijn 4 X 4. Hij pronkt trots met het feit dat hij nog een paar van die vehikels heeft, die echt de moeite waard zijn om in te zitten. Volgens mij was hij er net mee naar de carwash geweest. Ja,ja deze man laat niets meer aan het toeval over. De zoektocht naar de ware kan je maar beter in een nette auto aanvatten. Hij vraagt of ik dan een afspraak wil regelen met een schoonheidsinstituut, want ik heb hem neusweg ingeleid in de wereld van “Crystal Clear”, een behandeling die je tien jaar jonger maakt (Madonna doet het ook) Crystal Clear peelt de huid door middel van kristallen en maakt die terug veerkrachtiger. ‘Dat gaan we dan toch samen doen, want ik wil er ook wel tien jaar jonger uitzien. Ik bedenk dat het pas echt gezellig zou zijn als hij gay was, dan hoefde ik me van het seksuele al niets aan te trekken, want de man is niet lelijk, maar om mij in vuur en vlam te zetten, is er toch iets meer nodig. Zeker na de seks met mijn prins, die grensoverschrijdend lekker was. ‘Meen je dat echt?’ ‘Ja hoor, ga jij maar reserveren. Ik ben ontzettend blij want als arme schrijfster heb ik niet veel geld.Als hij me afzet, probeert hij me te kussen op de mond. Ik trek weg. ‘Sorry, dit gaat te snel voor me.’’Ok, ik begrijp het.’ Daarna hebben we nog één keer gebeld. Ik was naar de Oudaan, aan de Bijenkorf, getrokken, alwaar ik ging informeren voor een behandeling. “Eén behandeling? U hebt er zeker wel tien nodig” riep de schoonheidsspecialiste uit, toen ze de constitutie van mijn huid onder de loep nam. (kostprijs: 800 euro). De architect zweeg aan de telefoon. Hij versmolt met zijn creaties en versteende waarschijnlijk. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Die kristallen zal ik op een ander moeten gaan zoeken.