Het weekend van 17 en 18 november was er weer heel wat te doen. Het SMAK (Stedelijk Museum voor Actuele Kunst) heropende zijn deuren en vierde maar ineens zijn 25-jarig bestaan. Die viering werd ondersteund door een optreden van de Antwerpse groep Monkey Pussy en zou dit weekend muzikale assistentie krijgen van Luc Tuymans, de best betaalde schilder in leven en dus tevens één van onze Antwerpse paradepaardjes.
En ook de Vlaamse Opera aan de Frankrijklei opende dit weekend opnieuw zijn deuren met geleide bezoeken, een ballet van William Forsyth maar daarover later (want ik was er helaas niet maar ik draag de opera een warm hart toe)
Jammer genoeg was ik er niet bij. Het was dan ook weer Siberisch koud niet alleen buiten maar ook binnen in de Gb, alwaar ik zaterdag de hele dag aan de afdeling groenten en fruit stond, gehuld in mijn bruine Killah ribfluwelen jas, een petje en een schort van Enza Jazz Fruit. 110 trays van vier appels heb ik verkocht. Ik was best wel wat trots op mezelf want die appels zijn echt niet goedkoop maar goed, het zijn wel appels die het beste van twee werelden verenigen: namelijk die van de Braeburn en die van de Royal Gala. Eigenlijk kende ik geen van die twee appels maar dat maakte niet uit. Als ik hun naam maar kon reproducerenen de juiste informatie in mijn geordende hoofdje kon onthouden was er niets aan de hand.
The Jazz appel, een klinkende naam voor de appel van het jaar, oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland en nu wegens groot succes wordt die ook geteeld in de vallei van de Loire. Fijn, fijn, nu kunnen we het hele jaar door Jazz appels vreten van overal. In Nieuw-Zeeland teelt men ze van mei tot september. Nou ja, dat kunnen jullie lezen op de site.
Het komt erop neer dat ik toch wel verbaasd sta van mijn verkoopstechnieken. Al gauw was ik grapjes aan het maken. Nou, mevrouw als u een stukje van die appel eet, komt er muziek uit misschien. Wel dat gebeurt maar op één van de duizend hé, net zoals met het winnen van die I-pods (van Apple) die bij die andere appels steken, hoe heten ze ook weer?
Sommige klanten dachten dat ik waarschijnlijk zo een dom verkoopstertje was en stelden vragen bij de naam Jazz appel. En dan begon ik: wel de muziekstroming jazz belichaamt de filosofie van het experiment. Dit is hetzelfde met deze fantastische appel, die een kruising is van twee variëteiten. Noem het idd een experiment, weliswaar een zeer geslaagd dan.
Oudere mensen heb ik kunnen overhalen door te drukken op de gezondheid van de appel. Mevrouwtje, dat verlaagt uw cholesterol hé. Goed tegen hartkwalen. Beroertes...U weet wat ze zeggen mevrouw, zei ik tegen een Engelstalige lady: An apple a day keeps the doctor away. Haar man zegt: tsja mevrouw, in ons geval ligt dat wat moeilijk...Ik was even van de wijs. De heer hielp me uit mijn schok: mevrouw is een dokter! Aha, zei ik. But then you have to eat apples because you won't have time to visit another doctor. Something to remember, de apples werden verkocht.
Premium was een boek kaarten, inspelend op de pokerrage. Een man dacht dat het een pakje sigaretten was. Oen! Wie verkoopt er nu appels en sigaretten tesamen? In de marketing moet ie al niet gaan.
Ik was eerst een beetje terughoudend maar al gauw besefte ik dat de dag aan het vliegen was. Dat komt omdat ik een zeer mondig persoon ben en weet hoe ik elke doelgroep moet aanpakken. Ik voelde me dan ook verplicht de mama's en kindjes sterkt te overtuigen. De kindjes vonden de appel erg lekker. Hij is zoet en een klein beetje zuur, wat hard (voor oude menskes met volledig vals gebit) maar toch sappig en vooral knapperig. Vergelijkingen met de Pink Lady waren niet van de lucht, al weet ik abso-fucking-lutely niet meer hoe die appel smaakt. Vaak kwamen kindjes met grote vragende ogen een paar keer terug aan mijn stand. Sommigen kregen wel drie tot vier stukjes appel en dat is niet meer dan juist! Het was die dag mijn plicht om de volgende generatie stevig in de watten te leggen en hun zo vroeg mogelijk te sensibiliseren. En nog andere dagen want Mariette van het merchandising bureau was erg tevreden. Ik ook, want ook al verdient het geen stukken van mensen, toch heeft het mijn ego terug een enorme boost gegeven. Ik begin me nu weer een volwaardig lid van de maatschappij te voelen. Ik heb de laatste jaren te weinig gewerkt omdat ik in een identiteitscrisis zat (lees mijn blog www.the-adhd-files.blogspot.com) maar nu begin ik weer volledig op plooi te komen. Ik wist het dat ik nog steeds een feniks was (een dier dat herrijst uit zijn eigen as) maar nu is die as veel krachtiger. I am back!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten