Haarperikelen (deel 2)

Ik ga niet teveel rond de pot draaien en er niet teveel tijd meer aan verspillen. Feit is dat ik zeer ongelukkig was toen ik thuis kwam. Dat kind heeft mijn haar gekleurd met een kleur die mijn natuurlijke kleur benadert. Niet de kleur die ik beoogde. Ik zie er niet uit als de diva die ik wilde zijn. Volgt dat mens dan niet de haarmode? Weet die dan niet dat er meer soorten blond dan ooit dit najaar op de markt zijn? Ik wou Gwen Stefani blond of Marilyn Monroe blond, niet de saaie kleur waar ik nu meer rond loop. Op mijn hoofd staan korte plukken, die ik amper kan verdoezelen. 

Als ik mijn haar was, is het korter dan ik me ooit heb herinnerd. Je mag niet assertief zijn tegen zo'n wijven hé. Want wat gebeurt er dan? Dan krijg je de meest negatieve dingen over je hoofd. 

In een tiental berichtjes werd duidelijk hoe ze over me dacht: ik ben een MARINAAL wijf (zo schreef ze het) Mijn appartement stinkt naar de kattenpis (compleet uit de lucht gegrepen) Ik stink naar kattenpis. Een hoer kan zich nog beter schminken dan mij, ik ben een vies wijf met een een nog viezere kop en volgens haar lacht iedereen mij uit in dat kapsalon, haha, dat vind ik een goei. Het is geen wonder dat ik niet van de grond geraak. Djeezes, ze moest eens weten hoe groot het aanbod nog eens, maar ja ik ben natuurlijk geen hoer, dus ik ga daar niet op in. Ik zie eruit als een bomma van 80 jaar en mijn ogen liggen diep in mijn hoofd. 

 Alle berichten stuurde ik door naar mijn huisbazin. Die heeft het wicht eens goed onder handen genomen en nu heeft ze haar verontschuldigingen aangeboden. Schromelijk te laat want zo'n mensen krijgen echt geen krediet meer bij mij.

 Ik kende haar amper, ik wist dat ze in het kapsalon werkte en ontmoette haar in de gang. Ik ben echt dom en naïef geweest dat ik haar vertrouwde. Nu komt er niemand meer aan mijn haar tot ik vertrek naar Belgrado waar mijn geliefde gayfriend Vladimir de schade zal herstellen. 

Dan maar twee keer per jaar daarnaar toe. Costa Rica waar Monica een zaak probeert op te starten, is momenteel helemaal buiten mijn budget. Het mag stilaan wel eens in orde gaan komen, mijn carrière. Reisreportages, dat wil ik doen. Ik las gisteren in Het Laatste Nieuws zo een reportage en ik dacht, verdomme dat kan ik ook. Als ik een nieuw land bezoek, ben ik zo opgeslorpt door het nieuwe en zo leergierig en enthousiast, dat ik een perfecte reportage ineen kan boksen. Ik moet gewoon de kans krijgen. 

Het lijkt wel een Lottobiljet winnen, de media binnen geraken. Heel veel moeite doen, voortdurend en dan maar hopen dat op een dag de jackpot zich aandient. Ik blijf hopen want The year of the Pig is nog niet afgelopen. En nog meer: it's the year of the GOLDEN Pig, wat plaatsvindt ééns om de zestig jaar. Buiten mijn korte werkervaring bij Bruid en Bruidegom Magazine, was de buit mager. Ik zal maar eens andere varkentjes proberen te wassen. Knorr!!!

Haarperikelen

Om verder te gaan: Na de thee en de cake ging ze eraan beginnen. Vanuit de keuken steeg een shitgeur op. Ze verdween om terug te komen met een gele puddingachtig papje. Nog nooit heb ik zo'n een kleur gezien. Jammer dat er geen spiegel was. In een mum van tijd had ze me mijn haren ingestreken met de smurrie, een deel ervan toch. 

"Highlights" noemen ze dat. De man die uit de keuken kwam, bleek niet haar man te zijn. Hij grijnsde vriendelijk en sprak gebrekkig de woorden 'goeiedag' uit. Eén of ander familielid nog maar net uit Marokko naar hier gekomen. Hij was een paar maanden aan het werk in een fabriek in Hoboken. Haar vriend was er niet. 

Ze begon me uit te vragen over mijn werk. Ik vertelde haar iets te openhartig over mijn schulden. Ze had de oplossing voor me. Ik moest maar in een bar gaan werken.

Dat had ze ook gedaan, drie klanten per avond. 500 euro per klant. iets mee drinken, in de sauna gaan en als het niet ging, moest ik maar een lijntje c nemen. 

Je zou voor minder doodvallen. Eerst champagne zuipen, dronken worden, dan een geile vent in de sauna en ertussen nog wat wit poeder. Een upper en een downer en dan die vent.

Zonder te oordelen: als je zoiets kan, dan verlies je toch alle contact met je kern? 

 Na 50 minuten mocht ik mijn haar gaan wassen in de sjofele badkamer. Aan de randen van het bad lagen donkere haren, een heel bosje. Had ze haar armen onthaard? Dat zou ik niet laten liggen als ik bezoek had. Na het drogen met de handdoek moest ik gaan zitten. 

Ze begon te knippen en te knippen en terwijl zei ze dat ze er niet veel af deed, dat de andere in het kapsalon er veel meer afknipte. 'Ik luister altijd naar wat de mensen willen en dan doe ik exact wat ze vragen. Dat belooft. Ik loop naar de badkamer en heb er onmiddellijk mijn bedenkingen bij. Maar ze geeft me geen tijd en wil per se de mousse die krullen geeft erin doen. Soft Mousse. Niets van krullen staat er op. Hoe kunt ge zo liegen als het er niet eens zwart op wit staat op gedrukt? 

Confrontaties met het verleden deel 1

2010

Er was een lange stilte op deze blog.  Enerzijds omdat de zoektocht naar meer journalistiek werk mij beperkte, anderzijds omdat het schrijven mij moeilijk lag. Soms moet je dingen eerst verwerken in je hoofd, alvorens ze los te laten op een blog. Komt daarbij het feit dat ik selecteer welke onderwerpen ik al dan niet wil tonen voor een internetpubliek.

Het schrijven lag me moeilijk omdat ik meer in het echte leven stond. Zoveel emoties overvielen mij en dingen plaatsen is niet altijd even evident.

Mijn moeder is mijn grootste schat die ik al acht jaar in het geheim zie. Zie je, mijn vader heeft me weer eens verstoten. Op de begrafenis van mijn teergeliefde nonkel Louis (2000) had ik een speech voorbereid. Zie je, mijn nonkel Louis was eigenlijk mijn eerste favoriete vader. Hij besteedde aandacht aan mij, terwijl ik in de ogen van mijn vader alleen maar een lastig obstakel werd. Dat was niet altijd zo, mijn moeder vertelde me onlangs dat mijn vader alleen maar van kleine kinderen hield. Tot ze konden praten...dan werd het hem teveel.

Omdat mijn tante Gusta en nonkel Louis geen kinderen hadden en ik vlak in de buurt woonde, bracht ik daar een groot deel van mijn jeugd door.

Met deze info als intro, zal ik nu vertellen hoe het met mijn vader zit. Acht lange jaren had ik hem niet gezien. De laatste tijd bekroop mij steeds meer en meer de gedachte dat mijn vader ondertussen al de gezegende leeftijd van 77 heeft bereikt. Misschien wordt het wel eens tijd om de Koude Oorlog tussen ons te beëindigen.

Op een dag telefoneerde ik naar mijn ouderlijk huis en hij nam op. Normaal gezien gooi ik dan de hoorn op de haak, maar ditmaal sprak ik tegen hem

"Dag vader" Zijn eerste impuls, zo vertelde hij me de volgende dag, was om zelf de hoorn op de haak te gooien, maar iets hield hem tegen. Zo praatten we 48 minuten lang over zijn gezondheidstoestand, katten en het verleden. Het was een fijn gesprek en ik voelde me intens gelukkig die dag. Dus ik snelde naar mijn lieve vriendin Tinne om dit geluk met haar te delen. Als vrienden is er toch niets fijner dan intense momenten samen te beleven, waarop je jaren nadien nog kan terugblikken. Dan denk je: zij was toen bij mij, op dat historische moment. Die dag kreeg Tinne telefoon van VTM: ze was geselecteerd voor de tweede ronde van Topmodel. Helemaal in de war bevestigde ze dat ze op 31 mei naar Vilvoorde zou komen.

Achteraf begon ze toch wel te twijfelen, was dat wel iets voor haar, in zo een huis zitten met allemaal vreemde meisjes die je na afloop van tijd nog niet het licht in je ogen gunnen, en dat met heel Vlaanderen op je gericht? Zorgen voor later, voor binnen een paar weken. Ik beloofde Tinne dat ik haar zou vergezellen en de concurrentie in het oog zou houden.

De volgende dag sprak ik weer stiekem met mijn moeder af, ik kijk intens uit naar die wekelijkse ontmoetingen in de supermarkt van Sint-Katelijne-Waver, dat gestolen half uurtje waarin ik mijn moeder affectie probeer te geven, haar levend en actief probeer te houden en haar een reden geef om nog wat op deze wereld te blijven. Want uiteraard heeft ze het niet onder de markt met zo een tirannieke en wereldvreemde man als mijn vader. 

Al jaren komt hij niet buiten, zijn interesse voor de voetbal is hij verloren, lezen doet hij niet meer, enkel klagen, zagen en mijn moeder gebruiken als dienster. Zonder mijn moeder die het ganse huishouden bestiert, is hij niets: een slappe vod. Hij werkte zijn frustraties van zijn onvervulde dromen op mij uit. Nu ik daaraan ontsnapt ben- maar niet heus want het blijft mij achtervolgen- is mijn moeder alleen met hem achtergebleven. 

Scheiden is geen optie meer. Al is er geen sprake van liefde. De kracht van de gewoonte is misschien wel sterker. Als je 51 jaar getrouwd bent, ben je zodanig vergroeid met elkaar dat een ander leven niet meer mogelijk is. Al zou ik niets liever doen dan mijn moeder ontvoeren. Ook al is ze vaak ongelukkig met die vent, haar verantwoordelijkheidsgevoel zou haar na twee dagen al terugvoeren naar die man. Hij liet haar na zes maanden zwangerschap in de steek liet om terug naar zijn moeder te gaan. "Ik had hem nooit terug moeten binnenlaten" zegt ze vaak tegen mij "Je bent nog beter af alleen" wanneer ik begin over mijn ex, de chocolatier, die ik soms nog mis, al was onze relatie totaal verwrongen. Ik zou hem nooit meer op die manier terug willen. Of we nog met een schone lei kunnen beginnen? Dan zal er iets grondigs moeten veranderen. En dat gaat niet lukken want hij is een kernautist. "It is my way or the highway" zei hij altijd en met zo'n mensen valt moeilijk te leven. Alles draait om compromissen maken. Water bij de wijn doen maar niet totdat het water is geworden. 

Maar goed, ik dwaal af, dat was vroeger mijn specialiteit al en af en toe komt dat gevoel terug, ik ben écht automatisch aan het schrijven. Toen ik vorige maand ging solliciteren voor een functie van assistente bij het René Magritte museum, heb ik me twee dagen gestort op het surrealisme, wat sowieso één van mijn favoriete stromingen is en toen ontdekte ik dat die de methode van het automatisch schrijven nastreefde, een methode die ik al jaren toepaste, zo zie je maar, nu kan ik mezelf weer in een hokje plaatsen om meer houvast te krijgen met de wereld.

Dus, de ontmoeting met mijn vader. Terug in mijn ouderlijk huis, na al die jaren, het gaf me een vreemd maar prettig gevoel. Ondanks de nare herinneringen, die ik daar heb meegemaakt, waren er ook momenten dat ik mij veilig en geborgen voelde, al zal dit waarschijnlijk meer te maken hebben met mijn moeder. 

Hij zag er nog hetzelfde uit, behalve zijn haar is nu bijna wit en pluizig geworden. Hij lag in bed, zichtbaar lijdend, een hernia in zijn nek. Hij straalde toen hij me zag, ik omhelsde hem en bedacht me dat dit de eerste keer was dat ik deed. Hij vond dat ik er goed uitzag. 

Hij werd emotioneel, begon te huilen. "Je moet niet denken dat ik al die jaren niet aan je gedacht heb." "Het spijt me vader, wat ik toen heb gezegd op die begrafenis van nonkel Louis" "Ach, antwoordde hij, we hadden het allebei moeilijk, ik zat in een depressie en jij ook." 

Het deed me oprecht goed mijn vader te zien, al moet ik zeggen dat er in mijn verzoening wel wat opportunisme zit. Als ik degene ben die de eerste stap zet, hoef ik mezelf niets meer te verwijten. Als alles terug ok is, heb ik terug een ouderlijke thuishaven en hoeft mijn moeder, die ik wil helpen, niet meer de trap schoon te maken en eraf te vallen, zoals een paar maanden geleden, het arme mens stond vol met blauwe plekken. Gelukkig waren het de laatste drie treden van de trap, stel je voor zeg, ik las vorige week in de krant een verhaal over een dame die overleden was ten gevolge van een val van de trap. Mijn grootste angst is dan ook dat mijn moeder zou sterven.

Toen ik dit tegen mijn therapeute vertelde van die angst, zei ze dat dit heel normaal is, dat iedereen bang is om mensen te verliezen. "Maar ik denk er bijna elke dag aan, sputterde ik, das toch niet normaal. "Jawel, hoor, zei ze. Ik ben mijn therapeute dankbaar dat ze me helpt om het leven te zien zoals het echt is, door mijn ADHD-verleden heb ik teveel in een wereld geleefd die mij een andere perceptie gaf dan andere mensen en zij houdt mij bij de hand en helpt mij nieuwe inzichten te verwerven die ik ook gretig opneem. Ik probeer er een les uit te halen.

Ik moet dit verhaal stilaan afmaken met een besluit, want een vriend wacht hier geduldig op mijn zetel, tot mijn schrijfroes is uitgewerkt, die zou nog uren kunnen aanhouden, heb ik het gevoel, maar soms moet je nu eenmaal je afspraken nakomen, dat besef ik nu ook en buiten wacht het wisselvallige weer op mij. We moeten gaan shoppen.

Mijn besluit is dat ik mezelf niets hoef te verwijten, want ik heb een verzoeningspoging gedaan met mijn vader. In mijn volgende verhaal zie je hoe die na een week al mislukt is. Daarvan was ik toch even onder de voet. Nu besef ik ook dat je dingen moet loslaten, en ondanks het feit dat mijn vader nu weer niets van me wil weten, is er een zekere gelatenheid over mij gekomen, ik heb het aanvaard, dat zo'n dingen bij het leven horen. Maar het heeft een onuitwisbare indruk nagelaten over hoe ik in het leven sta en over relaties denk. En daar moet duidelijk nog aan gewerkt worden!

Twin Peaks is back!

Citaten uit het rouwregister van Hugo Claus

Afgelopen week in het stadhuis te Antwerpen, schreef ik twee bladzijden aan Hugo Claus, die heb ik niet overgenomen voor hier.

Ik nam enkele dingen over die ik graag aan mijn lezers wil meedelen:

Politicus Herman De Croo schrijft dat hij elke dag twee kleine schilderijen bekijkt van Hugo en bedankt hem voor de rillingen die Claus hem gaf

Actrice Els Dottermans hoort het liedje "Hey mister Wonderfull" wanneer ze aan hem denkt

Nederlandse schrijver Joost Zwagerman: "Hugo is en blijft een hele grote"


Annie Arnould beschrijft hem als een man die de duistere ruimten verlicht

Straatmuzikant Nic Van Bruggen schrijft: als ik een terrasje pleegde, wuifde je wel eens naar mij van "kijk, een vrije mens" Dank voor uw inzet voor de bevrijding, dankzij u kunnen we er deels van genieten.

Kris Velter, vrijzinnig filosoof (en vriend van me): "Door u ben ik beginnen lezen, door u heb ik me afgezet, respect.

Stadsgids Carine Haaren:
schreef iets heel emotioneels omdat haar moeder in het zelfde ziekenhuis is overleden aan de dezelfde ziekte:

"Het ga je goed aan de andere kant"

De buurman van Claus beschreef hem als "een lieve gebuur"

Afscheid van Hugo Claus in de Bourlaschouwburg

Al moet ik bekennen dat ik nog niet veel van Hugo Claus heb gelezen, toch vond ik het raadzaam en respectvol om afscheid te nemen van één van onze belangrijkste Belgische schrijvers, die een onuitwisbare stempel drukte op de literatuur. Raadzaam omdat ik zelf een aankomend journaliste, schrijfster, columniste en dichteres ben. Dus trok ik met een kameraad rond 10.30 u naar de imposante Bourlaschouwburg waar al een paar busjes stonden van de VRT, de NOS en iets met Swedish Channel, al veronderstel ik dat dat niets met de Zweedse TV te maken had. Ik belandde per ongeluk tussen de vrienden van Claus. Een oude heer met lange grijze haren, die ik niet direct kon duiden, drukte me de hand en bracht hees "innige deelneming" uit. Is het daarom dat een fotograaf een foto van me nam, of was het mijn mysterieuze look met zonnebril en zwarte bontmuts die zijn aandacht trok? Jammer genoeg heb ik de foto nog nergens zien verschijnen. Ik had hem beter mijn e-mailadres gegeven.

Al gauw bemerkte ik dat er aan de linkerkant van de Bourla een hele rij stond aan te schuiven, dus mijn kameraad en ik vervoegden ons in die rij. We waren ruimschoots op tijd, er stond ongeveer 100 man voor ons. Ik speurde rond naar bekende gezichten en bemerkte Hilde Van Mieghem die in een elegant zwart jurkje de kou trotseerde en rondholde, mobiel bellend naar een persoon die ze nog niet had gevonden. "Ik sta aan de voorkant, ah, je bent ook aan de voorkant." Een dame met een zwarte bontmuts en lange jas kwam op haar af en samen gingen ze binnen, wie was die dame? Iets verder bespeurde ik Gert Segers van het literaire tijdschrift "Revolver". Ah en daar kwam Vitalski, onze nachtburgemeester en columnist voor de GvA aan. Jean-Charles Verwaest, voormalig chef van Het Nieuwsblad zag Vitalski en liep op hem toe om met zijn notaboekje vanalles te noteren. Jean-Charles, een zeer aangenaam man waar ik een paar artikels voor schreef, heeft zich volledig toegelegd op zijn schrijverscarrière. Hij heeft het boek "De diamantroof" op zijn naam staan, een boek dat overigens wordt verfilmd. Daar kwam ook ex-burgemeester Bob Cools aan, die in 1993 Hugo Claus trouwde met Vera De Wit, zijn laatste echtgenote. Robbe De Hert, Vlaamse regisseur zie ik ergens rondwaren. Om 11 u mogen we binnen. Ik kijk even om en Vitalski en ik wisselen begrijpende gekwelde blikken uit, tot er tranen in onze ogen opwellen en we ons gevoel alleen verwerken. In de hal van de Bourla siert het portret van een schalkse Claus het middenpad, op de trappen witte bloemen: rozen, anjers, etc. VRT neemt Vitalski even apart voor een interview. De menigte schuifelt langzaam naar binnen. Alles is tot in de puntjes georganiseerd, we worden netjes naar onze plaatsen gedirigeerd. Mijn kameraad en ik zitten op het zijbalkon op de tweede etage en hebben een goed zicht op het podium en het zich langzaam vullende benedengedeelte. Ergens helemaal vanachter ontwaar ik Peter De Ridder, achterkleinzoon van Willem Elsschot, naast hem Jules Deelder, die in het begin heel even met zijn hoofd schudt om dan de rest van de voorstelling stoïcijns stil te blijven, zich in alle anonimiteit verschuilend achter zijn zwarte elfenbril. Een rij ervoor meen ik Ida De Ridder te ontwaren, helemaal op haar eentje, Ida is de kleindochter van Willem Elsschot, wiens werk een zeer grote cultuurhistorische waarde bezit.

10 stoelen staan links naast het podium. Een kist bezaaid met rode rozen in het midden met daarachter eveneens het portret van Herman Selleslaghs, dat overigens ook op het boekje prijkt, dat we krijgen aan de ingang. In dat boekje staat het gedicht "de sporen" Vanachter de namen van de personen die de tien stoelen gaan bezetten en de muziek, die in overleg met Hugo is afgesproken. Maar het is nog geen tijd, om 12 u begint het afscheid en intussen speelt er een jazzy muziekje. Pianomuziek van Walt Disney Dolores Punk?

Ergens in het midden zie ik A.F.Th Van der Heyden, de doodgeverfde winnaar van de Gouden Uil, die vanavond in het Justitiepaleis wordt uitgereikt. Men zegt dat zijn nominatie wordt overschaduwd door het overlijden van Hugo Claus, die op 19 maart ervoor koos uit het leven te stappen, op de dag dat men in de Bourla "De geruchten" bracht, een roman van Claus in een theaterbewerking. Helemaal vanvoor ontdek ik Freek De Jonge naast Adriaan Van Dis. Gouverneur Camille Paulus mocht eveneens niet ontbreken op het appèl. Marc Reynebau, journalist bij DS zit naast acteur Peter Van Den Begin. En daar Guy Mortier met zijn echtgenote. Ramsey Nasr, één van onze ex-stadsdichters en voormalig stadsdichter en schrijver Bart Moeyaert die de fakkel doorgaf aan Joke Van Leeuwen.

Wat admiraal Freebee daar ergens doet, die link is ver te zoeken, maar niettemin respect voor den Admiraal. Tom Liekens, beloftevolle schilder en aangenaam man om mee te praten, dat kan ik wel vatten, Claus en hij hebben nog samen geschilderd. "Puur voor het amusement" zegt Tom. Ik vraag hem hoe het met de schilderkunst is gesteld en blijkbaar is er een tentoonstelling op til in Amsterdam. Ik heb het nog even over zijn fantastische schilderijen met zebra's en allerhande dieren. Hij bekent me dat het MUHKA een kunstwerk van hem heeft aangekocht uit die collectie. Super Tom, doe zo voort. ge verdient het!

En nu wacht ik even op een mail van Piet Piryns, die de hele voorstelling aan mekaar praatte en luister ik naar radio één, Peeters en Pichal want het gaat over Claus!

een column die ik eens schreef in mei 2007

en vandaag aangepast:

Girl on the rebound




Ik heb me nog eens op een datingsite gezet. Niet om iemand te vinden, slechts om mijn gekwetste ego op te vijzelen van op een veilige afstand. Je kan moeilijk door het scherm kruipen. Je neemt een valse naam aan in dit geval Jane, van Jane Austen, één van mijn favoriete schrijfsters. Het duurt maanden vooraleer ik eventueel met iemand afspreek. De eerste stap is mailen, dan eventueel chatten maar daar hoeft niet noodzakelijk een ontmoeting uit voort te vloeien. Noem het een spel. Maar men heeft met mij ook een wreed spel gespeeld dus ik doe nu hetzelfde met andere mannen, op een zodanig onschuldige manier dat niemand het door heeft en dat ik het afbol voor ik echt iemand ga pijn doen. Noem het een ongezond wantrouwen ten opzichte van mannen, dus ik verkies
de kat min of meer uit de boom te kijken. Maar toch op een dag komt het er van, een date in real life en dat ging als volgt:


Mijn eerste slachtoffer is een architect uit Knokke. We hebben al meerdere keren gemaild. Het wordt tijd om de woorden een klank te geven. We besluiten om met elkaar bellen. Als zijn stem mij niet bevalt, spreek ik niet af. Ik kan echt afknappen op stemmen. Maar de stem van de architect klinkt vriendelijk en warm. Niet écht verleidelijk, maar ijskoningin die ik geworden ben door mijn chocoladen ventje (mijn ex-blanke businessman) wil niet meer smelten. B had een ongelooflijk sexy stem waarmee hij de ganse vrouwelijke bevolking het bed mee kan inpraten. En dat in combinatie met zijn engelachtige uiterlijk (waar helaas een duivel onder schuilt, dat heb je nu eenmaal met mensen die echt mooi lijken, die kunnen het zich permitteren om lelijk te doen tegen iedereen. En als ze het dan écht ook doen en niemand heeft het door, dan is er iets verschrikkelijks aan de hand. Dat wil namelijk zeggen dat mensen zich laten bedriegen door uiterlijk schoonheid die ook innerlijk goed lijkt. In het begin althans…Genoeg gezeurd over de ex, op naar de date.


De architect zakt af naar het Antwerpse en wil een leuke dag met me doorbrengen. Hij heeft me een etentje beloofd en ik mag kiezen waar. Mijn voorkeur gaat uit naar “Le Dôme”, het duurste restaurant van Antwerpen. Daar ging mijn prins op het zwarte paard soms eten met zijn moeder. Met mij is hij maar twee keer gaan eten in twintig maanden, dus de mannen op RDV die mij uitnodigen én voorstellen te betalen, hebben een streepje voor. Met het leven dat ik momenteel leid, is daar geen geld voor, dus een etentje in een restaurant waar ik nog nooit ben geweest, is altijd aangenaam. Ja, ik geef het toe, ik wil niets liever dan een culinaire snob worden. Dat komt ervan, als je in een gezin als het mijne bent opgegroeid. Wij gingen nooit op restaurant! Een mens moet iets doen in zijn leven om de dingen te compenseren.


Hopelijk ziet de architect er niet uit als een miniversie van het monster van Loch Ness want wie zegt dat het uiterlijk totaal geen rol speelt is ofwel blind ofwel oerlelijk of een leugenaar. De bouwmeester ziet eruit als een homo, maar wel zo een gezellige gay, beetje gezet maar met appelwangetjes. Niet mijn ding dus, maar je kan nog met hem gewoon over straat lopen zonder plaatsvervangende schaamte. Mijn goede hart kiest uiteindelijk voor het iets minder dure restaurant “Neuze Neuze”, een verfijnd etablissement gevestigd in vijf prachtig oude middeleeuwse huisjes waar je zowel een “all in menu” als “à la carte” kunt genieten van culinaire lekkernijen. De architect verwacht erg veel van onze ontmoeting want hij is op zoek naar de ware. Dat zou ik wel eens kunnen zijn, dus volgens hem moeten we dat zo snel mogelijk uitzoeken volgens deze methode: in een paar uur vertelt hij me heel zijn leven. Dan begint hij mij op te hemelen, dat ik een mooie vrouw ben, dat ik intelligent ben. Misschien kan hij me wel helpen om een hype te creëren rond mijn schrijverschap. Kortom, hij belooft me gouden bergen. Als begin veertiger heeft hij besloten dat hij de volgende fase van zijn leven als bon vivant wil slijten. En ik heb de kans om daar mee van te genieten, van dat zalige luxeleventje. Misschien kunnen we samen de wereld ontdekken. Allez, ik mag vanàlles organiseren en meneer zal wel mee op de trein springen. Uiteraard moet ik me over geld geen zorgen maken. Deze man heeft zijn sporen zakelijk gezien, goed verdiend en wie weet kan er, moest ik met hem wel iets beginnen, een appartementje van af, waarschijnlijk ontworpen door hem. Ik repliceer dat ik gerust zijn gids wil zijn, maar dat ik niet echt naar een relatie op zoek ben en eerst vanuit een vriendschap wil opereren. Na een gezellige avond (maar niet meer dan dat) besluit ik dat hij betrouwbaar genoeg is om me af te zetten in zijn 4 X 4. Hij pronkt trots met het feit dat hij nog een paar van die vehikels heeft, die echt de moeite waard zijn om in te zitten. Volgens mij was hij er net mee naar de carwash geweest. Ja,ja deze man laat niets meer aan het toeval over. De zoektocht naar de ware kan je maar beter in een nette auto aanvatten. Hij vraagt of ik dan een afspraak wil regelen met een schoonheidsinstituut, want ik heb hem neusweg ingeleid in de wereld van “Crystal Clear”, een behandeling die je tien jaar jonger maakt (Madonna doet het ook) Crystal Clear peelt de huid door middel van kristallen en maakt die terug veerkrachtiger. ‘Dat gaan we dan toch samen doen, want ik wil er ook wel tien jaar jonger uitzien. Ik bedenk dat het pas echt gezellig zou zijn als hij gay was, dan hoefde ik me van het seksuele al niets aan te trekken, want de man is niet lelijk, maar om mij in vuur en vlam te zetten, is er toch iets meer nodig. Zeker na de seks met mijn prins, die grensoverschrijdend lekker was. ‘Meen je dat echt?’ ‘Ja hoor, ga jij maar reserveren. Ik ben ontzettend blij want als arme schrijfster heb ik niet veel geld.Als hij me afzet, probeert hij me te kussen op de mond. Ik trek weg. ‘Sorry, dit gaat te snel voor me.’’Ok, ik begrijp het.’ Daarna hebben we nog één keer gebeld. Ik was naar de Oudaan, aan de Bijenkorf, getrokken, alwaar ik ging informeren voor een behandeling. “Eén behandeling? U hebt er zeker wel tien nodig” riep de schoonheidsspecialiste uit, toen ze de constitutie van mijn huid onder de loep nam. (kostprijs: 800 euro). De architect zweeg aan de telefoon. Hij versmolt met zijn creaties en versteende waarschijnlijk. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Die kristallen zal ik op een ander moeten gaan zoeken.

De dood van Hugo Claus

Hugo Claus is voor mij altijd een bijzonder man geweest. Niet dat ik veel van hem heb gelezen, om precies te zijn, slechts één boek, maar dan ook wel een bijzonder mooi: "Het jaar van de Kreeft" Deze roman handelde over zijn relatie met Kitty Courbois. Sylvia Kristel is een andere liefde van hem die blijkbaar ooit eens in een interview scandeerde op de vraag wat ze graag wou:

"Ik wil een relatie met Hugo Claus" Wat ze ook kreeg, kort daarna. Onderschat dus nooit de macht van de media en een erotische actrice die hoogtij vierde met films als Emmanuele.

Claus heb ik een paar keer ontmoet, hij is een kleine man. Maar kleine mannen zijn vaak machtig! Zijn kapsel en uitstraling deden me onwillekeurig denken aan Napoleon, ongetwijfeld één van zijn helden. De eerste keer, vijf jaar geleden op het Mechelseplein, wandelden we elkaar voorbij. Ik keek hem in de ogen en knikte bedeesd, dat was ook het enige dat ik durfde. Hij knikte vriendelijk terug. En dan was er een half jaar geleden die expo in het Fotomuseum van die Belgische fotograaf, zijn naam ontglipt me even. Was het Dekeyser of Selleslaghs? Iemand die nog nooit een overzichtsexpo had gekregen maar een zeer waardevol archief aan foto's bezat? Die fotograaf had zo'n mooie foto's gemaakt van Claus, die een knappe flamboyante man was (en tot op het eind van zijn leven is hij dat gebleven) Claus had vele vrouwen en werd vorig jaar nog opgedraafd in een artikel over artistiekelingen. Artiesten zouden meerdere relaties hebben omdat hun creativiteit erotiserend werkte. Claus was geen casanova zoals sommigen beweren maar een seriële monogamist. Wat natuurlijk voor zijn tijd, al vrij ophefmakend was. Hij respecteerde al zijn ex-vrouwen en zij hem. Sylvia Kristel is van hem blijven houden. Zo had hij nog met Sylvia (waarmee hij een zoon heeft, Arthur) gebeld de dag van zijn zelfgekozen euthanasie. Toen ze dat vertelde, zag je oprechte tranen in haar ogen.

Maar goed, ik ontmoette Hugo Claus voor de tweede keer in het Fotomuseum, hij keek ingespannen naar zijn foto's. Deze keer trok ik wel mijn stoute schoenen aan en stapte op hem af, hopend dat hij een goed moment had en ging naast hem staan en zei: Meneer Claus, dat zijn mooie foto's van u, hé. Hij zei "Ja, en keek me uiterst lief glimlachend en een tikkeltje meewarig aan. Ik gaf hem mijn sprookje dat ik had geschreven voor Alexander toen we drie maanden samen waren en al gauw doemde er een vrouw op naast hem, die hem bij de arm nam. "Meneer Claus, zou u mij een plezier willen doen door het te lezen en een e-mailtje te sturen?" Hij aarzelde en zijn vrouw antwoordde in zijn plaats: "Hij stuurt geen e-mailtjes. Ik had het nog kunnen denken, die schrijvers van toen, die schrijven alles met de hand. Ik keek hem na en hoopte dat het niet de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. Maar dat was het wel

Daarom, Hugo, ik kom nog een keer afscheid van u nemen, want u bent nu ons verdriet, het verdriet van België en ik beloof dat ik alles van u zal lezen. Morgen kom ik naar buiten, na een zware griep, om het rouwregister te tekenen.

Toen ik 2001 in NYC in the Public Library was, zocht ik op Hugo Claus, 82 resultaten, vooral toneelstukken en boeken. De hele wereld zal op ons gericht staan, want wij verliezen het monument in de literatuur. Meneer Claus, ik zal mijn best doen om mijn plaatsje te veroveren in het literaire landschap.

Mijn oprechte groeten aan u, waar u ook bent en ook al gelooft u dat er niets meer is, u zal er altijd zijn, u leeft nu al de hele tijd voort in onze harten

En Piet Piryns die de zware taak krijgt, zijn biograaf te zijn, zal die taak uitstekend vervullen, daar twijfel ik geen moment aan

Maan-Zon-Aarde op één lijn

Gisterenavond vertelde onze immer charmante weervrouw Sabine De Boosere dat de maan, de zon en de aarde op één lijn kwamen te staan. Rond 2.53 ging de eerste verandering in en rond 4.03 zou ze een feit zijn. Zo lang kon ik niet wakker blijven. Vandaag zie ik mijn geliefde moeder en zus (één van mijn twee zussen)

Mijn buurman heeft kortsluiting. Hij kwam aan de deur kloppen, vragen of hij even naar de huisbazin mag bellen. Wat denkt die wel (lees ADHD-files blogspot) na alles wat hij me heeft gelapt de laatste dagen, onder andere mij in coma willen slaan?

De huisbazin mag sowieso niet gecontacteerd worden na 18 u. Het is 21.30 en als zij ziet dat hij met mijn telefoon belt, gaat zij dit enigzins vreemd vinden. Zij raadt ons aan afstand te houden van elkaar en ik wil niets liever! Wat heb ik aan een 21-jarig seksueel geobsedeerd ventje, dat niets anders doet dan feesten, bollen pakken (een paar weken geleden 24 in een week), snuiven.

Weg daarmee, met zo een allesvreters. Ik heb vroeger ook wel eens wild gedaan, maar niet zoals die snotneus bezig is.

Anyway, ik wil niets meer met hem te maken hebben. Jammer dat die wanden van gyproc zijn, als hij wil kan hij er zo door slaan. Er is gewoon teveel gebeurd, he crossed the line. Na vorige week op mijn bed gemasturbeerd te hebben (ik was in de badkamer en vermoedde niets, enkel toen ik eruit kwam en hij rechtstond om een papiertje te gaan halen om de gedane daad droog te stellen en neen, gelukkig heb ik zijn lul niet gezien. Helaas heb ik die ooit wèl gezien, omdat buurman niet alleen pervers maar ook exhibitionistisch is. Gillend ben ik weggelopen.

Vorige week had hij een paar "vrienden" opgesloten. Ik was er niet. Een vriend van me belde bij hen aan de deur omdat hij geen gehoor kreeg en mijn parlofoon ook kapot is (das dus de reden) De vriendjes lieten hem binnen en vroegen of ze via de dakgoot (langs mijn app dus)konden ontsnappen. Ze zaten al 24 u zonder eten en sigaretten en de buurman antwoordde niet op hun berichtjes. Hij zat op zijn goede wei en dan hoefde hij geen geblèr. De vriend van me heeft de deur opengestampt om hen te bevrijden

En wie mocht het ontgelden de volgende dag? Een razende hengst stond aan mijn deur, verwoestte mijn boekenrek, stampte mijn parlofoon uit elkaar, duwde mij op het bed, en met zijn wijsvinger in mijn rechteroog. Hij brulde dat hij mij in coma ging slagen. Ik keek angstig naar boven en vroeg me af waarom die vriendjes niet kwamen helpen; ze stonden klaar, zo bleek achteraf, wat ben ik daar vet mee seg, als ik in coma lig.

Ik wil geen contact meer met die klootzak

Maandag begin hij een tweede fout: hij zat voor het huis van mijn geliefde, ex-geliefde Alexander. Ik was op weg naar de cinema (PS: I love You)Wat doet die asshole daar met zijn vriendjes. Hij is een joint aan het rollen, in het midden van de wilde zee. "Hey, Kristiane" Wat denkt die oetlul? Dat ik echt ga stoppen om met hem te praten daar? Die gast is compleet getikt en kent echt geen grenzen. Het is echt gedaan met die zieke gedwongen vriendschap. Die gast is hier bijna twee jaar geleden komen wonen om mij te stalken, om mij te kloten. Ik weet dat dit een beetje vreemd komt, maar het is gewoon zo. Het is een veel te lang verhaal nu. Later.


Afgelopen nacht droomde ik van Sylvia en Hugo, die net uit elkaar zijn. Ze waren bij mij, in een grote ruimte, antiek getint. We zaten met zijn drietjes voor een pc. Natasja probeerde met me te praten. Ondertussen daalden er kleine katjes (tekeningetjes van boven naar beneden van mijn scherm. Ineens werden ze echt en was ik, buiten mijn sweet Figaro, omringd door zes andere katten, allemaal pikzwart, allemaal hengelend naar mijn aandacht. Ik zocht die van mij en wou er één buitenzetten langs het raam. Het was een heel hoog antiek raam. Langs de bovenkant kwam hij terug naar binnen.

Nieuwsgierig als ik ben, begrijp ik graag de betekenis van mijn dromen. Blijkt dat het te maken heeft met geluk. Aha, zijn mijn zeven vette jaren eindelijk in aantocht? It is about time. Nog eerst alle shit oplossen van mijn vorig leven en dan beginnen aan een welvarend bestaan, het zou mooi zijn.

Daarnet de wondermooie film "Finding Neverland" gezien met ontroerende vertolking van Kate Winslet en Johnny Depp. Zakdoeken bovenhalen in deze prent die verhaalt hoe het verhaal van Peter Pan is ontsproten aan het brein van Barrie. Vandaag las ik in Metro dat Johnny Depp anderhalf miljoen euro heeft geschonken aan het ziekenhuis dat zijn dochter Lily-Rose heeft gered van de e-coli. Dat is de bacterie waarvan de lieve feeën Sien en Maria mij hebben gered. Zou Johnny mij ook willen redden? Ik heb al genoeg met 20.000 euro. Dan word ik een succesvolle zakenvrouw en kan ik mijn persoonlijk liefdesverlies goedmaken met een mooie loopbaan. Justine Henin, sportvrouw van de wereld kon dit, ik zou het ook kunnen, met een micro-krediet, zo noem ik het,ja want in dit land is 20.000 euro zeker een micro-krediet. Ik wil nog niet naar Nimmerland. Mijn leven is nog maar net opnieuw begonnen en iedereen die mij wil tegenwerken, moet weg, weg uit mijn leven.